หนี้รักหมอสาว นิยาย บท 44

เตชินทำได้เพียงมองห่างๆ อย่างห่วงๆ เมื่อหมอพุฒตาลไม่ต้องการให้เขาเข้าใกล้ แล้วเธอยังไล่เขาไปให้พ้น คนที่ดูแลคือหมอต้น ทั้งป้อนข้าวป้อนน้ำ เขารู้สึกอิจฉาหมอหนุ่มขึ้นมาทันที เมื่อโอกาสที่มีให้มันหลุดล่องลอยไป ต่อไปนี้หมอพุฒตาลคงไม่มีทางหันกลับมามองเขาอีกแล้ว เตชินได้แต่พูดกับตัวเองเบาๆ ขอแค่เห็นหมอสาวมีความสุขก็พอใจ..

ผ่านไปสองสัปดาห์อาการของหมอพุฒตาลเริ่มดีขึ้น แต่หมอต้นก็ไม่ยอมให้เธอกลับบ้าน เขาไม่อยากให้เธอห่างจากมือหมอ เพราะกลัวว่าหมอพุฒตาลจะเครียดแล้วคิดทำอะไรบ้าๆ แม้ว่าเธอจะเป็นหมอแต่ปัญหาที่โหมกระหน่ำ และสิ่งที่เจอมานั้นมันหนักหนาสำหรับเธอ

“เป็นยังไงบ้างจ๊ะหมอตาล ขอโทษนะที่ไม่ได้มาเยี่ยมเพิ่งกลับจากประชุมที่ต่างจังหวัด” หมอสาเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับโน้มตัวลงไปกอดเพื่อนเอาไว้หลวมๆ

“ไปประชุมแล้วลาต่อ ไปกับผู้หรือเปล่าหมอสา” หมอเจนเอ่ยแซวขึ้นอย่างรู้ทัน “ผู้งานดีขอแค่มองไม่ได้ลองก็ไม่เป็นไร” ทั้งสองพูดหยอกกันไปมา จนหมอพุฒตาลอดที่จะยิ้มไม่ได้กับคำพูดคำจาของหมอสาวทั้งสองคน

“หมอตาลยิ้มได้แล้ว นี่แหละสิ่งที่ชาติต้องการ” หมอสาพูดออกมาพร้อมกับส่งยิ้มให้กับหมอพุฒตาล

“แล้วคุณแม่ไปไหนล่ะหมอตาล” หมอเจนมองไปรอบๆ ไม่เห็นใคร และในใจเธอรู้ดีว่าเตชินสามีของพุฒตาลนั้นคงเข้ามาไม่ได้ ถึงได้นั่งเฝ้าอยู่นอกห้องแบบนั้น

“ตาลให้คุณแม่กลับบ้านไปพักผ่อน ท่านอายุมากแล้วจะมาเฝ้าตาลทำไมล่ะ ตอนนี้อาการของตาลก็ดีขึ้นมากแล้ว” หมอสาวพูดพร้อมกับฉีกยิ้มบางๆ ให้กับเพื่อนทั้งสอง

“แล้วคืนนี้ใครจะเฝ้าค่ะคุณหมอ” หมอเจนเอ่ยขึ้นเพื่อวัดใจหมอสาว

“ใครไม่ได้เข้าเวรคนนั้นก็มาเฝ้าตาลนะ”

“คืนนี้เจนว่างเดี๋ยวมานอนเฝ้าเองโอเคนะ” หมอเจนรู้ดีว่าคืนนี้หมอต้น และหมอสาต่างก็ต้องเข้าเวรจึงอาสามาเฝ้าหมอตาลแทน

“เจนขอถามอะไรหมอตาลหน่อยสิ” หมอเจนพูดออกมาอย่างไม่ค่อยแน่ใจ ในสิ่งที่กำลังจะถาม เพราะกลัวว่ามันจะกระทบจิตใจหมอสาวที่นอนอยู่ตรงหน้า

“มีอะไรหมอเจนถามมาสิ ตาลไม่มีเรื่องอะไรปิดบังเพื่อนอยู่แล้ว”

“หมอตาลจะหย่ากับคุณเตชินจริงๆ เหรอ ดูท่าทางแล้วเขารักหมอตาลมากนะ” คำถามของหมอเจนทำให้หมอพุฒตาลเบือนหน้าออกไปทางอื่น เพราะกลัวว่าน้ำตาของเธอมันจะไหลออกมาให้เพื่อนๆ ได้เห็น ถึงความอ่อนแอของจิตใจที่บอบช้ำในเวลานี้

“ตาลไม่อยากเจ็บอีกแล้วหมอเจน ความรักที่เขาให้ตาลมานั้น ทำไมรู้สึกเจ็บปวดอย่างนี้!”

“เจนขอโทษนะที่ถามอะไรโง่ๆ ออกไป” หมอเจนพูดอย่างรู้สึกผิดอที่คำพูดนั้นมันไปทิ่มแทงใจของเพื่อนเธอ

“เปล่าหรอกค่ะ คืนนี้ฉันจะเป็นคนเฝ้าหมอตาล ถ้าคุณอยากเข้าไป เมื่อเธอหลับแล้ว ฉันจะออกมาเรียกคุณ” หมอสาวพูดออกไปพร้อมกับส่งยิ้มบางๆ ให้กับชายหนุ่มตรงหน้า

“ขอบคุณมากครับคุณหมอ ขอแค่ได้เห็นหน้าเธออีกสักครั้งผมก็ดีใจ ผมจะรออยู่ตรงนี้จนกว่าเธอจะหลับ” เมื่อเตชินพูดจบหมอเจนก็เดินเข้าห้องไป เธอฝากความหวังเอาไว้ภายในใจของเตชิน เขารู้สึกดีใจที่จะได้เข้าใกล้ภรรยาอีกครั้ง แม้ว่าเธอจะนอนหลับอย่างน้อยเขาก็จะได้สัมผัส และใกล้ชิดเธอ เตชินนั่งรออยู่ด้านนอกจากนาทีเป็นชั่วโมงจากชั่วโมงเป็นสองชั่วโมง และ สามชั่วโมงผ่านไป หมอเจนก็เดินออกมา พร้อมกับบอกว่าหมอพุฒตาลได้หลับไปแล้ว จะตื่นอีกทีก็เช้าเขาไม่รู้ว่าเธอหลับ เพราะยาหรือหลับเพราะอะไร แต่สิ่งที่เขาอยากรู้คือเธอดีขึ้นไหม ภายในใจเป็นยังไงบ้าง

เตชินไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปในห้องทันทีส่วนหมอเจนนั้นได้รออยู่ด้านนอก ปล่อยให้เตชินได้อยู่กับหมอพุฒตาลเพียงลำพัง จากนั้นเธอจึงเดินตรงไปยังห้องพักแพทย์ ปล่อยให้สามีภรรยาได้อยู่กันตามลำพัง ภาพของภรรยาสาวที่นอนหลับอยู่บนเตียง ใบหน้าที่เคยซีดเซียวเวลานี้มีเลือดฝาดขึ้นมาบ้างเล็กน้อย ปากอมชมพูรูปกระจับรับกับจมูก เตชินค่อยๆ โน้มตัวลงจูบเบาๆ ก่อนจะเลื่อนมาจุมพิตที่หน้าผากของเธอแล้วจับมือเล็กเรียวนั่นขึ้นมากุมเอาไว้ พร้อมกับลูบเบาๆ แล้วเอามาแนบที่แก้มของเขา ก่อนจะหลับตาลงไปน้ำใสๆ ไหลออกมา เมื่อรู้ว่าจะได้สัมผัสแบบนี้อีกไหม

“ผมขอโทษนะผมรู้ว่าคุณไม่มีทางยกโทษให้ผม หมอพุฒตาลผมอยากให้คุณรู้ว่าช่วงเวลาที่ผ่านมามันมีค่าสำหรับผมมาก เมื่อมีคุณอยู่ข้างๆ” เตชินพูดพร้อมกับเอามือลูบลงที่ปอยผมของหมอสาวไปมาเบาๆ เพราะกลัวว่าเธอจะตื่นขึ้นมา แล้วโวยวายไล่ตะเพิดเขาออกไปจากห้องนี้ ชายหนุ่มยังคงนั่งกุมมือหมอสาวลูบพรมจูบไปมาอยู่อย่างนั้นเป็นชั่วโมง เขาไม่รู้สึกเบื่อหรืออยากเบือนหน้าหนีไปที่อื่นเลยแม้แต่น้อย เขาอยากจ้องใบหน้าเธออยู่อย่างนี้ แต่ก็คงอยู่ได้อีกไม่นาน หากค่ำคืนนี้ผ่านไปถึงยามที่ฟ้าสางเขาก็คงต้องยอมปล่อยวาง คืนทุกอย่างให้กับเธอทั้งอิสรภาพและชีวิตใหม่ เตชินรู้ว่าต่อให้เขายื้อ หรือคุกเข่าอยู่ตรงหน้าหมอสาวก็ไม่มีวันที่จะหันมา แม้แต่หางตาเธอก็คงไม่อยากเหลียวมามอง ผู้ชายเลวๆ อย่างเขา

เตชินโน้มใบหน้าลงต่ำจมูกคมกดแนบลงที่แก้มนวลหมอสาวเบาๆ เพราะนี่มันคงเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้สัมผัสเธอ น้ำตาของชายหนุ่มไหลออกมาอีกครั้ง เมื่อคิดว่าต่อจากนี้ไปจะไม่มีหมอสาวอยู่ข้างกายอีกแล้ว มือหนาของเตชิน แตะลงที่หน้าท้องของภรรยา ก่อนจะพูดออกมาเบาๆ อย่างกับคนใกล้สิ้นใจ

“พ่อขอโทษนะลูกที่ดูแลหนูไม่ได้ เราคงไม่มีวาสนาต่อกัน พ่อไม่ได้เป็นพ่อและต่อไปก็คงเป็นได้แค่เพียงคนแปลกหน้าสำหรับแม่เท่านั้น พ่อจะทำบุญไปให้ลูก ขอให้หนูไปเกิดในครอบครัวที่ดี ที่มีพ่อไม่นอกใจแม่ ขอให้ลูกเกิดมามีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ หากมีวาสนาต่อกันอีกพ่อก็อยากให้หนูกลับมาเป็นลูกของพ่อกับแม่ แต่มันคงเป็นไม่ได้ เมื่อแม่เขาไม่ให้อภัยพ่ออีกต่อไปแล้ว”

เตชินใช้เวลาทั้งหมดที่มี อย่างคุ้มค่าที่สุดทุกวินาทีที่อยู่กับหมอพุฒตาล ก่อนจะจากกันเตชินโน้มลงไปจูบที่เรียวปากได้รูปของหมอสาวด้วยหัวใจที่แตกสลาย เพราะมันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้ทำแบบนี้กับเธอ ชายหนุ่มค่อยๆ วางมือหมอสาวลงเบาๆ เขาหลับตาลงพร้อมกับสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะปาดน้ำตาออกจากแก้ม เขาเกลียดความรู้สึกนี้เหลือเกิน มันเหมือนคนกำลังจะสิ้นใจ เวลานี้ใกล้จะรุ่งสางแล้ว เตชินตัดสินใจลุกออกไปจากเตียงนอนผู้ป่วย เขาไม่กล้าแม้กระทั่งหันกลับไปมอง เพราะยังตัดใจจากเธอไม่ได้ ความรู้สึกนี้มันเลวร้ายยิ่งกว่าตายจากกัน