หนี้รักหมอสาว นิยาย บท 37

เมื่อรับประทานอาหารเสร็จหมอพุฒตาลจะกลับ แต่เตชินไม่ยอม เขาให้เธอนอนรอที่โซฟาก่อนจะไปนั่งทำงานต่อด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด ไม่รู้ว่าเขากำลังเป็นกังวลเรื่องงาน หรือเรื่องของดาด้ากันแน่ เพราะดูจากกิริยาท่าทางของดาด้าแล้ว เธอเป็นผู้หญิงที่แรง และไม่แคร์อะไร ผู้ชายอย่างเตชินนั้นเปรียบดังเสือ ที่ยังไม่ถอดเขี้ยวเล็บพร้อมจะตะครุบเหยื่อได้ทุกเมื่อ เพราะเสือนั้นชอบกินเนื้อ มีหรือที่เขาจะอดใจไหว หากเหยื่อสาวอย่างดาด้ามาเสนอให้ถึงที่ ยิ่งเธอพร้อม และเต็มใจที่จะเป็นเหยื่อให้กับเสืออย่างเตชิน

ชายหนุ่มนั่งทำงานไปได้สักพัก เขาก็มองมายังหมอสาวที่นอนอยู่บนโซฟา ก่อนจะถอดสูทคลุมลงที่ร่างเล็ก มือหนาค่อยๆ ปัดลงไปที่ปอยผมของภรรยาสาว ทำไมเขาจะต้องลังเลไม่มีเหตุผลใดที่จะทำให้เขาคิดนอกใจเธอ เมื่อหมอพุฒตาลคือคนที่เขาพร้อมจะใช้ชีวิตคู่ไปจนวันตาย เตชินเดินเข้าไปด้านใน

ก่อนจะหยิบหมอนมาให้ภรรยาหนุน แล้วลุกไปทำงานตามเดิม สักพักเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นเตชินเลี่ยงออกไปคุยด้านใน เพราะภายในห้องทำงานนี้มีทั้งห้องน้ำ และห้องนอนในตัวที่เขาไม่ได้ให้หมอพุฒตาลเข้าไปนอนด้านในห้อง เพราะคิดว่าทำงานแป๊บเดียวก็จะพาเธอกลับแล้ว หมอพุฒตาลตื่นขึ้น เมื่อเสียงโทรศัพท์ของเตชินนั้นส่งเสียงดังรบกวน แล้วเธอก็ต้องแปลกใจที่เขาเดินเข้าไปคุยด้านใน หมอสาวเก็บความสงสัยนั้นเอาไว้ เพราะถ้าเขาคิดนอกใจอีกเพียงครั้ง เธอก็พร้อมจะเดินออกไปจากชีวิตเขาทันที เตชินคุยโทรศัพท์อยู่พักใหญ่ เขาจึงเดินออกมาด้วยแววตา และสีหน้าที่เคร่งเครียด ก่อนที่เลขาสาวจะเคาะประตูแล้วเดินเข้ามาพร้อมกับแฟ้มงานส่งให้กับเจ้านายหนุ่ม

“คุณเตชินคะโพรเจตนี้”

“จุ๊! จุ๊! จุ๊!อย่าเสียงดัง” เลขาสาวพูดยังไม่จบ เตชินก็ได้เอานิ้วชี้ขึ้นมาแตะที่ปากของเขา พร้อมกับทำเสียงและท่าทางให้เลขาสาวเงียบแล้วเบาลง เพราะกลัวว่าจะรบกวนภรรยาสาวของเขา ที่กำลังพักผ่อนนอนหลับอยู่ที่โซฟา

“เดี๋ยวค่อยคุยกัน คุณออกไปก่อนภรรยาผมกำลังพักผ่อน”

“ภรรยา!" อิงฟ้าเลขาสาวอุทานออกมาเบาๆ แต่น้ำเสียงปนไปด้วยความตกใจ ก่อนจะเดินออกไปด้วยความสงสัยที่เจ้านายหนุ่มมีภรรยามานอนเฝ้าถึงห้องทำงาน แล้วเธอยังบอกถ้าว่าเป็นหมอมาขอพบคุณเตชิน ถ้าบอกเป็นภรรยาอิงฟ้าคงแจ้งเตชิน และเขาคงเลี่ยงที่จะให้ดาด้าเข้าใกล้แบบนั้น เพราะอิงฟ้าเองก็ไม่ต้องการให้เตชินได้ใกล้กับผู้หญิงคนไหน แต่ด้วยสถานภาพของเธอ ที่เตชินมองเป็นเพียงแค่ลูกน้องกับเจ้านาย ที่ผ่านมาเขาเพียงต้องการความสัมพันธ์แบบวันไนท์สแตนด์กับเธอไม่ได้คิดอะไร

เตชินทำงานจนเวลาล่วงเลยผ่านไปจะสี่โมงเย็นแล้ว เขาจึงปิดโน้ตบุ๊กลง ก่อนจะเดินไปปลุกหมอพุฒตาล เตชินไม่แปลกใจที่เธอชอบนอน เพราะหมอสาวต้องเข้าเวรดึก

“คุณหมอตื่นได้แล้วครับ” เสียงทุ้มที่อบอุ่น และนุ่มนวลนั้น ช่างเป็นเสียงที่หมอสาวต้องการอยากได้ยินทุกวันทุกคืน แต่เวลานี้เธอไม่รู้ว่าเสียงนี้จะสิ้นสุดลงเมื่อไร หากเขายังคิดนอกใจเธอ

“อืม...” หมอสาวพูดอู้อี้อยู่ในลำคอ เธอตื่นขึ้นมาพร้อมกับบิดขี้เกียจไปมาเบาๆ

หมอพุฒตาลรู้สึกอึดอัด เมื่อต้องมานั่งฟังทั้งสองคุยกัน เพราะบางครั้งดาด้าก็พูดในทำนองที่ดูเหมือนกับว่า เธอเป็นส่วนเกินในการมานั่งรับประทานอาหารมื้อนี้

“คุณหมอคงจะเคยชินแต่การรักษาผู้ป่วย เรื่องธุรกิจอาจจะฟังดูน่าเบื่อ ยังไงก็ทนฟังแป๊บหนึ่งนะคะ คุณหมอ” ดาด้าพูดพร้อมกับจีบปากจีบคอ แต่สายตาของเธอไม่ลดละไปจากใบหน้าของเตชินเลยสักนิด ยิ่งนั่งตรงข้ามกันแบบนี้ หมอพุฒตาลยิ่งเห็นชัดเจน ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวกว่าที่คิดไว้เยอะ หากเตชินเล่นด้วยมันไม่ยากเลยที่เธอจะเสียเขาให้กับผู้หญิงคนนี้ไป แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น หากเตชินไม่เล่นด้วย หากเขาไม่ทอดสะพานข้ามไปให้กับใคร ก็ไม่มีผู้หญิงคนไหนเข้ามาแทรกกลางระหว่างชีวิตคู่ของเธอได้ มันอยู่ที่เตชินคนเดียว เขาพร้อมจะหยุดที่หมอสาวจริงๆ หรือไม่

เมื่อรับประทานอาหารไปได้สักพัก เตชินก็คุยธุระเสร็จ ก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้าน ดาด้าก็พูดทิ้งท้ายออกมา

“เดี๋ยวดาด้าจะจัดการส่งเมล หรือไลน์ไปบอกรายละเอียดทั้งหมดนะคะคุณเตชิน" หล่อนพูดพร้อมกับส่งสายตาทอดสะพานมาให้เตชิน ทำให้หมอพุฒตาลรู้สึกได้ว่า หายยานะชีวิตคู่ของเธอกำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้งแล้ว และมันจะเป็นครั้งสุดท้ายหากเตชินไม่รู้จักพอ