หนี้รักหมอสาว นิยาย บท 30

หมอสาวยังคงนอนคุดคู้ อยู่ใต้ผ้าห่มนวมหนานั่น เนื่องมาจากเมื่อคืนเธอนอนดึก และรู้สึกอ่อนเพลียจากการตั้งครรภ์จึงส่งผลให้เธอนอนหลับใหล ไม่ได้สนใจว่าใครจะเข้ามาในห้องนี้ หรือแม้แต่ในขณะที่เตชินกำลังนอนซ้อนจากทางด้านหลังแขนของเขาพาดโอบมาที่เอวคอดของเธอ โดยแผ่นหลังของร่างเล็กนั้นแนบชิดกับอกอันแข็งแกร่งของชายหนุ่ม ความอบอุ่นได้แผ่เข้ามาในหัวใจโดยไม่รู้ตัว

ในขณะที่นอนกอดภรรยา เตชินได้มองไปรอบห้องที่เต็มไปด้วยหนังสือตำราต่างๆ เขาไม่คิดเลยว่าหมอสาวที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาเวลานี้จะมีจิตวิญญาณ ในการช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์มากมายขนาดนี้ เขาไม่อาจรู้ได้เลยว่าเธอจะอ่านหนังสือเหล่านี้หมดได้ยังไง เตชินก้มหน้าลงแล้วโน้มไปจุมพิตที่หน้าผากของหมอสาว ก่อนจะกดจมูกคมลงไปที่ผมเงาสูดดมกลิ่นชมพูอ่อนๆ มันยิ่งทำให้เขารู้สึกหลงรักหมอสาวมากยิ่งขึ้น เสน่ห์ในตัวของเธอมีมากจนล้น โดยที่หมอสาวอยู่เฉยๆ ไม่ต้องทำอะไรเลยก็ดึงดูดให้หัวใจของเขารับเธอเข้ามาอย่างง่ายดาย

เวลานี้สายมากแล้วแต่หมอสาวยังคงหลับใหล ไม่มีที่ท่าว่าจะตื่นขึ้นมา เขาจึงเดินลงไปข้างล่างพบว่ามารดาของหมอ ดูเหมือนว่านางกำลังจัดเตรียมอาหารอยู่ในครัว

“ทำอะไรอยู่ครับคุณแม่” เตชินพูดพร้อมกับเดินเข้าไปในครัว

“อ้าว! หิวหรือยังแม่ทานแล้วนะไม่ต้องรอหมอตาลหรอก รายนั้นกว่าจะตื่นอีกนาน เขาต้องนอนให้ครบชั่วโมงเธอถึงจะตื่น" แม่ยายของเขาพูดขณะที่ยกหม้อแกงลงวางไว้

“หมอพุฒตาลตื่นสายแบบนี้เป็นประจำเหรอครับแม่” เนื่องจากเธออยู่ที่บ้านของเขานั้น ไม่ว่าจะเข้าเวรดึกแค่ไหนก็ตาม หมอพุฒตาลก็ตื่นเช้าเสมอแสดงว่าเธอพักผ่อนไม่เพียงพอ เพราะต้องตื่นขึ้นมาดูแลเขา

“งานหมอเป็นงานบริการประชาชนกินนอนไม่เป็นเวลาหรอก บางทีแม่ก็อดที่จะสงสารหมอตาลไม่ได้แม่รู้นะว่าเธอเหนื่อย แต่หมอตาลก็ไม่พูด และแสดงออกมา เธอมักเก็บอะไรเอาไว้คนเดียวในใจแบบนี้เสมอ" ยิ่งได้ฟังแม่ยายพูดแบบนั้นเตชินยิ่งรู้สึกผิด ในสิ่งที่เขาทำลงไป หมอพุฒตาลคงจะเจ็บปวดมากแต่ไม่สามารถระบายให้ใครฟังได้ นอกจากเก็บมันเอาไว้ในใจอย่างหน้าชื่นอกตรมเพียงคนเดียว

“เดี๋ยวผมจะทานข้าวพร้อมกับหมอพุฒตาล ถ้าอย่างนั้นผมขอขึ้นไปดูเธอก่อนนะครับ” เมื่อพูดจบเตชินก็เดินขึ้นไปยังห้องของหมอสาวก่อนจะค่อยๆ ล้มตัวลงนอนข้างๆ ร่างเล็กเบาๆ กลัวว่าเขาจะเป็นสาเหตุให้เธอตื่น

ติ่งต่องๆ! เสียงข้อความในไลน์โทรศัพท์ของหมอสาวดังขึ้น เตชินลังเลอยู่สักพักเขาตัดสินใจหยิบโทรศัพท์หมอสาวขึ้นมากดเข้าไปอ่าน เขายังแปลกใจทำไมเธอถึงไม่ใส่รหัสป้องกันเอาไว้ หรืองานเยอะเสียจนกลัวว่าจะจำรหัสเข้าเครื่องตัวเองไม่ได้ ข้อความที่ส่งมารูปที่โชว์หราอยู่ที่หน้าจอนั้นคือหมอหนุ่มโปรไฟล์ดี ถ้าสาวๆ คนไหนเห็นจะต้องกดไลค์ให้รัวๆ แน่นอน

“หมอตาลอย่าลืมทานข้าวทานยาให้ตรงเวลาด้วยนะครับ”

“เป็นห่วง”

“เข้าเวรดึกเดี๋ยวไปรับ”

“อย่าคิดมาก”

แม้ว่าเขาจะพยายามเอาใจเธอสารพัด เมื่อทานข้าวเสร็จหมอสาวก็กลับขึ้นไปยังห้อง โดยมีเตชินเดินตามเข้าไปติดๆ หมอสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็กข้อมูล และอาการของคนไข้ผ่านแอปพลิเคชัน ก่อนจะกดเข้าไปดูข้อความในไลน์ แล้วพบว่าข้อความที่หมอต้นส่งมาช่วงสายนั้น มีคนเปิดอ่านหมอสาวชำเลืองมองไปที่เตชินด้วยหางตา ที่ไม่ค่อยพอใจ แน่นอนเตชินรู้ดีว่าหมอสาวคงรู้เรื่องที่เขาแอบเปิดอ่านไลน์ของเธอ

“เรียนถึงเมืองนอกเมืองนา สะกดคำมารยาทไม่เป็นหรือไง” นั่นคือประโยคแรกของหมอสาว ตั้งแต่เขาเข้ามาเหยียบบ้านหลังนี้เกือบครึ่งค่อนวัน

“ช่วยไม่ได้ไอ้หมอนั่นมันอยากมายุ่งกับเมียผมเอง” เตชินพูดพร้อมกับล้มตัวลงนอนที่เตียง พร้อมกับยกขาขึ้นไขว่ห้างกระดิกเท้าอย่างไม่รู้สึกสำนึก

“คุณควรให้เกียรติคนอื่นไม่ควรใช้คำว่าไอ้กับใคร”

“ใช่สิ! ผมคงแตะต้องผู้ชายของคุณไม่ได้เลยซินะ!” คำพูดของเตชินกำลังสร้างความร้าวฉานให้กับหัวใจของเธอ น้ำตาใสๆ ค่อยไหลเล็ดออกมา ก่อนที่มันจะร่วงรินราวกับสายฝนพรำ เมื่อสามีกำลังกล่าวให้ร้ายเธอ ทั้งที่ความเป็นจริงแล้ว เขาต่างหากที่เป็นคนนอกกายนอกใจเธอ

“ฮึกฮือ!!...” เสียงสะอื้นในลำคอของหมอสาวดังขึ้นเบาๆ แม้ว่าเธอจะพยามกลั้นเอาไว้ แต่มันก็สุดที่จะกลั้นไว้ได้ เมื่อคำดูถูกนั้นทิ่มแทงมาที่หัวใจของเธอจนสุดที่จะข่มความทุกข์ระทมนั้นเอาไว้อีกต่อไปได้อีกแล้ว