หนี้รักหมอสาว นิยาย บท 42

หมอสาวที่พยายามข่มตานอนให้หลับ แต่เธอกลับหลับไม่ลง ความคิดที่เคยจะเดินออกไปจากชีวิตเขานั้น เมื่อถึงเวลาที่ต้องไปจริงๆ กลับรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก อยู่ๆ เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น หมอสาวคว้ามาดู ปรากฏว่าเป็นเบอร์แปลก เธอกลัวว่าจะเป็นงานเร่งด่วนที่โรงพยาบาลจึงกดรับสายไป

“ฮัลโหลสวัสดีค่ะ ดิฉันหมอพุฒตาลไม่ทราบว่าใครโทรมาค่ะ”

“ฮัลโหลถ้าคุณอยากได้ภาพเด็ดๆ ของเตชินกับดาด้าให้มาที่ผับ xxx เดี๋ยวนี้เลย” หมอพุฒตาลยังคงสงสัยว่าใครกัน ทำไมถึงได้รู้เบอร์โทรของเธอ แถมยังรู้ว่าเตชินอยู่ที่ผับกับดาด้า

“คุณเป็นใคร... ฮัลโหล! ฮัลโหล!” แล้วปลายสายก็ตัดไป หมอพุฒตาลลังเลไม่มีเหตุผลใดที่เธอจะต้องไปที่ผับนั่น ในเมื่อพรุ่งนี้เธอตัดสินใจที่จะหย่าขาดกับเขาแล้ว เวลาเกือบสามทุ่มหมอพุฒตาลกลับรู้สึกว่าเวลามันเดินช้า เธออยากให้มันถึงเวลาเช้าเร็วๆ อยากให้ผ่านพ้นคืนวันอันมืดมน จะได้หนีไปให้พ้นๆ จากคนใจร้ายสักที

แต่เมื่อหมอพุฒตาลนึกได้ หากเตชินไม่ยอมหย่าเธอจะเอาอะไรไปสู้กับเขา หากใช้ภาพเป็นหลักฐานในการฟ้องหย่า เธอก็มีสิทธิ์ที่จะต้องชนะเขาแน่ เมื่อคิดได้ดังนั้นหมอพุฒตาลไม่รอช้ารีบลงไปด้านล่าง แล้วขับรถออกจากบ้านทันที

รถยนต์ของหมอพุฒตาล เข้ามาจอดเทียบยังผับ ที่เตชินเป็นหุ้นส่วนอยู่ที่นี่ เมื่อจอดรถเสร็จหมอพุฒตาลเดินเข้าไปช้าๆ ก่อนจะมองหาโต๊ะที่เตชินนั่งอยู่ไม่นานก็เจอที่โซนวีไอพี ที่ห้อมล้อมไปด้วยนารีหลายคน หนึ่งในนั้นคือเตชิน ที่มีดาด้านั่งเคียงข้างแต่หน้าตาของเขาบอกบุญไม่รับสักนิด แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องคิด เพราะจุดประสงค์เดียวที่มาคือการได้ภาพของเขากับผู้หญิงคนนั้น หมอพุฒตาลเดินเข้าไปใกล้ๆ ก่อนจะหยิบสมาร์ตโฟนออกมาจากกระเป๋าแล้วถ่ายรูปรัวๆ

แชะ! แชะ! แชะ!

“หมอพุฒตาล!” เตชินอุทานเสียงหลงออกมา เขาไม่คิดว่าเธอจะมาที่นี่ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น เพราะวันนี้เขาไม่ได้มาที่นี่แล้วทำผิดกับใค รแล้วเธอมาทำไมในที่แบบนี้เธอยิ่งแพ้ควันบุหรี่อยู่ด้วย

“ยัยบ้า! แกถ่ายรูปฉันทำไม” ดาด้าพูดพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะคว้าเอาโทรศัพท์ในมือหมอพุฒตาล ทั้งสองยื้อแย่งกันไปมาหมอสาวเองก็ไม่ยอม เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่เธอต้องใช้เป็นหลักฐานในวันพรุ่งนี้ ผู้คนที่อยู่ในบริเวณนั้นต่างจ้องมองมาที่คนทั้งสอง เวลานี้ทุกอย่างสงบลงแม้แต่ดนตรีที่บรรเลงก็เงียบกริบ

“หยุดเดี๋ยวนี้นะดาด้า! คุณปล่อยภรรยาผมเดี๋ยวนี้!” เตชินพูดพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ เมื่อดาด้าเห็นดังนั้นจึงผลักหมอสาวอย่างแรง

ตุ้บ!!

“ฮึกฮื้อ! ลูกแม่! แม่ทะนุถนอมลูกมาตลอด แต่วันนี้แม่กลับปกป้องลูกไม่ได้แม่ขอโทษ!”

“หมอตาลผมขอโทษ! ทำไมไม่บอกผมว่าคุณตั้งท้องลูกของเรา”

“ฉันเคยถามคุณ แต่คำตอบที่ได้คืออากาศ คุณไม่เคยต้องการเด็กคนนี้ด้วยซ้ำ..ฮึกฮื้อ!” สาวพูดไปร้องไห้ไป เมื่อการสูญเสียครั้งนี้ มันคือครั้งใหญ่ในชีวิตของเธอ น้ำตาของลูกผู้ชายไหลออกมานองหน้า เมื่อภรรยาที่นั่งอยู่ข้างๆ กำลังจะเสียลูกไป ลูกของเขาที่ไม่เคยได้รับรู้มาก่อนว่าเธอตั้งท้อง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าได้กี่เดือน หากรู้ว่าเธอท้องเขาคงจะต้องดูแลเธอให้ดีกว่านี้ เขาเป็นผู้ชายที่ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ

“อ๊ากกก! ตุ๊บ! ตั๊บๆ!!” เตชินได้ร้องตะโกนออกมาจนสุดเสียง กำปั้นของเขาได้ตะบันลงไปที่พื้นแข็งรัวๆ เสียจนเลือดมันไหลออกมา แต่กระนั้นเขากลับไม่เจ็บปวดเท่ากับหัวใจในยามนี้ หากวันนั้นเขาตอบออกไปว่าต้องการมีลูกกับเธอ ป่านนี้เขาคงได้ปกป้อง และดูแลเด็กน้อยในครรภ์ เป็นอย่างดี คงซื้อหาอาหารทั้งคาว และของหวานมาบำรุง นอกจากเขาจะทำร้ายชีวิตของหมอพุฒตาลแล้ว เขายังฆ่าลูกตัวเองอีก มันช่างเป็นภาพที่หดหู่ใจ

เมื่อเตชินชายเจ้าสำราญนั่งก้มหน้าซบลงกับพื้นแล้วร้องไห้ออกมาแทบเป็นสายเลือด เมื่อภรรยาสาวห้ามเขาเข้าใกล้แม้อยากเข้าไปปลอบประโลมเธอแทบขาดใจ แต่สิ่งที่เขาทำได้เพียงแค่มองเธอ ชายหนุ่มไม่คิดเลยจะต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ภรรยาอันเป็นที่รักกำลังร้องไห้ฟูมฟาย ลูกน้อยในครรภ์กำลังจะจากไป ทั้งที่ยังไม่ได้ลืมตาดูโลกด้วยซ้ำ