หนี้รักหมอสาว นิยาย บท 46

ประเทศอังกฤษ

หมอสาวนอนห่มผ้าอยู่บนเตียง แสงแดดยามเช้าส่องกระทบมาที่ใบหน้างาม ทำให้หมอพุฒตาลค่อยๆ ปรือตาขึ้น แม้มาอยู่ที่นี่ได้เดือนกว่าแล้ว แต่ร่างกายของเธอก็ยังปรับรับกับอากาศที่นี่ไม่ได้ นั่นอาจเป็นเพราะว่าร่างกายของเธอยังไม่แข็งแรงดี จึงทำให้หมอต้นต้องคอยดูแลเป็นพิเศษ บางครั้งก็ทำให้หมอพุฒตาลอดที่จะคิดไม่ได้

หมอหนุ่มดูแลเธอเหมือนดั่งหมอสาวเป็นเจ้าหญิง ที่มีทาสรับใช้หรืออัศวินขี่ม้าขาวมาช่วยในยามทุกข์ใจแบบนี้ เพราะหมอต้นคอยปรนนิบัติ และดูแลเธอเป็นอย่างดี ยังกับไข่ในหินมดไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม บางครั้งหมอสาวก็อดคิดไม่ได้ ทำไมหัวใจของเธอถึงได้มองข้ามผู้ชายคนนี้ไปได้ ทั้งที่เขานั้นมีคุณสมบัติที่ผู้หญิงหลายคนปรารถนาจะได้มาเป็นคู่ชีวิต

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงคนเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่ชายร่างสูงใหญ่จะเดินเข้ามา

“ตื่นนานหรือยังหมอตาล ทานข้าวได้แล้วลุกไหวไหม... หื้ม” หมอต้นเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับถือถาดสำรับอาหารมาวางที่โต๊ะ ก่อนที่จะเดินมาพยุงหมอพุฒตาลลุกขึ้น จากนั้นเขาพาเธอเดินเข้าไปในห้องน้ำ เพราะหมอหนุ่มเป็นห่วง กลัวว่าเธอจะล้มหัวคะมำฟาดพื้นไป เมื่อแน่ใจว่าหมอพุฒตาลทรงตัวได้แล้ว หมอต้นก็เดินออกมารออยู่ด้านนอกของห้องน้ำ ไม่ห่างประตูไปไหน เขารอเธออยู่ใกล้ๆ เผื่อหมอพุฒตาลล้ม หรือเป็นอะไรไปเขาจะได้รีบเข้าไปช่วยเหลือเธอทัน หมอหนุ่มรออยู่ได้สักพักใหญ่จนเขารู้สึกว่าเธอทำธุระนานเกินไป หมอต้นเริ่มกระวนกระวายใจไม่อยากห่างเธอแม้สักนาที

“หมอตาลเป็นอะไรหรือเปล่าครับทำไมเงียบจัง”

“แป๊บหนึ่งค่ะหมอต้น เดี๋ยวตาลจะออกไปแล้ว แปรงฟันอยู่ค่ะ” หมอสาวตะโกนออกมา ขณะที่กำลังแปรงฟันบางครั้งเธอก็รู้สึกว่าเขามีน้ำใจ และเป็นห่วงเธอมากกว่าใครคนนั้นเสียอีก

“ครับเสร็จแล้วเรียกผมด้วย เดี๋ยวจะไปช่วยพยุง” หมอต้นตะโกนเข้าไปในห้องน้ำ หมอพุฒตาลแปรงฟันไม่นานเธอก็เดินเอามือดันกำแพงห้องน้ำ เพื่อทรงตัวก่อนจะเปิดประตูออกมา เมื่อหมอต้นเห็นรีบเดินเข้าไปพยุงหมอพุฒตาลเอาไว้ เพราะเขากลัวว่าเธอจะล้มลงไป ตอนนี้ร่างกายของหมอพุฒตาลไม่ได้แข็งแรงเหมือนดังแต่ก่อน เขาจึงต้องดูแลเธออย่างใกล้ชิด

“ค่อยๆ นั่งนะครับนั่งลงช้าๆ เบาๆ แบบนั้นแหละโอเค” หมอต้นพูดออกมาด้วยความห่วงใย เขาคอยจับพยุงให้หมอสาวนั่งลงที่เก้าอี้เบาๆ ก่อนจะหยิบจานข้าวส่งให้เธอ

“ขอบคุณค่ะหมอต้น”

“ทานเยอะๆ นะครับหมอตาล ผมลงมือทำตั้งแต่เช้าเพื่อคุณโดยเฉพาะ” หมอต้นพูดพร้อมทั้งตักอาหารใส่จานให้กับหมอพุฒตาล หมอสาวอมยิ้มขอบคุณส่งไปให้กับหมอหนุ่มตรงหน้า

“ขอบคุณนะคะหมอต้น ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่คุณทำให้ตาล”

“ผมยินดี และเต็มใจ ขอบคุณนะ ที่คุณให้โอกาสผมได้ดูแลคุณ” หมอต้นพูดพร้อมกับเอื้อมมาจับมือเล็กเรียวของหมอสาว แล้วลูบเบาๆ เพื่อให้กำลังใจเธอ

“ก็ตาลไม่รู้จะทำอะไรนี่คะหมอต้น จะให้ตาลเอาแต่นอนเหมือนผู้ป่วยติดเตียงทั้งวันทั้งคืน ทั้งเดือนทั้งปีไม่ไหวหรอกค่ะ” หมอสาวพูดออกมาอย่างหงุดหงิด เมื่อเธอรู้สึกเป็นภาระให้กับหมอหนุ่ม แถมยังต้องนอนทั้งวันทั้งคืน จนรู้สึกเบื่อหน่าย เพราะเมื่อก่อนเธอเอาแต่ทำงานจนไม่มีเวลาได้นอนพักนานๆ แบบนี้ แต่นี่มันนานมากเกินไปแล้วสำหรับเธอ

“แต่คุณก็ต้องทำเพราะนี่คือคำสั่ง” หมอต้นพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด เป็นครั้งแรกที่หมอพุฒตาลรู้สึกได้ว่าเขากำลังโกรธเธอ ที่ขัดคำสั่งของเขา

“โอเคค่ะหมอต้น ตาลจะพยายามดูตำราให้น้อยลง แต่ขอดูหน่อยนะคะ จะให้ตาลนอนแบบนี้ทั้งวันทั้งคืนโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลยมันก็รู้สึกแย่ เพียงแค่หยิบตำราขึ้นมา ตาลก็รู้สึกว่าตัวเองมีประโยชน์ต่อสังคม และประเทศชาติมากมายได้โปรดพลีส!” หมอต้นส่ายหัว ยอมรับกับความดื้อของเธอ ที่เวลานี้ไม่ห่วงสุขภาพตัวเองยังจะคิดถึงส่วนรวมอีก

“สัญญานะว่าจะดูแป๊บเดียว”

“สัญญาด้วยเกียรติของหมอค่ะ จะดูเฉพาะเวลาที่นอนไม่หลับ หรือคิดอะไรฟุ้งซ่านเท่านั้น โอเคนะคะหมอต้น”

“ผมคงต้องโอเค ใช่ไหมครับ” หมอต้นถามหมอสาวออกไป เพราะเข้าใจดีว่าหากเธออยู่คนเดียวแบบนี้ ก็คงจะคิดถึงเรื่องเดิมๆ ที่ผ่านมาความบอบช้ำความเจ็บปวดที่มีมันคงไม่หายไปจากใจของหมอสาวง่ายๆ นั่นจึงเป็นอีกเหตุผล ที่เธออยากดูตำราเพื่อให้ลืมเรื่องราวร้ายๆ และก็ใครบางคน