หนี้รักหมอสาว นิยาย บท 40

วันถัดมาช่วงสาย หมอสาวได้เดินออกมาจากหน้าตึกของโรงพยาบาล ก็พบว่าเตชินนั้นรอเธออยู่ที่รถแล้ว เมื่อเขาเห็นหมอสาวเดินมา ชายหนุ่มรีบเดินไปหยิบกระเป๋าในมือของเธอมาถือเอาไว้ ก่อนจะโอบร่างบางอรชรมาที่รถ แล้วบริการเปิดประตูให้เธอขึ้นนั่ง ก่อนจะอ้อมมาด้านคนขับ เตชินขับรถออกมาสักพักหมอสาวก็ปรับเบาะเอนตัวลงนอน เธอรู้สึกเหนื่อยอย่างบอกไม่ถูกไม่รู้ว่าเหนื่อยกายหรือเหนื่อยใจอย่างไหนมากกว่ากัน

เมื่อเวลานี้นั้น เธอเห็นรอยลิปสติกแดงที่ซอกคอของเตชินไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อคืนเขาคงจะไปแอบกินกันมา คงอิ่มหนำสำราญท่ามกลางบรรยากาศที่เป็นใจ กับน้ำเมาที่ดื่มไป มันคงย้อมใจให้เขากล้าพอที่จะหักหลังเธอ

“แวะทานข้าวก่อนนะค่อยเข้าบ้าน” หมอพุฒตาลไม่ตอบอะไร เธอยังคงหลับตา เพื่อทบทวนว่าพร้อมหรือยังที่จะตัดผู้ชายคนนี้ออกไปจากชีวิตของเธอ รถแล่นเข้ามาในร้านอาหารหรู เตชินพาหมอสาวแวะทานอาหารในร้าน วันนี้เขาไม่เข้าบริษัทเพราะรู้สึกไม่ค่อยสบาย เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาเพิ่งทำลงไปนั้น มันยิ่งทำให้เตชินรู้สึกว่าเขาเป็นผู้ชายที่แย่มาก อาจจะแย่ที่สุดในโลกที่ไม่รู้จักพอแบบนี้

“ทำไมต้องแวะทานข้าว ไม่เข้าบริษัทเหรอ” นั่นคือคำถามแรกของหมอสาว หลังจากที่นั่งรถมากับเขาในเช้านี้

“วันนี้ไม่เข้าผมอยากอยู่กับคุณ” คำพูดของเตชินกับการเอาอกเอาใจนั้น หมอสาวไม่รู้ว่าเขาทำออกมา เพียงเพราะรู้สึกผิด หรือว่าทำออกมาจากใจ

“คุณหมอ คุณคิดว่าบนโลกใบนี้คนเราจะทำผิดได้กี่ครั้ง" เตชินถามคำนี้ออกมา ขณะที่กำลังรับประทานข้าวเช้า ทำให้หมอสาวนั้นรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ สิ่งที่เขาทำมันผิด ผิดจนไม่น่าให้อภัย แล้วเธอก็ไม่อยากรับรู้อะไรเกี่ยวกับตัวเขาอีกแล้ว

“บางคนทำผิดซ้ำซาก แต่ไม่คิดที่จะสำนึก ในขณะที่บางคนทำผิดเพียงครั้งเดียวกลับจำไปจนตาย ฉันไม่รู้หรอกว่าคนเราเกิดมาใครทำผิดมากี่ครั้ง รู้แต่ว่าทุกครั้งที่ผิด หากคิดแก้ไข และไม่ทำมันซ้ำอีก เขาก็จะได้รับการอภัย” คำตอบของหมอสาว ทำให้เตชินถึงกับทานข้าวไม่ลง เขาทำผิดซ้ำซากอย่างไม่น่าให้อภัย ถ้าวันหนึ่งเธอเดินจากไป เขาคงจะทำใจไม่ได้ เมื่อเธอคือชีวิต และลมหายใจที่มี เขาไม่น่าพลาดเลย ในระหว่างที่ทานข้าว จากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรขึ้นอีกเลย

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จทั้งสองก็ขึ้นรถกลับมาที่บ้าน ทันทีเมื่อมาถึงห้องหมอพุฒตาลก็อาบน้ำก่อนจะล้มตัวลงนอน เมื่อหมอสาวนอนหลับแล้ว เตชินก็ถือผ้าเช็ดเดินเข้าไปยังห้องน้ำอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เตชินล้มนอนลงข้างๆ โอบตัวหมอสาวเข้ามาในอ้อมกอด

“ผมขอโทษคงไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้” เขาพูดลงที่ข้างหูของหมอสาวอย่างรู้สึกผิดเอามากๆ หากเขายับยั้งชั่งใจสักนิด เรื่องมันคงไม่เกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า เขาควรจะหยุดได้แล้ว แต่ทำไมทุกครั้งเขาถึงหยุดไม่ได้ เตชินพลิกตัวลุกขึ้น ก่อนจะเดินออกไปนอกระเบียง พร้อมกับบุหรี่หนึ่งซอง เขาเริ่มเครียดอีกแล้วหลังจากที่สร้างเรื่องไว้เมื่อคืน

เมื่อเตชินเดินออกไป น้ำตาของหมอสาวไหลหยดลงมาเปียกหมอน เธอไม่สามารถที่จะเดินต่อไปได้แล้ว หากเตชินยังคงไม่สามารถที่จะหยุดความใคร่นั้นเอาไว้ได้ เขายังคงใช้ร่างกายกับผู้หญิงคนอื่นเขาช่างเป็นผู้ชายที่สกปรก ไม่คู่ควรกับหมออย่างเธอสักนิด เมื่อเธอพยายามรักษาชีวิตผู้คน แต่เขากลับเป็นคนที่พยายามจะฆ่าเธอให้ตายจมดิน กับความรักที่แสนจะทุกข์ระทมที่มีไม่ขาด ตลอดระยะเวลาที่แต่งงานกับเตชิน

เตชินสูบบุหรี่มวนต่อมวน เขาไม่เคยกลัวอะไรแบบนี้มาก่อนในชีวิต กับการที่จะต้องเสียหมอสาวไป เตชินตัดสินใจเดินเข้ามาในห้องนอนอีกครั้ง ก่อนที่จะนั่งลงบนที่นอนแล้วจับจ้องไปยังใบหน้านวล เขาเอาแต่จับจ้องที่ใบหน้าของหมอพุฒตาล เพื่อทบทวนความรู้สึกของตัวเองอีกครั้ง ผู้หญิงคนนี้เขาเคยคิดจะไล่เธอออกไปจากชีวิต พยามทำทุกทางให้เธอเสียใจ แต่สิ่งเหล่านั้นมันกลับย้อนมาทิ่มแทงหัวใจของเขาเอง

เมื่อความรักเริ่มเข้ามาแทรกกลางระหว่างความโกรธแค้นในใจที่มี ครั้งหนึ่งเตชินเคยคิดว่าเธอคือคนที่เข้ามาพรากอิสระไปจากชีวิตของเขา เพียงเพราะใบทะเบียนสมรสที่มันผูกมัดให้เขาต้องยอมจำนน แต่ความเป็นจริงแล้วไม่ใช่เลย เมื่อเขายังออกไปหาเศษหาเลยได้นอกบ้านโดยที่หมอสาวไม่เคยห้ามหรือยกประเด็นนี้ขึ้นมาพูดแม้เพียงครั้งเดียว เตชินคว้ามือเรียวของหมอสาวมากุมเอาไว้ ก่อนที่จะเอาขึ้นมาแนบกับใบหน้าแล้วจุมพิตลงไปเบาๆ เขาควรบอกเธอตามความจริง หรือถ้าบอกไปแล้วมันอาจจะทำร้ายหัวใจของเธอ ให้เจ็บมากกว่าเดิมเป็นสองเท่าหมอสาวที่นอนหลับใหลจากการเหนื่อยล้ามาทั้งคืน

เธอไม่รู้ว่าเตชินนั้นกำลังร้อนรุ่มอยู่ภายในใจ เขาไม่เป็นอันทำการทำงาน ถึงขนาดต้องลาโทรบอกเตชิตพี่ชายให้จัดการงานด่วนให้ทั้งหมด การกระทำที่ไม่ยับยั้งชั่งใจนำมาซึ่งความเจ็บปวดของทั้งสองเป็นอย่างมาก ไม่มีใครปฏิเสธได้ว่าการจุดเทียนท่ามกลางสายฝนพรำนั้น มันพร้อมที่จะดับลงได้ทุกเมื่อ หากคุณไม่กางร่มหรือหาอะไรมาปิดบังไว้ แต่ถึงกระนั้นมันก็เสี่ยงอยู่ดี หากมีพายุหรือลมแรงไม่ต้องรอให้ฝนมันสาดมา เทียนนั้นก็พร้อมจะดับลงได้ทุกเมื่อเปรียบดังความรักของเตชิน และหมอพุฒตาล ที่พื้นฐานมาจากความเกลียดชัง มันจึงทำให้มีช่องว่างมากกว่าคู่รักคนอื่นๆ

เตชินนั้นไม่เคยคิดจะมีครอบครัว ส่วนหมอพุฒตาลก็ตั้งใจที่จะอุทิศตนให้กับวงการแพทย์ มันจึงเป็นเรื่องแปลกใหม่สำหรับหัวใจทั้งสองดวง หากผ่านพ้นช่วงเวลานี้ไปได้ ทุกอย่างอาจจะไม่เหมือนเดิม สิ่งที่เคยแย่ความรู้สึกที่เคยมี มันจะกลายเป็นศูนย์

ซึ่งหมอพุฒตาลนั้นรู้ดี ว่าเธอคงไม่สามารถเปลี่ยนนิสัยหรือว่าสันดานของเตชินได้ ต่อให้เธอแสนดี เหมือนนางฟ้า เขาก็จะไปคว้าเอาแม่มด ต่อให้เธอเป็นผ้าขาวที่บริสุทธิ์หากเขาชอบผ้าสีสดใครก็คงบังคับใจเขาไม่ได้ ต่อไปนี้ชีวิตคู่ของเธอจะเป็นอย่างไร เขาจะปรับปรุงเปลี่ยนตัวเองไหมมันไม่สำคัญอีกแล้ว หมอพุฒตาลนั้นพร้อมที่จะเดินออกไปเธอขอแค่ทำใจอีกไม่นาน