หนี้รักหมอสาว นิยาย บท 16

เช้าของวันใหม่หมอสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้น และก็ต้องแปลกใจกับร่างกำยำของสามีหนุ่ม ที่นอนซ้อนด้านหลัง พร้อมกับอ้อมแขนที่โอบกอดพาดมายังเอวคอดของเธอเอาไว้ นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่แต่งงานกันมาที่เขานอนกอดเธอแบบนี้ ทุกครั้งมีแต่จะเฉยชา และเหินห่าง เขาไม่เคยแม้แต่จะชายตามองมาที่เธอเลยด้วยซ้ำ บางครั้งหมอพุฒตาล ก็อยากจะถามเขาว่าเหนื่อยบ้างไหม กับการทรมานใจเธอสารพัดวิธี หมอสาวพลิกกายหันหน้าเข้าหาใบหน้าที่คมคาย เพื่อจับจ้องมองใบหน้าของชายที่คอยสรรหาวิธีจะทำร้ายจิตใจของเธอ ไม่เว้นวัน เวลาหลับดูเขาไม่มีพิษมีภัย เป็นผู้ชายที่หล่อเหลาแลดูอบอุ่น

เธอไม่รู้ถึงสาเหตุที่เขาตามเธอมาที่นี่ เขามาเพียงเพราะต้องการมาทำร้ายจิตใจของเธอ หรือเพราะว่าอยากมาพบหน้าภรรยาอย่างเธอ ที่เขาไม่เคยมองเห็นคุณค่า ในการทำหน้าที่ของภรรยาอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แม้ว่าเขาจะมองเธอเป็นเพียงแค่อากาศที่ไร้ตัวตนก็ตาม

หมอสาววางมือลงไปแตะที่ใบหน้าของสามีหนุ่มเบาๆ เพราะกลัวว่าเขาจะตื่นจากการสัมผัสของเธอ มือเล็กลูบลงที่แก้มของชายหนุ่ม ซึ่งนี่เป็นครั้งแรกของเธอกับการได้สัมผัสจับต้องผิวหน้าที่อ่อนนุ่มเกลี้ยงเกลานี้ เพราะหนุ่มเจ้าสำราญอย่างเขา คอยดูแลประทินผิวหน้าเป็นอย่างดี ราวกับดาราเกาหลี ที่โลดแล่นในจอทีวีก็ไม่ปาน

"คุณเหนื่อยไหมคะคุณเตชิน กับการจ้องจะทำร้ายฉันแบบนี้ ทำไมฉันรู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยจนฉันไม่รู้ว่าจะไปต่อกับคุณไหวหรือเปล่า" เมื่อพูดจบหมอพุฒตาลได้ลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว เพื่อเตรียมลงไปรับประทานอาหารเช้า เพราะว่าเธอจะเลยเข้าไปที่ห้องสัมมนาของโรงแรม เพราะใกล้ถึงเวลาบรรยายแล้ว

เธอไม่ได้ปลุกเตชิน แต่เขาได้ตื่นตั้งแต่ที่เธอพลิกกายหันหน้าเข้าหาเขาแล้ว เมื่อมือเล็กเรียวนั่นได้แตะสัมผัสลงมาที่ใบหน้าของเขา ชายหนุ่มแทบจะทนไม่ได้ เมื่อเขาต้องกลั้นความตื่นเต้นนั้นเอาไว้ หัวใจที่เต้นรัว จากมือเล็กเรียวแตะลงมาที่ใบหน้า สัมผัสที่นุ่มนวล จากมือของหมอสาวนั้น มันทำให้เขาเกิดความรู้สึกที่แปลกใหม่ ความรู้สึกดีในใจเริ่มแทรกเข้ามา ภายใต้อุ้งมือเล็กเรียวนั่นอย่างบอกไม่ถูก เมื่อเขาได้ยินประโยคที่หมอพุฒตาลพูดออกมา มันก็ยิ่งทำให้เตชินสับสน เขากำลังทำร้ายจิตใจของเธอใกล้สำเร็จแล้ว เขาควรจะดีใจไม่ใช่เหรอ ที่เห็นเธอร้องไห้เสียใจ และกำลังจะเดินออกไปจากชีวิตของเขา แต่ทำไมอยู่ๆ กลับรู้สึกใจหาย เมื่อคิดว่าจะไม่มีเธอข้างกายแบบนี้

ถ้าไม่มีเธอเขาก็ยังมีใครอีกหลายคน แต่ผู้หญิงพวกนั้นกลับทำให้ใจของเขาเฉยชา ผิดกับหมอพุฒตาล เมื่อเห็นเธอเข้าใกล้ผู้ชายคนไหน เขากลับรู้สึกร้อนรุ่มเป็นกังวลใจ ความรู้สึกแบบนี้เขาไม่เคยเป็นกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน มันจึงทำให้ชายหนุ่มรู้สึกสับสน และไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเอง ที่มีต่อหมอสาว เตชินรีบลุกไปอาบน้ำแต่งตัวลงไปรับประทานอาหารเช้า ก่อนที่เขาจะแอบเข้าไปนั่งในห้องสัมมนา

เมื่อน้องชายอย่างหมอกันต์จัดการเป็นธุระเรื่องที่นั่งให้ เวลาที่เตชินแสดงความต้องการอะไรแล้วไม่มีใครปฏิเสธได้ เขานั่งอยู่แถวหลังสุด ท่ามกลางบรรดานักศึกษาแพทย์ ที่มานั่งฟังหมอพุฒตาลบรรยาย เมื่อแต่ชินนั่งลงเหล่าบรรดานักศึกษาแพทย์สาว ต่างจ้องมองมาที่เขาด้วยความสนใจ ในรูปร่างหน้าตาที่หล่อเหลา คงไม่มีสาวคนไหนปฏิเสธความต้องการ ที่จะไม่อยากทอดสะพานให้เขาเดินเข้ามา น่าแปลกใจที่เวลานี้เขากลับนั่งนิ่ง โฟกัสไปที่หมอสาวเพียงคนเดียว

ทุกอิริยาบถของหมอพุฒตาล กับคำพูดที่เธอถ่ายทอดออกมานั้น สร้างความประหลาดใจ ให้กับชายหนุ่มเป็นอย่างมาก เขาไม่คิดว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะมีความคิด และความสามารถมากมายถึงเพียงนี้ เพราะผู้หญิงแต่ละคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเขา พวกเธอเข้ามาแค่กอบโกยเงินทองจากเขาเท่านั้น ไม่มีใครหามาด้วยความรู้ความสามารถอย่างหมอพุฒตาล ภรรยาที่เขามองเธอไร้คุณค่าตีราคาเธอเพียงแค่ผู้หญิงหิวเงิน

"มีนายแพทย์ท่านหนึ่งกล่าวไว้ว่า คนเราจะมีความสุขนั้น มีสองแบบที่พึงกระทำ คืออย่าเบียดเบียนตนเอง เมื่อเกิดความทุกข์ และเมื่อเกิดความทุกข์แล้ว ก็ควรจัดการกับความทุกข์นั้นให้ได้ และอย่าเบียดเบียนผู้อื่น นั่นคือการรับผิดชอบต่อวิชาชีพของเรา เมื่อทุกท่านมีความรู้มีปัญญา ที่จะดูแลรักษาคนไข้ฝากทุกท่านไว้ด้วยนะคะ" คำพูดของหมอพุฒตาลนั้นมันกินใจผู้เป็นสามี จนเขาอยากจะลุกขึ้นปรบมือให้เธอ หมอสาวดูมีเสน่ห์อย่างมาก เมื่อเธอยืนอยู่ท่ามกลางนักศึกษาแพทย์เป็นร้อย ซึ่งในขณะนี้เธอเป็นจุดศูนย์กลาง ในการถ่ายทอดความรู้ให้กับทุกคน เตชินจ้องมองใบหน้างาม ของวิทยากรสาวพูดจนเพลินไม่รู้เบื่อ จนเวลาล่วงเลยเข้าสู่ช่วงสุดท้ายของการบรรยาย