หนี้รักหมอสาว นิยาย บท 31

เสียงสะอื้นของหมอพุฒตาล ทำให้เตชินถึงกับรีบดีดตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วเดินตรงไปยังหมอสาวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงาน เขาโน้มตัวลงไปโอบร่างเล็ก จากทางด้านหลังด้วยความรู้สึกผิดในใจที่มีต่อเธอ เตชินแสดงความรู้สึกผิดนั้นออกมาผ่านภาษากาย ด้วยสัมผัสที่อ่อนโยนจากการโอบกอดร่างเล็กเอาไว้ คำพูดที่เปล่งออกมาโดยไม่ได้กลั่นกรองของเขานั้น มันทิ่มแทงหัวใจหมอสาวอีกจนได้

“ผมขอโทษ” คำว่าขอโทษของเขามันคงใช้เปลืองจนชินแล้ว บางครั้งเขาพูดบ่อยจนคำนี้ไม่มีค่าหรือความหมาย เมื่อมันเปล่งออกมาจากปากของเตชิน มือเล็กเรียวของหมอสาวยกขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากแก้มสองข้าง ด้วยความรู้สึกที่เหนื่อยล้า เขามาง้อหรือมา เพื่อซ้ำเติมความเจ็บปวดลงไปที่ใจของเธอกันแน่ เมื่อมันทุกข์มากกว่าสุขแล้วจะมีประโยชน์อะไรที่จะยื้อหัวใจเขาเอาไว้ หมอพุฒตาลจับข้อมือหนาของเตชินออก แล้วดันตัวเองลุกขึ้น เธออยากหลบหนีไปให้พ้นจากความรู้สึกบ้าๆ นี่เต็มที แต่ก่อนไม่มีเขาทำไมอยู่ได้ไม่เห็นเป็นอะไร แล้วทำไมตอนนี้ใจถึงได้ต้องการผู้ชายอย่างเขาให้คอยมาปลอบซับน้ำตาให้ ทั้งที่รู้ว่าเขามาซ้ำเติมมากกว่าปลอบเธอ

“เราหย่ากันเถอะ ฉันไปต่อกับคุณไม่ไหวแล้ว!” คำพูดของหมอพุฒตาล ทำให้เตชินนั้นเริ่มหวั่นไหว เขาไม่มีทางทิ้งเธอให้เดินออกไป เพราะเวลานี้เธอไม่ต่างอะไรกับลมหายใจที่เขามี แม้ว่าความรู้สึกนี้มันจะช้าไป แต่เขาก็พอจะรับรู้ได้ว่าหัวใจเขาต้องการแค่หมอพุฒตาลเพียงคนเดียว

“ไม่! ไม่! ไม่มีทาง ผมไม่มีทางหย่ากับคุณเด็ดขาด!” ทั้งที่เมื่อก่อนเขาทำทุกทาง เพียงเพื่อต้องการให้เธอนั้นเซ็นใบหย่า แต่มาวันนี้กลับเป็นเขาเองที่รั้งเธอไว้ไม่ให้ห่างกายไปไหน เพียงเพราะหัวใจมันเรียกร้อง และพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อให้เธออยู่ข้างๆ

“อย่าพยายามยื้อ เพราะถ้าสิ่งที่คุณกำลังทำนั้นมันสำเร็จแล้ว คนที่เจ็บคือฉันไม่ใช่คุณ! คุณเตชิน!” คำพูดที่หนักแน่นของหมอสาว ทำให้เตชินนั้นเริ่มใจหาย หากว่าเธอยังยืนยันกระต่ายขาเดียวว่าจะหย่าแล้วล่ะก็ เขาต้องแย่แน่ๆ เพราะหาเหตุผลที่จะมาหักล้าง ในสิ่งที่ทำไว้กับเธอนั้นไม่มีเลย

“ผมจะไม่ไปไหนจะอยู่กับคุณที่นี่ แค่คุณอยู่เฉยๆ ผมจะเป็นคนเดินเข้าไปหาคุณเอง ไม่ว่านานแค่ไหนก็ตาม เมื่อไหร่ที่คุณพร้อมค่อยเปิดรับผมเข้าไป” หมอพุฒตาลไม่รู้ว่าคำพูดที่ดูดีสวยหรูของเขานั้นเชื่อได้มากแค่ไหนกัน และสิ่งเหล่านั้นมันไม่สำคัญเลยมันสำคัญเมื่อใจของเธอ ในเวลานี้ที่ไม่สามารถปฏิเสธผู้ชายอย่างเตชินได้ ปากบอกว่าไม่ แต่ใจนั้นรั้งเขาไว้แทบตาย กลัวว่าเขาจะจากไป กลัวว่าเขาจะทนไม่ได้ กับการเฉยชาของเธอ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานกี่ชั่วโมง หมอพุฒตาลก็ยังคงทำตัวเหินห่างเย็นชาใส่เตชิน เพื่อไม่ให้เวลาผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์หมอพุฒตาลหยิบตำราพร้อมกับโน้ตบุ๊กขึ้นมา เธอทบทวนตำราเหล่านั้นเป็นร้อยรอบ แต่มันกลับไม่เข้ามาอยู่ในหัวของเธอเลยสักรอบ เพราะหัวของเธอในเวลานี้ เต็มไปด้วยเตชินผู้ชายที่นั่งจ้องทุกอิริยาบถ ในการเคลื่อนไหวของเธอ อย่างไม่ละสายตาราวกับว่าเขากลัวเธอนั้นจะหนีหาย

เมื่อถึงเวลารับประทานอาหารมื้อเย็น เตชินก็ยังคงเอาอกเอาใจ ตักอาหารให้กับหมอพุฒตาล เมื่อทานข้าวเสร็จหมอสาวรีบขึ้นไปบนห้องทันที เพื่อเตรียมอาบน้ำนอน เพราะต้องเข้าเวรเที่ยงคืน ไม่ได้สนใจเตชินที่เดินตามเป็นเงา เมื่อหมอสาวอาบน้ำเสร็จ เตชินก็หยิบผ้าเช็ดตัวอีกผืนไปอาบอย่างไม่รีรอ โดยที่ไม่ขออนุญาตหมอสาวสักคำ หมอพุฒตาลล้มตัวลงนอน ไม่นานเตชินก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับค้นหาชุดในตู้ หมอพุฒตาลรับรู้แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจ ไม่นานเขาก็ล้มลงนอนเคียงข้างเธอ พร้อมกับชุดนอนขายาวสีชมพูผ้าสเปนเด็กซ์บางๆ ที่มันยืดใส่แล้วสบายตัว แต่เมื่อเตชินสวมใส่แล้วมันกลับคับแน่น และรัดติ้ว กางเกงขายาวสั้นเขินมาเกือบถึงเข่า ส่วนเป้าด้านล่างนั้นเห็นชัดแน่นเปรี๊ยะกลมจนเป็นพวง

“ขอกอดหน่อยนะครับคุณหมอ” เตชินพูดด้วยเสียงสองมุ้งมิ้ง เขาจะรู้ไหมว่าเวลานี้ใจของหมอกำลังหวั่นไหวไปกับคำพูด และสัมผัสของวงแขนกว้างนั่น เมื่อเขาพาดลมาที่เอวคอดของเธอ พร้อมกับอุ้มมือที่แนบไว้กับหน้าท้องหมอสาว อกกว้างที่แนบชิดกับแผ่นหลังเล็กมันกำลังทำให้เธอรู้สึกดี เมื่อมีเขาอยู่ข้างๆ แบบนี้ มันดีต่อใจของเธอไม่น้อย