หนี้รักหมอสาว นิยาย บท 17

เตชินเดินโอบหมอพุฒตาลมาที่ร้านอาหารข้างๆ โรงแรม พอมาถึงเขาก็จัดแจงสั่งอาหารมาจนเต็มโต๊ะทั้งที่ปกติแล้ว เขาเป็นคนทานน้อยมาก และไม่ชอบรับประทานอะไรแบบนี้มาก่อน

"สั่งมาทำไมเยอะแยะทานหมดเหรอ" หมอสาวเอ่ยถามออกไป หลังจากที่ปล่อยให้ความเงียบปกคลุมมานาน

"เห็นเมนูแล้วทำไมรู้สึกอยากกินก็ไม่รู้" เขาพูดพร้อมกับตั้งหน้าตั้งตารับประทานอาหารตรงหน้า ราวกับว่าไม่ได้ทานอะไรมาตั้งแต่เช้า

"นี่กุ้งผมแกะให้ เห็นชอบไม่ใช่เหรอ" เตชินพูดพร้อมกับวางกุ้งลงบนจานของหมอสาว การกระทำของสามี ทำให้หมอพุฒตาลถึงกับน้ำตาซึมเล็ดออกมาทีเดียว ผู้ชายที่จ้องแต่จะทำร้าย วันนี้เขากลับมาเอาใจเธอ สามีของเธอกำลังคิดจะทำอะไรอยู่กันแน่

"เป็นอะไรทำไมถึงร้องไห้... หืม" เสียงพูดที่เคยทำให้ใจร้าว เวลานี้กลับอ่อนหวาน ฟังแล้วช่างไพเราะเสนาะหูเหลือเกิน

"เปล่าแค่ฝุ่นมันเข้าตา" หมอสาวพูดพร้อมกับหยิบทิชชูซับลงที่ดวงตาเบาๆ ก่อนจะลงมือทานกุ้งที่เขาแกะมาให้ และมันไม่ใช่ตัวสองตัว เมื่อเขาตั้งใจแกให้เธอจนเวลานี้มันพูนจนล้นจาน สงสัยสมองเขาไปกระแทกกับอะไรมา หรือว่าล้มหัวฟาดพื้นถึงได้เปลี่ยนไปแบบนี้

"คุณเตชินขา... อยู่นี่เอง แนทตามหาคุณทั้งวันเลย" เธอไม่พูดเปล่าแต่ได้เลื่อนเก้าอี้นั่งลงข้างๆ ชายหนุ่ม ไม่ได้แคร์หมอสาว ที่นั่งอยู่เคียงข้างเตชินแม้แต่น้อย เธอทำเหมือนกับว่าผู้หญิง ที่นั่งอยู่ก่อนหน้านั้นเป็นแค่วิญญาณไม่มีตัวตน ไม่อยู่ในสายตาเธอแม้แต่เงา แล้วเธอก็จัดแจงสั่งเด็กในร้านจัดหาจานมาเพิ่ม แนทออดอ้อนเตชินแกะกุ้งให้ ราวกับว่าเธอก็เป็นเมียของเขาเหมือนกัน เตชินชำเลืองมองไปที่ภรรยา เธอกลับทานกุ้งในจาน ไม่พูดไม่จาอะไรสักคำ

เขาเริ่มสงสัยแล้วว่าเธออาจจะไม่มีใจให้กับเขาก็เป็นได้ ความเฉยชาของหมอสาวมันกลับส่งผลให้เตชินรู้สึกหงุดหงิด เธอน่าจะทำอะไรบ้าง อย่างน้อยก็แสดงตัวว่าเป็นภรรยาของเขาก็ยังดี

"คุณเตชินลองชิมนี่ดูนะคะ" แนทไม่พูดเปล่าเธอเลื่อนเก้าอี้เข้าไปใกล้ พร้อมกับป้อนนั่นโน่นนี่ให้เตชินความอดทนของหมอพุฒตาล กำลังจะสิ้นสุดลง ที่เธอพยายามกินอาหารตรงหน้าก็ใช่ว่าอยากจะกิน เธออยากจะลุกไปให้มันพ้นๆ แต่เมื่อเธอกำลังจะเป็นแม่คน จึงพยายามมองข้ามสิ่งเล็กๆ แม้มันจะเป็นเรื่องใหญ่ที่เตชินกำลัง แสดงปฏิกิริยากับผู้หญิงที่นั่งข้างๆ แทบจะสิงกันอยู่แล้ว

"อุ้ย! ปากเลอะเชียว!" แนทพูดพร้อมกับค่อยๆ ใช้ทิชชูซับลงไปที่ริมฝีปากของชายหนุ่มอย่างช้าๆ แต่การกระทำของเธอนั้น มันปนไปด้วยนัยแอบแฝงอยู่

เตชินเริ่มเครียด เมื่อสิ่งที่เขาทำมันเริ่มขัดกับความรู้สึก เขาไม่ตั้งใจที่จะสูบมันในห้อง แต่บังเอิญเดินเข้ามาแล้วไม่พบเธอ และเคยชินกับการสูบในห้องแบบนี้ มันเลยทำให้เขาพ่นควันออกมาจนคละคลุ้งไปทั่วห้องนอนที่เปิดแอร์เอาไว้ หมอสาวตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรออกไปยังเคาน์เตอร์ของโรงแรม เพื่อขอเปิดห้องใหม่ แต่แล้วความหวังของเธอก็พังทลายสิ้น เมื่อทางโรงแรมไม่มีห้องว่างให้เธอเลย

หมอพุฒตาลตัดสินใจเดินออกไปจากห้อง เธอเป็นหมอเธอรู้ดีว่าควันบุหรี่นั้นอันตรายต่อลูกในครรภ์ของเธอแค่ไหน หมอสาวเดินออกมาเรื่อยๆ จนพลบค่ำ เธอค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งที่ชายหาด มองทอดออกไปยังทะเลกว้างอย่างไร้จุดหมาย ความรู้สึกที่หลากหลายโหมกระหน่ำเข้ามา ดังคลื่นที่ซัดสาดในเวลานี้

“ฮึกฮื้อ!” เสียงร้องไห้ของหญิงสาวร่างเล็กดังออกมา แข่งกับเสียงคลื่นที่กระทบมายังร่างของเธอ ที่เวลานี้เริ่มสั่นเทาจากการร้องไห้ เมื่อใจของหมอสาวมันเจ็บจากการกระทำของเตชินครั้งแล้วครั้งเล่า

"พ่อจ๋า ตาลเหนื่อยเหลือเกิน ตาลอยากหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้ ตาลไม่อยากไปต่อกับเขาแล้วค่ะพ่อ” หมอสาวหมอสาวนั่งร้องไห้ท่ามกลางน้ำทะเลที่มันหนุนขึ้นเรื่อยๆ เวลานี้ระดับของน้ำนั้นขึ้นมาถึงกลางอกของเธอแล้ว ทุกคนต่างก็กลับขึ้นไปหมดตั้งแต่หัวค่ำ เวลานี้มีเพียงหมอพุฒตาลที่ร้องไห้คร่ำครวญปิ่มจะขาดใจ เมื่อชีวิตของเธอต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ แบบที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน ว่าจะต้องมาเป็นภรรยาคนใจร้ายอย่างเตชิน

“ฮึกฮื้ออ! ทำไม” หมอสาวเริ่มปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง พร้อมกับคำถามที่เกิดขึ้นภายในใจ เวลานี้หากใครมาพบเจอ คงไม่คิดว่าจะเป็นหมอพุฒตาล ศัลยแพทย์มือหนึ่งของโรงพยาบาล ที่เคยให้คำปรึกษา และบรรยายเมื่อตอนกลางวัน จะต้องมาตกอยู่ในสภาพที่ไม่สามารถผ่านช่วงเวลาเลวร้ายนี้ไปได้ เมื่อน้ำทะเลหนุนขึ้นมาเรื่อยๆ อยู่ที่ระดับคอ หมอสาวสัมผัสได้ถึงความกลัว เมื่อคลื่นมันสาดเข้ามาโดนใบหน้าเธอเต็มๆ หมอพุฒตาลพยายามลุกขึ้น แต่แล้วก็หน้ามืดล้มลงไป เธอพยายามตะเกียกตะกายขึ้นมาอีกครั้ง ทุกอย่างกลับไม่เป็นผล เมื่อเธอรู้สึกอ่อนล้าหมดแรงเต็มที