หนี้รักหมอสาว นิยาย บท 40

วันถัดมาช่วงสาย หมอสาวได้เดินออกมาจากหน้าตึกของโรงพยาบาล ก็พบว่าเตชินนั้นรอเธออยู่ที่รถแล้ว เมื่อเขาเห็นหมอสาวเดินมา ชายหนุ่มรีบเดินไปหยิบกระเป๋าในมือของเธอมาถือเอาไว้ ก่อนจะโอบร่างบางอรชรมาที่รถ แล้วบริการเปิดประตูให้เธอขึ้นนั่ง ก่อนจะอ้อมมาด้านคนขับ เตชินขับรถออกมาสักพักหมอสาวก็ปรับเบาะเอนตัวลงนอน เธอรู้สึกเหนื่อยอย่างบอกไม่ถูกไม่รู้ว่าเหนื่อยกายหรือเหนื่อยใจอย่างไหนมากกว่ากัน

เมื่อเวลานี้นั้น เธอเห็นรอยลิปสติกแดงที่ซอกคอของเตชินไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อคืนเขาคงจะไปแอบกินกันมา คงอิ่มหนำสำราญท่ามกลางบรรยากาศที่เป็นใจ กับน้ำเมาที่ดื่มไป มันคงย้อมใจให้เขากล้าพอที่จะหักหลังเธอ

“แวะทานข้าวก่อนนะค่อยเข้าบ้าน” หมอพุฒตาลไม่ตอบอะไร เธอยังคงหลับตา เพื่อทบทวนว่าพร้อมหรือยังที่จะตัดผู้ชายคนนี้ออกไปจากชีวิตของเธอ รถแล่นเข้ามาในร้านอาหารหรู เตชินพาหมอสาวแวะทานอาหารในร้าน วันนี้เขาไม่เข้าบริษัทเพราะรู้สึกไม่ค่อยสบาย เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาเพิ่งทำลงไปนั้น มันยิ่งทำให้เตชินรู้สึกว่าเขาเป็นผู้ชายที่แย่มาก อาจจะแย่ที่สุดในโลกที่ไม่รู้จักพอแบบนี้

“ทำไมต้องแวะทานข้าว ไม่เข้าบริษัทเหรอ” นั่นคือคำถามแรกของหมอสาว หลังจากที่นั่งรถมากับเขาในเช้านี้

“วันนี้ไม่เข้าผมอยากอยู่กับคุณ” คำพูดของเตชินกับการเอาอกเอาใจนั้น หมอสาวไม่รู้ว่าเขาทำออกมา เพียงเพราะรู้สึกผิด หรือว่าทำออกมาจากใจ

“คุณหมอ คุณคิดว่าบนโลกใบนี้คนเราจะทำผิดได้กี่ครั้ง" เตชินถามคำนี้ออกมา ขณะที่กำลังรับประทานข้าวเช้า ทำให้หมอสาวนั้นรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ สิ่งที่เขาทำมันผิด ผิดจนไม่น่าให้อภัย แล้วเธอก็ไม่อยากรับรู้อะไรเกี่ยวกับตัวเขาอีกแล้ว

“บางคนทำผิดซ้ำซาก แต่ไม่คิดที่จะสำนึก ในขณะที่บางคนทำผิดเพียงครั้งเดียวกลับจำไปจนตาย ฉันไม่รู้หรอกว่าคนเราเกิดมาใครทำผิดมากี่ครั้ง รู้แต่ว่าทุกครั้งที่ผิด หากคิดแก้ไข และไม่ทำมันซ้ำอีก เขาก็จะได้รับการอภัย” คำตอบของหมอสาว ทำให้เตชินถึงกับทานข้าวไม่ลง เขาทำผิดซ้ำซากอย่างไม่น่าให้อภัย ถ้าวันหนึ่งเธอเดินจากไป เขาคงจะทำใจไม่ได้ เมื่อเธอคือชีวิต และลมหายใจที่มี เขาไม่น่าพลาดเลย ในระหว่างที่ทานข้าว จากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรขึ้นอีกเลย