หนี้รักหมอสาว นิยาย บท 47

เวลาผ่านไปจากวันเป็นเดือนจากเดือนเป็นปี เวลานี้เตชินกลายเป็นหนุ่มนักธุรกิจเต็มตัว เขาได้รับตำแหน่งรองประธานบริษัท ทุกคนต่างชื่นชมในผลงานของเขา ธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ได้ทำกำไรต่อไตรมาสเป็นเงินหลายหมื่นล้านด้วยฝีมือการบริหารของเตชินสาวๆ ต่างจับจ้อง และหมายตาอยากได้เขามาเป็นคู่ควง แต่เขากลับไม่เคยข้องแวะกับใคร แม้แต่ลูกค้าผู้หญิงที่เขาต้องไปคุยรายละเอียดของงาน เตชินก็จะพาเลขาไปด้วย หากว่าพวกเธอเหล่านั้นพูดอะไรนอกประเด็นที่ไม่ใช่เรื่องงาน ชายหนุ่มก็จะสั่งให้เลขาเป็นคนจัดการเรื่องทั้งหมด แล้วเดินออกมาทันที ความเจ็บปวดที่เคยมี เขาไม่เคยลืมเลือน ไม่มีวันไหนที่เขาลืมหมอพุฒตาลไปได้เลย และไม่มีใครจะมาแทนที่เธอ ต่อให้เขาใช้ชีวิตคนเดียวไปจนห้วงสุดท้ายของวันตาย เตชินก็จะขออยู่แบบนี้ หากคนที่จะมาเดินเคียงข้างไม่ใช่หมอพุฒตาล

“เชิญทางนี้ค่ะคุณเตชิน” ลูกค้าสาวรายใหญ่นัดเจรจาธุรกิจที่ร้านอาหาร กับบรรยากาศที่ดื่มด่ำ ภายใต้แสงเทียน ความโรแมนติกที่จีน่าสาวลูกครึ่งไทยอังกฤษตั้งใจจะเซอร์ไพรส์ชายหนุ่ม หวังมัดใจเขามากกว่าธุรกิจที่เธอกำลังจะดำเนินการซะอีก เตชินเลื่อนเก้าอี้ลงนั่ง ก่อนจะชะเง้อมองหาใครบางคน แล้วก้มลงมองนาฬิกาที่ข้อมือ ทำไมวันนี้เธอถึงมาช้าเลยเวลานัดไปได้หลายนาทีขนาดนี้

“กำลังมองหาใครอยู่ค่ะคุณเตชิน จีน่าว่าเรามาดื่มไวน์ เพื่อฉลองธุรกิจของสองเราดีกว่านะคะ” จีน่าพูดพร้อมกับกัดลงที่ริมฝีปากล่าง ดวงตาของเธอจ้องมองมาที่ใบหน้าหล่อเหลา ของชายตรงหน้าอย่างยั่วยวน ถ้าเป็นเมื่อก่อนเตชินคงรีบคว้าตัวเธอเข้ามานั่งที่ตัก แล้วรีบสานสัมพันธ์ลิ้มรสสวาทกับเธอ เมื่อหญิงสวาสวยที่อยู่ตรงหน้าพร้อมจะปรนเปรอ

แต่ตอนนี้เขาไม่ใช่เตชินคนเดิมอีกแล้ว เตชินคนนั้นมันได้ตายไปแล้วตั้งแต่วันที่เขาเสียลูก และเมียไป ผู้ชายอย่างเตชินก็เหมือนกับคนไม่มีหัวใจไว้เผื่อใครได้อีกเลย แม้แต่รสสวาทเขาก็ไม่อยากจะลิ้มรส ความรู้สึกของเขาเหมือนกับเบื่อโลกนี้ไปหมด อนาคตนี้มีไว้เพียงแค่ทุ่มเทให้กับงานเท่านั้น

“ชนแก้วค่ะคุณเตชิน แด่มิตรภาพของเรา” เตชินทำตามที่จีน่าบอกทุกอย่าง แต่เขากลับวางแก้วลงที่เดิมไม่ยกมันขึ้นดื่ม ไม่นานเลขาของเขาก็โผล่มา เธอชะเง้อชะแง้ ก่อนจะตรงมาที่โต๊ะของเจ้านายหนุ่ม แว่นตาที่หนาเตอะกับกระโปรงยาวนั่น ผิดกับเลขาคนก่อนๆ ของเตชิน

“ขอโทษนะคะคุณเตชินที่มาช้าพอดีลูกดิฉันไม่ค่อยสบาย” เลขาพูดก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ลงนั่ง ด้วยแววตาที่รู้สึกผิด

“ไม่เป็นไรครับแล้วลูกคุณเป็นอะไรมากหรือเปล่า ไปหาหมอหรือยัง”

“ดีขึ้นแล้วค่ะ ขอบคุณมากค่ะคุณเตชิน" การสนทนาของเจ้านายหนุ่มกับเลขา ทำให้จีน่าแสดงสีหน้าไม่ค่อยพอใจ ตั้งแต่ที่เลขาสาวเดินเข้ามานั่งแล้ว เพราะจีน่าคิดว่าเตชินจะมาคนเดียว เธอตั้งใจใส่ยานั่นลงไปในไวน์ เขากลับไม่ยกดื่มแถมยังให้เลขามาเป็นไม้กันหมาอีก

“เรามาเริ่มคุยกันเลยนะครับคุณจีน่า คุณต้องการบ้านแบบไหน เป็นหมู่บ้านจัดสรรหรือว่าคอนโดคุยกับเลขาผมได้เลยนะครับ รวมทั้งเรื่องตกแต่งภายในนั้นด้วย เธอพร้อมจะให้ข้อมูลคุณทั้งหมด วันนี้ผมขอตัวกลับก่อน”

“อะไรกันคะคุณเตชิน ฉันต้องการคุยกับคุณ ไม่ใช่เลขาของคุณ” จีน่าพูดออกมาอย่างหัวเสียอยู่ๆ เขาจะปล่อยให้เธอดินเนอร์กับเลขาเขาได้ยังไง

“ผมต้องรีบกลับบ้านขอตัวนะครับ” ก่อนไปเตชินก็หันมากำชับกับเลขาเขาอีกครั้ง เรื่องงานตกแต่งภายในที่จีน่าอยากให้ออกแบบภายในเพิ่มเติม

“คุณเลขาช่วยจดให้ละเอียด เกี่ยวกับการตกแต่งภายในที่คุณจีน่าต้องการด้วยนะครับ”

“ขอบใจมากลูกไหนว่าไปคุยกับลูกค้าทำไมกลับเร็วจัง” ผู้เป็นมารดาสงสัย เพราะปกติแล้วหากเตชินคุยกับลูกค้า เขาจะกลับบ้านสองสามทุ่มเลยทีเดียว แต่นี่เพิ่งจะทุ่มเศษไม่น่าจะเจรจากันได้เร็วขนาดนั้น

“ผมให้เลขาจัดการเรื่องนั้นแล้วครับแม่ แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับตอนนี้ ผมว่าแม่ควรไปพบแพทย์นะครับ” เตชินพูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆ มารดา ก่อนจะเอามือที่เริ่มจะเหี่ยวเพราะวัยชรามากุมเอาไว้ แล้วลูบไปมาเบาๆ ผู้เป็นมารดาแหงนขึ้นมองหน้าลูกชาย ก่อนจะเอามืออีกข้างลูบที่ศีรษะของชายหนุ่มเบาๆ ไปมา นางรู้สึกได้ ถึงสิ่งที่เตชินกำลังเผชิญ ไม่ว่าเวลาจะเนิ่นนานไปเป็นปีแล้ว แต่เตชินก็ไม่สามารถที่จะลบหมอพุฒตาลออกไปจากใจได้

“ลูกโอเคไหมเตชิน ลูกมีความสุขหรือเปล่าทุกวันนี้” น้ำตาของลูกผู้ชายค่อยๆ ซึมออกมา เมื่อได้ยินมารดาตั้งคำถามนี้ขึ้น ไม่มีคืนไหนที่เขาหลับแล้วไม่ฝันร้ายเลยสักคืน ไม่มีเช้าไหนที่เขาตื่นแล้วรู้สึกสดชื่น และมีความหวังเลยสักครา ทุกคืนวันที่ผันผ่านมันเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ความปวดร้าวที่ยากจะลบมันออกไปจากใจได้ นอกเสียจากเขาได้หมอพุฒตาลคืนมา

“ผมไม่เป็นไรครับแม่ผมอยู่ได้สบายดี” คำพูดของเตชินที่เปล่งออกมานั้น เพียงเพื่อให้ผู้เป็นมารดาสบายใจ

“ตอนนี้เราก็โตเป็นผู้ใหญ่มากแล้ว ไม่คิดที่จะมีครอบครัวกับเขาบ้างเหรอ แม่อยากอุ้มหลานแล้วนะเตชิน” ผู้เป็นมารดาพูดออกมาอย่างนั้น เพราะหวังว่าเตชินจะลืมหมอพุฒตาลได้ หากมีผู้หญิงอีกคนเข้ามาเติมเต็มและช่วยดูแลรักษาแผลใจของลูกชาย

“ผมขอเวลาหน่อยนะครับแม่ ตอนนี้ผมยังไม่อยากมีใคร ผมไม่อยากให้ใจดวงนี้กับใครอีกแล้วครับแม่ ผมอยู่แบบนี้ไปก่อนนะครับ” น้ำเสียงของชายหนุ่มพูดออกมาด้วยความสั่นเครือ เขาคงทำในสิ่งที่มารดาต้องการนั้นไม่ได้ เขาควรบอกนางออกไปดีไหม ถ้าจะขอโสดไปจนตาย ไม่ขอมีใครอีกคน แต่ใจหนึ่งก็กลัวว่ามารดาจะไม่สบายใจ จึงพยายามพูดเลี่ยงออกไป ว่าขอเวลาอีกไม่นาน