หนี้รักหมอสาว นิยาย บท 45

หนึ่งเดือนกับการไม่เจอหน้าหมอพุฒตาล เตชินกลับรู้สึกว่ามันนานมาก เหมือนกับเป็นปีๆ ทุกคนต่างเห็นอกเห็นใจเตชิน เมื่อเขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคนจากที่เคยออกเที่ยวไม่ค่อยกลับบ้าน กลายเป็นคนอยู่ติดบ้านไม่เที่ยวเตร่ แถมยังตั้งใจทำงาน มิหนำซ้ำยังเอางานมาทำที่บ้านไม่ให้ว่างเว้น ไม่ปล่อยระยะเวลาให้ผ่านไป โดยที่เขาไม่ได้ทำอะไรเลย นั่นเป็นเพราะว่างานคือสิ่งเดียว ที่ทำให้เตชินสามารถลบภาพของหมอพุฒตาลออกไปจากหัวได้บ้าง หากว่างยามใดภาพเหล่านั้นก็จะแวบเข้ามาในหัวของเขาอีกครั้งเสมอ

“เตชินถ้าลูกอดคิดถึงหนูพุฒตาลไม่ได้ก็ไปหาเธอที่บ้าน ไปปรับความเข้าใจกัน ขอเริ่มต้นใหม่หนูพุฒตาลอาจจะให้อภัยก็ได้” ผู้เป็นมารดาอดไม่ได้ เมื่อเห็นลูกชายคนเล็กบ้างาน แถมยังทำหน้าอมทุกข์ทั้งวันทั้งคืน หน้าตาที่ไม่มีชีวิตชีวานั้น ต่างไปจากเตชินคนเดิมมาก

“ผมไม่สามารถที่จะมีหน้าไปพบเธอ ถ้าหมอพุฒตาลเจอหน้าผม เธออาจจะเจ็บช้ำจากแผลเดิมๆ ก็ได้ครับแม่" ผู้เป็นมารดานั่งลงข้างๆ ก่อนจะโอบลงที่บ่าของลูกชาย เมื่อทุกอย่างไม่เป็นไปตามที่คิดเอาไว้ สาเหตุมาจากเตชินที่ทำมันพัง หมอสาวที่แสนดีต้องมาเผชิญกับเหตุการณ์ที่โหดร้าย มารดาของเตชินเป็นผู้หญิงย่อมเข้าใจหัวอกหมอพุฒตาลดี การที่เธอสูญเสียลูกไปนั้นเจ็บปวดเพียงใด

“ถ้าคู่กันแล้วย่อมไม่แคล้วกัน หากลูกทั้งสองมีวาสนาต่อกัน สักวันก็จะโคจรมาพบกันอีก เชื่อแม่เถอะเตชิน!” เตชินรู้ดีว่าคำพูดของมารดาเป็นเพียงแค่คำปลอบเท่านั้น เขายังมองไม่เห็นภาพที่จะสามารถโคจรมาพบกับหมอพุฒตาลได้อีก ในเมื่อสิ่งที่เขาทำไว้กับเธอนั้นมันเจ็บยิ่งกว่าตายทั้งเป็น

“แม่ไม่ออกไปไหนเหรอครับวันนี้” เตชินเอ่ยถามขึ้น เพราะเขาสังเกตว่ามารดาไม่ค่อยออกไปไหนมาหลายวันแล้ว

“แม่รู้สึกเหนื่อย ๆ เพลีย ๆ ก็เลยจะอยู่บ้านพักผ่อน ลูกทำงานไปนะเดี๋ยวแม่ขอตัวขึ้นไปนอนก่อน”

“ครับแม่ แล้วแม่เป็นอะไรมากไหม ไม่สบายหรือเปล่า ผมว่าไปหาหมอดีกว่าไหมครับ” เตชินเอ่ยถามผู้เป็นมารดาออกไปด้วยความห่วงใย

“ไม่ดีกว่าแค่เวียนหัว และเหนื่อยเฉยๆ นอนพักเดี๋ยวก็หาย ทำงานไปเถอะแม่ไปพักผ่อนแล้ว” พูดจบมารดาของเตชินก็เดินขึ้นไปบนบ้าน ปล่อยให้เขานั่งทำงานอยู่ตรงนั้น ความเงียบทำให้ชายหนุ่มไม่สามารถทำงานอีกต่อไปได้ เมื่อมองไปทางไหนก็เห็นแต่ใบหน้าของหมอพุฒตาลลอยมา เตชินตัดสินใจหยิบกุญแจรถ ก่อนจะตรงไปที่โรงจอด แล้วขับออกไปจากบ้านทันที จุดมุ่งหมายของเขาคือบ้านแม่ของหมอพุฒตาล ชายหนุ่มทนที่จะอยู่แบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว หากเธอไม่ให้อภัยก็ขอแค่ได้ไปแอบมองเธอที่บ้านก็ยังดี อย่างน้อยก็ยังได้รู้ว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง สบายดีหรือเปล่าได้รู้ข่าวคราวของเธอบ้างดีกว่าจะนั่งเฉยๆ ที่บ้าน ไม่รู้ความเคลื่อนไหวของเธอเลย

เมื่อรถเข้ามาจอดเทียบบ้านของหมอพุฒตาล เตชินกลับไม่กล้าลงไป เขายังคงนั่งทำใจอยู่ในรถเป็นเวลานาน เพราะไม่รู้ว่าหมอพุฒตาลอยู่ในบ้านหรือไปเข้าเวร แต่ที่แน่ๆ แม่ของเธอคงไม่ไปไหน เตชินตัดสินใจเปิดประตูเดินลงไปจากรถ เขาตรงเข้าไปกดออดหน้าบ้าน ในใจก็ได้แต่ภาวนาว่าขอให้หมอพุฒตาลอยู่บ้านทีเถอะ เพราะในเวลานี้เขาอยากเจอเธอเหลือเกิน หัวใจของเขามันจะขาดรอนๆ ให้ได้ ไม่ว่าเธอจะไล่เขาจะตบตีหรือเอาปืนมายิง เขาก็จะไม่หนีไปไหนทั้งสิ้น จะยอมให้เธอยิงให้สิ้นใจตาย สมกับที่เขาเคยทำร้ายเธอมาแสนนาน สักพักมารดาของหมอพุฒตาลก็เดินมาเปิดประตูให้ นางทำหน้าสงสัยเมื่อพบว่าคนที่มากดออดคือเตชิน

“อ้าว! เตชินเหรอลูกเข้ามาด้านในก่อน” เตชินยกมือขึ้นไหว้พร้อมกับส่งยิ้มบางๆ ให้กับมารดาของหมอพุฒตาล ก่อนจะเดินตามหลังเข้าไปในบ้าน เขามองซ้ายแลขวากลับพบแค่เพียงความว่างเปล่า

“เตชินนั่งรอแม่อยู่ตรงนี้ก่อนนะแป๊บหนึ่ง” เตชินนั่งลงที่โซฟาห้องรับแขก ส่วนมารดาของหมอพุฒตาลได้เดินขึ้นไปบนบ้าน เตชินมองเข้าไปในครัว และโต๊ะอาหาร ครั้งหนึ่งเขาเคยมาที่นี่มาทานข้าวกับหมอพุฒตาล คอยบริการอาหารให้กับเธอ ความรู้สึกเหล่านั้นมันเข้ามากัดกินหัวใจของเขาอีกครั้ง เตชินรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดในใจ ที่ไหนก็ตามที่หมอพุฒตาลเคยไป มันทำให้เขารู้สึกคิดถึง และโหยหาเธอ ชายหนุ่มนั่งเหม่อลอยอยู่ได้สักพัก มารดาของหมอพุฒตาลก็เดินลงมาพร้อมกับซองเอกสารสีน้ำตาล ก่อนจะนั่งลงข้างๆ แล้วยื่นให้กับเตชิน

“ถ้าอย่างนั้นผมกลับก่อนนะครับคุณแม่ขอบคุณมากครับ” เตชินยกมือไหว้แม่ของหมอสาว ก่อนจะเดินออกมาด้วยหัวใจที่ปวดร้าว แทบจะก้าวขาไม่ออก หากเธอจะมีใครเขาควรจะยินดี แต่ความรู้สึกนี้มันก็ยากจะทําใจให้ยอมรับได้

เตชินขึ้นไปนั่งในรถ ใบหน้าอันหล่อเหลานั่นฟุบลงกับพวงมาลัย น้ำตาใสๆ ไหลออกมาเป็นทาง ต่อให้ใช้เวลานานแค่ไหน เขาก็ไม่มีทางทำใจได้เลย ไม่มีวันที่จะลืมผู้หญิงที่ชื่อพุฒตาลไปได้ เขาไม่มีวันลบเธอออกไปจากใจตราบจนวันตาย เตชินขยำใบหย่าทิ้งลงไปที่เบาะรถ เขาต้องเสียเธอไปจริงๆ แล้วสินะ หมอต้นคงเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลก ที่ได้ดูแลหัวใจของหมอพุฒตาล ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งปวดร้าวไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกแล้วในชีวิต

หมอพุฒตาลเดินออกไปไกล ไกลจนเขาไม่สามารถที่จะพาเธอกลับมาได้ ต่อให้เขามีปีกดังวิหคเหินหาวไปในอากาศตามหาเธอจนเจอ มันก็คงจะเปล่าประโยชน์ เพราะเธอจะไม่มีวันกลับมา เมื่อผู้ชายคนนั้นดีกว่าเขาทุกอย่าง ทั้งหน้าที่การงานรูปร่างหน้าตา คงไม่ยากที่หมอพุฒตาลจะมอบหัวใจให้กับหมอต้นไป

“พุฒตาลลล!!...” เตชินได้ร้องตะโกนชื่อของหมอสาวออกมาสุดแรงเกิด คนข้างนอกอาจไม่ได้ยิน แต่สำหรับเตชินเสียงสะท้อนนั่น ทำให้อกของเขาแทบจะระเบิดออกมา

“ฮึกฮื้อ!! ผมอยู่ไม่ได้เมื่อไม่มีคุณ!” เสียงพร่ำเพ้อบวกกับเสียงสะอื้นของลูกผู้ชายดังออกมาอย่างน่าสมเพช เขาสุดที่จะกลั้นความรู้สึกนั้นเอาไว้ได้ หัวใจของเขาในเวลานี้มันแตกเป็นจุณ ไม่สามารถที่จะเยียวยาได้อีกแล้ว เมื่อยาสมานแผลมีเพียงแค่หมอพุฒตาลเท่านั้นที่จะรักษาให้หายดีได้