หนี้รักหมอสาว นิยาย บท 18

ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่กำลังมองมาที่เธอ เขาวิ่งสุดชีวิต เพื่อมาให้ทันร่างเล็กที่กำลังจะถูกคลื่นซัดจมไป มือหนาคว้าตัวเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด ก่อนที่เธอจะหมดสติ หมอต้นอุ้มหมอสาวขึ้นมา เพื่อพาเธอไปบนห้องท่ามกลางสายตาผู้คนมากมาย

เมื่อมาถึงหน้าห้องหมอต้นพยายามดันปะตูเข้าไป ยังดีที่มันไม่ได้ล็อกเอาไว้ แล้วหมอหนุ่มก็ต้องปลกใจเมื่อพบว่าสามีของเธอ กำลังนั่งอยู่อย่างใจเย็น ก่อนจะมีท่าทีร้อนรนใจ

"คุณทำอะไรภรรยาของผม ทำไมสภาพของเธอเป็นแบบนี้!" เขาพูดออกมาอย่างห่วงใย ก่อนจะคว้าร่างเล็กในอ้อมแขนของหมอหนุ่มอุ้มไว้เอง แล้ววางเธอลงที่เตียงอย่างเบามือ

"ผมพบหมอพุฒตาลเป็นลมที่ชายหาด ขณะที่น้ำทะเลกำลังหนุน หากผมไปช้ากว่านี้น้ำทะเลคงจะกลืนกินเธอลงไปแล้ว!" หมอต้นพูดจบก็เดินออกจากห้องไป ปล่อยให้สามีเขาได้จัดการกันเอง เตชินถอดเสื้อผ้าหมอพุฒตาลออกแล้วเช็ดตัวให้เธอ ก่อนจะใส่ชุดนอนหลวมๆ ให้กับหมอสาว ใบหน้าขาวที่ซีดเผือดในเวลานี้ ทำให้เตชินรู้สึกผิดไม่น้อย กับสิ่งที่เขาทำลงไปเพราะอยากลองใจเธอ

หมอสาวเริ่มรู้สึกตัวก่อนจะขยับเปลือกตาขึ้นอย่างช้าๆ และก็ต้องแปลกใจ เมื่อพบว่าตัวเองนั้นนอนอยู่บนห้อง ใครกันพาเธอขึ้นมา ภาพของชายตรงหน้าที่เขาจ้องมองมาที่เธออย่างไม่วางตา ทำให้หมอสาวเกิดความสงสัยว่าใช่เขาหรือเปล่า

"คุณเป็นคนพาฉันขึ้นมาเหรอ" หมอสาวเอ่ยถามออกไป แต่ใบหน้าของเธอกลับหันมองไปทางอื่น

"หมอต้นเป็นคนพาคุณขึ้นมา" คำตอบที่ได้ทำให้เธอเจ็บปวด เมื่อมันรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เพราะครั้งแรกคิดว่าเป็นเขาที่พาเธอขึ้นมาบนห้อง หมอสาวพยายามดันตัวลุกขึ้น แต่ก็ล้มลงตามเดิม เพราะว่ารู้สึกเวียนหัวมาก แต่ความพยายามของเธอก็ไม่สิ้นสุด เมื่อมันรู้สึกเหนียวตัวจนไม่สามารถนอนลงต่อไปได้ เมื่อเตชินเห็นหมอสาวพยายามลุกหลายครั้ง เขาจึงเข้าไปโอบเธอลุกขึ้นนั่ง

"จะไปไหนทำไมไม่นอนพัก" คำถามที่ฟังดูเรียบเฉย แต่ภายในใจของสามีหนุ่มกลับห่วงใยเธอไม่น้อย แต่ก็ไม่กล้าแสดงความรู้สึกออกมาได้

"ฉันจะไปอาบน้ำหลบไป" สิ้นเสียงพูดร่างเล็กได้ลอยขึ้น หมอสาวตกใจเล็กน้อย ไม่คิดว่าเขาจะอุ้มเธอเข้าไปในห้องน้ำ เขาไม่หยุดแค่นั้น เตชินถอดชุดนอนของเธอออก แล้วจัดการราดน้ำฟอกสบู่ถูตัวให้ เขาจัดการอาบน้ำให้หมอสาวทุกขั้น ตอนแม้กระทั่งเช็ดตัวแล้วหาชุดนอนใหม่มาสวมใส่ให้เธอ แม้ว่าหมอพุฒตาลจะอายแต่เธอก็ไม่มีแรงขัดขืนเลยปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจ ร่างเล็กถูกอุ้มมาวางลงบนเตียงอย่างเบามือ เขาดึงผ้ามาห่มให้กับเธอไม่พูดไม่จาสักคำ ก่อนจะเดินออกไปข้างนอก

หมอพุฒตาลไม่ได้ดีใจกับสิ่งที่เขาทำให้เลยสักนิด เมื่อเธอคิดว่าเขานั้นกำลังเสแสร้งแกล้งทำ เขาคงกลัวว่าเธอนั้นจะตายไป ทั้งที่ยังไม่ได้ทรมานเธอให้สาแก่ใจ สักพักเตชินก็กลับเข้ามา พร้อมกับข้าวของที่พะรุงพะรัง ส่วนมากมีแต่ของกินทั้งนั้น เขาคงหิวอีกถึงได้ออกไปซื้อมาเยอะแบบนี้

"ลุกขึ้นมาทานอะไรก่อน" เขาพูดพร้อมกับก้มลงไปโอบหมอสาวลุกขึ้นมานั่ง ก่อนจะเดินไปหยิบชามพลาสติกขึ้นมา ถ้าเดาไม่ผิดอาหารในมือของเขานั้นน่าจะเป็นเกี๊ยวน้ำ คงจะไปซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ แถวนี้ "ฉันไม่ชอบกินเกี๊ยวน้ำ" หมอสาวรีบปฏิเสธขึ้น

ขณะที่เธอกำลังจะหลับหมอสาวสัมผัสได้ถึงเตียงที่มันยุบลง ก่อนที่แขนของชายหนุ่มจะพาดมาโอบกระชับที่เอวคอดของเธอ พร้อมกับเสียงกระซิบข้างหูเบาๆ แต่ฟังได้ใจความ

"ผมขอโทษ" ประโยคสั้นๆ ของเขากลับทำให้หมอพุฒตาลรู้สึกใจเต้นแรง แม้จะไม่รู้ว่าคำพูดของสามีหนุ่มนั้นได้พูดออกมาจากใจจริงหรือเปล่า แต่อย่างน้อยเขาก็พูดมันออกมา จนทำให้น้ำตาของเธอซึมอย่างไม่รู้ตัว เตชินจับร่างเล็กพลิกหน้าเข้าหา ทำให้ทั้งสองได้สบตากันเป็นครั้งแรก

"ต่อไปนี้ผมจะไม่สูบบุหรี่ในห้องแล้ว" คำพูดของเขากับดวงตาที่แน่วแน่ หมอพุฒตาลพอเดาออกว่านั่นคือคำพูดที่มันออกมาจากใจ

"คุณเลิกสูบมันได้ไหม" หมอสาวพูดพร้อมกับแหงนหน้าขึ้น สบตาชายหนุ่มอย่างจดจ่อรอคำตอบจากเขา

"ผมจะพยายาม แต่ไม่รับปากนะ เพราะปกติแล้วผมจะสูบมันเฉพาะเวลาที่เครียดเท่านั้น" คำตอบของเขาเป็นที่น่าพอใจ อย่างน้อยก็ลดความตึงเครียดของเธอไปได้ จะไม่ต้องมาคอยหลบเพราะกลัวว่าเด็กน้อยในครรภ์จะเป็นอันตราย เพราะควันของมัน ครั้งแรกกับการนอนคุยกัน แม้จะยังไม่สนิทใจแต่ราตรีนี้คงจะเป็นคืนที่ฝันดี สำหรับเธอตั้งแต่ก้าวเข้ามาในชีวิตเตชิน