หนี้รักหมอสาว นิยาย บท 43

ภาพของหมอสาวนอนอยู่บนเตียงของห้องฉุกเฉิน โดยมีหมอต้นดูแลอยู่ข้างๆ ไม่ห่างกายด้วยความห่วงใยทั้งหมดที่มีต่อหมอพุฒตาล ขณะเตชินนั้นนั่งรออยู่ด้านนอกกับหัวใจที่แตกสลาย เมื่อพยาบาลออกมาบอกเขาว่าไม่สามารถรักษาชีวิตทารกน้อยในครรภ์ของหมอพุฒตาลเอาไว้ได้ และที่เจ็บปวดที่สุดคือเขาเพิ่งทราบว่าหมอพุฒตาลตั้งครรภ์ได้สาม เดือน แล้วนั่นหมายความว่าเธอท้องตั้งแต่ครั้งแรกที่เขา และเธอมีอะไรกัน ถึงว่าทำไมเธอถึงห้ามให้เขาใช้ความรุนแรง และวันนั้นที่ห้องพักแพทย์ยังมีนมบำรุงครรภ์ ที่เขานั้นได้ดื่มกินทำไมไม่เอะใจว่านมกล่องของใครถ้าไม่ใช่ของหมอพุฒตาล

เตชินจ้องมองผ่านกระจกสายระโยงรยางค์เต็มไปหมด ภาพหมอสาวนอนแน่นิ่งความเจ็บปวดทั้งหมดที่มีโหมกระหน่ำเข้ามาในหัวใจ เมื่อคนที่อยู่เคียงข้างนั้นไม่ใช่เขา แต่เป็นหมอต้นที่คอยกุมมือให้กำลังใจ คอยเช็ดเหงื่อค่อยถามไถ่คอยปลอบใจ และเช็ดน้ำตาให้กับเธอ วันนี้คงจบสิ้นเขาคงไม่มีทางได้หมอสาวคืนมา ไม่ว่าจะเป็นร่างกายหรือหัวใจเขาจะคืนให้เธอไปจนสิ้นเลิกแล้วต่อกัน ขอเพียงเธอมีชีวิตอยู่พร้อมที่จะสู้ และฝ่าฟัน เมื่อยามมีเหตุคับขันขอให้เธอผ่านพ้นมันทุกค่ำคืน

เตชินรู้ดีว่าเขาไม่มีทางได้เธอคืน ขอเพียงให้เธอตื่นเขาพร้อมจะจากไป แม้ว่าใจยังต้องการ แต่เมื่อทุกอย่างมันลงเอยแบบนี้ เขาคงไม่มีหวังแม่เสี้ยวหัวใจจากเธอ ชายหนุ่มยังคงนั่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน แม้เวลาจะผ่านไปเนิ่นนานเขาก็ยังคงไม่ไปไหน เขาต้องมาเสียเมียและลูกไปพร้อมกันทั้งสองคน ความรู้สึกความเสียใจในเวลานี้คงจะป่าวประกาศให้ใครรับรู้ไม่ได้ ทุกคนไม่มีวันเห็นใจมีแต่จะซ้ำเติมเขาไปก็เท่านั้น

เช้าของวันใหม่เตชินนั่งที่เก้าอี้หน้าห้องฉุกเฉิน ดวงตาที่ร่วงโรยกับใบหน้าที่ดูซีดเซียว เขายังคงไม่ไปไหนเฝ้าหมอพุฒตาลอยู่อย่างนั้นข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน

“ทำไมเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเตชินมันเกิดขึ้นได้ยังไง” ผู้เป็นมารดาเอ่ยถาม เมื่อนางเดินทางมาถึงพร้อมกับนีน่า และเตชิตพี่ชายของเขา เตชินเพิ่งโทรรายงานมารดาตอนเช้านี้เอง เขากลัวว่ามารดาจะเป็นกังวลนอนไม่หลับ ที่สำคัญหลานที่แม่อยากได้ก็ไม่อยู่แล้ว

“เตชินกลับบ้านไปอาบน้ำอาบท่ากินข้าวกินปลา แล้วค่อยมาใหม่สภาพแกดูไม่ได้เลย” เตชิตเอ่ยขึ้นหลังจากที่มาถึง น้องชายของเขามีใบหน้าที่ซีดเซียวเหมือนกับคนไม่ได้นอนทั้งคืน เป็นใครก็คงนอนไม่ได้ เมื่อลูกและเมียตกอยู่ในอันตรายแบบนี้ ที่สำคัญคือลูกน้อยต้องจากไปอย่างไม่น่าให้อภัย เมื่อทุกคนมาถึงเขาเองยังไม่อยากพูดกับใคร และไม่อยากตอบคำถามใดๆ

เตชินจึงเดินทางกลับบ้านเขาไปอาบน้ำตามที่พี่ชายบอก แต่เขาไม่หิวไม่อยากทานอะไรเลย เมื่อมองไปรอบๆ ห้อง ตรงนี้หมอพุฒตาลเคยนั่ง ตรงนี้เธอเคยนอน เธอมักจะมาหยิบผ้าเช็ดตัวตรงนี้ไปอาบน้ำ เรามีทั้งสุขและทุกข์ร่วมกัน แต่สิ่งที่เตชินมอบให้มันทุกข์เสียมากกว่า เตชินนั่งลงช้าๆ ที่เตียงนอน มือของเขาลูบไปยังหมอนที่เธอเคยหนุน แต่งงานกันมาสามเดือน เขาไม่เคยเห็นรอยยิ้มของหมอสาวผุดขึ้นมาจากใบหน้าเลยสักครั้งดวงตาของเธอแน่วแน่ ตั้งใจกับทุกสิ่งที่ทำ แต่เขากลับทำให้ดวงตาคู่นั้นหมองหม่นลงไป

น้ำตาใสๆ ของลูกผู้ชายไหลออกมาอาบแก้มสองข้าง หมอพุฒตาลไม่มีทางจะเข้ามาเหยียบบ้านหลังนี้ห้องนอนนี้อีกแล้ว นี่ใช่ไหมคือจุดจบของชีวิตคู่ระหว่างเขากับเธอ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงดีใจที่ผลักไสเธอออกไปได้สำเร็จแล้วดังที่หมาย แต่เวลานี้เมื่อหมอพุฒตาลกำลังจะเดินออกไปจากชีวิตเขา มันกลับกัน เขากำลังเจ็บปวดราวกับถูกใครเอามีดมากรีดแล้วเอาเกลือมาทาที่ขั้วหัวใจ เขาอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ เมื่อคิดได้ดังนั้นเตชินรีบหยิบกุญแจขับรถออกจากบ้านตรงไปที่โรงพยาบาลทันที

“ออกไป! ออกไปจากห้องนี้! ไป! อย่าเข้ามาใกล้ฉัน! ฉันเกลียดคุณ!” คำพูดของหมอสาวมันยิ่งทิ่มแทงใจของเตชิน ไม่เคยบอกรักกันไม่เคยบอกรักเธอ แต่วันนี้ได้ยินคำบอกว่าเกลียดจากปากของหมอสาว มันเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก คงไม่มีคำบรรยายหรือคำพูดใดๆ อธิบายได้ เมื่อหัวใจของเขามันกำลังร้องไห้ไม่ต่างจากเธอ เตชินทรุดตัวลงกับพื้น เขาคุกเข่าแล้วก้มลงไปน้ำตาใสๆ ของลูกผู้ชายอกสามศอกหยดไหลลงที่พื้นราวกับเขื่อนแตก

“ฮึกฮื้อ! ผมขอโทษ ผมรู้คุณคงไม่มีทางอภัยให้ แต่อยากให้รู้ไว้ ผมรักคุณหมอพุฒตาล ผมรักคุณ!” คำพูดของเตชิน เสียงสะอื้นน้ำตาของผู้ชายได้พรั่งพรูออกมาอย่างไม่อาย เมื่อสิ่งที่เขาทำได้เวลานี้คือการสำนึกผิดในวันที่สายไปแล้ว ถ้อยคำสารภาพรักจากปากของเขา ทำให้น้ำตาของหมอสาวยิ่งไหลออกมา เขาเพิ่งมาเห็นค่าตอนที่จะเสียเธอไป ผู้ชายอย่างเตชินสมควรจะอยู่อย่างเดียวดาย เธอไม่ควรให้ใจเขาไปตั้งแต่แรก

“หนี้ยี่สิบล้านแลกมากับหนึ่งชีวิต ฉันได้ใช้หนี้คุณหมดสิ้นแล้ว! เราเลิกแล้วต่อกัน ต่างคนต่างไปอย่าได้พบเจอกันอีกเลยชาตินี้!"

"ฮึก ฮื้ออ!” เสียงสะอื้นของหมอสาวดังออกมาปนกับเสียงร้องไห้ของเตชิน ไม่มีใครบอกได้ว่าพวกเขาทั้งสองคนเจ็บปางตายแค่ไหน เวลานี้คนทั้งคู่รับรู้แค่ว่าต่อไปจะไม่มีคำว่ากัน และกันอีกแล้ว เมื่อทุกอย่างมันได้กลายเป็นเส้นทางคู่ขนาน คงไม่มีทางกลับมาบรรจบพบกันได้อีก