หนี้รักหมอสาว นิยาย บท 48

5 ปีผ่านไป หมอหนุ่มและหมอสาวตั้งใจเรียนรู้ในตำรา พวกเขาค้นคว้าเพิ่มเติมทั้งในห้อง และนอกห้องเรียน เพื่อให้ได้ความรู้มากที่สุด สมกับเงินที่ทางโรงพยาบาลออกทุนให้มาเรียน บวกกับความสามารถที่มีอยู่แล้ว หมอทั้งสองยิ่งมีการพัฒนา ในการรักษาเฉพาะด้านเก่งมากขึ้น เมื่อได้ไปเรียนรู้เพิ่มเติมครั้งนี้

ห้าปีกับการจากบ้านเกิดเมืองนอน มันคุ้มค่าสำหรับบุคลากรแพทย์ที่มีคุณภาพอย่างหมอต้ นและหมอพุฒตาล เมื่อเวลาล่วงเลยมาถึงเวลา เธอรู้สึกใจหายไม่น้อยกับถิ่นที่อยู่อาศัยหลายปี เคยนั่งกินแล้วหลับนอน และผู้คนรอบข้างที่เป็นมิตร แต่เมื่อถึงเวลาเธอก็ต้องกลับไปทำหน้าที่ แม้ว่าจะยังไม่อยากกลับก็ตาม

รถยนต์แล่นเข้ามาจอดในโรงพยาบาล หมอพุฒตาลก้าวเท้าลงจากรถคันหรูที่มีหมอต้นเป็นพลขับ หมอสาวยืนมองไปรอบๆ ทุกอย่างที่นี่เปลี่ยนแปลงไปมาก รวมทั้งตัวของเธอด้วย ตอนนี้หมอพุฒตาลมีร่างกาย และจิตใจที่เข้มแข็งพอ แม้ว่าความเป็นจริงแล้วมันกลับกัน แต่เธอก็พร้อมที่จะเผชิญกับโลกแห่งความเป็นจริง ตั้งแต่เธอก้าวขาลงจากเครื่อง หัวใจของเธอก็สั่น และหวั่นไหวที่นี่คือเมืองไทย สถานที่นี้มีเตชินอยู่เธอไม่รู้ว่าเขามีครอบครัวไปแล้วหรือยัง หมอสาวก็ได้แต่หวังว่าเขาคงไม่มาตามตอแยเธอ

“พร้อมหรือยังครับหมอตาล” หมอหนุ่มเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นว่าหมอพุฒตาลนั้นยืนเหม่อ

“พร้อมแล้วค่ะหมอต้น ที่นี่เปลี่ยนไปเยอะเลยนะคะ” หมอสาวพูดพร้อมกับก้าวเท้าเดินคู่หมอต้นเข้าไปด้านในของอาคาร ตรงไปที่ห้องของผู้อำนวยการประจำโรงพยาบาลแห่งนี้ เมื่อเปิดประตูเข้าไป หมอหนุ่ม และหมอสาวยกมือไหว้ ผู้อำนวยการที่นั่งอยู่ด้วยความนอบน้อม

“เชิญนั่งครับหมอต้น หมอพุฒตาล” ทั้งสองนั่งลงตามคำเชื้อเชิญของท่านผู้อำนวยการ

“โรงพยาบาลของเรายินดีต้อนรับหมอต้น และหมอพุฒตาล พวกคุณทั้งสองคนเป็นบุคลากรทางการแพทย์ ที่มีฝีมือดี และมากไปด้วยความสามารถ ขอให้ความรู้ที่พวกคุณได้เพิ่มเติมมานั้น นำมาพัฒนาและช่วยเหลือคนไข้ให้มีประสิทธิภาพ และประสิทธิผลที่ดียิ่งขึ้น เพื่อให้ความสำเร็จเป็นไปตามวัตถุประสงค์ และเป้าหมายที่วางเอาไว้” ผู้อำนวยการโรงพยาบาลพูดมายาวเหยียด โดยมีหมอทั้งสองคอยตั้งใจฟัง เมื่อมารายงานตัวกับผู้อำนวยการเสร็จ ทั้งสองก็แยกย้ายกัน หมอต้นตรงไปที่ห้องตรวจส่วนหมอพุฒตาลเอาของไปเก็บที่ห้องพักแพทย์

เมื่อหมอสาวเปิดประตูก้าวเข้ามาภายในห้อง อยู่ๆ น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาอย่างไม่มีเหตุผล เมื่อความรู้สึกลึกๆ นั้น นึกถึงชายอีกคน ที่เคยเข้ามานอนรอเธอตอนเข้าเวร เวลาผ่านไปห้าปี แต่ทำไมเขาถึงไม่ตายไปจากใจเธอสักทีก็ไม่รู้ นั่นคือคำถามในใจ ที่หมอพุฒตาลพยายามหาคำตอบให้กับตัวเอง หมอสาววางข้าวของลง ก่อนจะหย่อนก้นนั่งที่โซฟา พร้อมกับเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่จะมีร่างเล็ก ของหมอสาวทั้งสองเดินตรงมาที่หมอพุฒตาล

“คิดถึง...” หมอทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน ก่อนจะมานั่งคนละข้างแล้วโอบเพื่อนเอาไว้ “คิดถึงเหมือนกันห้าปีเชียวนะที่ไม่ได้พบกัน” หมอพุฒตาลพูดขึ้น พร้อมกับซบหน้าลงที่อกของเพื่อนทั้งสองสลับกันไปมา

“นั่นของฝากคนละถุง แบ่งกันเอาเหมือนกันนั่นแหละ”

“ว้าว! น้ำหอมกลิ่นนี้ฉันชอบมาก! ช็อกโกแลตนี้ฉันก็ชอบมาก" หมอสาพูดลากเสียงยาว พร้อมกับทำท่าทางฟินๆ จนหมอเจนรู้สึกหมั่นไส้

“อะไรที่เป็นของฟรีหมอสาชอบหมดแหละค่ะ" เธอพูดกระแนะกระแหน ปนเล่นปนจริงแซวเพื่อน หมอทั้งสามสนิทกันมาก จึงไม่เคยคิดเอาคำพูดเหล่านั้นมาใส่ใจ พวกเธอกลับหัวเราะชอบใจในคำพูดของหมอเจนด้วยซ้ำ

“ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!” หมอทั้งสามหัวเราะออกมาพร้อมกันอีกครั้ง ก่อนที่หมอพุฒตาลจะกดรับโทรศัพท์

“ฮัลโหลค่ะหมอต้น สวัสดีค่ะว่าไงคะโอเคค่ะตาลจะรีบไป”

“เกิดอะไรขึ้นหมอตาล” หมอเจนถามขึ้น เมื่อหมอพุฒตาลรีบลุกขึ้นยืน กำลังจะเดินออกไปจากห้อง “มีเคสด่วนโรคหัวใจ อาจจะได้ทำบอลลูนตาลไปก่อนนะ” พอหันไปพูดกับเพื่อนทั้งสอง

หมอพุฒตาลก็รีบตรงไปที่ห้องฉุกเฉินทันที เมื่อเดินมาใกล้จะถึงห้องฉุกเฉิน หมอพุฒตาลถึงกับก้าวขาไม่ออก เมื่อชายตรงหน้าที่เดินไปเดินมา สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวลนั่นคือเตชิน คนที่เธอคิดว่าไม่น่าจะเจอ กลับต้องมาพบเจอตั้งแต่วันแรกที่มาถึง

เมื่อเตชินเหลือบไปเห็นร่างระหงของหมอสาว ที่กำลังเดินตรงมายังห้องฉุกเฉิน ใจของเขาเริ่มเต้นแรงจนมันแทบจะกระเด็นออกมาจากอกให้ได้ เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะได้พบกับหมอพุฒตาล ใบหน้าของเธอไม่เปลี่ยนมีเพียงแค่ความสวยที่เพิ่มขึ้นมา กับรูปร่างที่อวบขึ้นเล็กน้อย ยิ่งเธอเดินมาใกล้ใจของเตชินก็ยิ่งเต้นแรง เขายังคงรักเธอไม่เปลี่ยนแปลง แม้เวลาจะผ่านไปเนิ่นนาน แต่แล้วชายหนุ่มกลับไม่มีความกล้า แม้แต่จะแหงนหน้าไปสบตา เขาได้แต่เก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้ ไม่อยากให้เธอรู้ว่าเขายังมีใจ และไม่เคยให้ใครไปนอกจากเธอ

หมอสาวพยายามเดินผ่าน ทำเหมือนว่าเขาเป็นเพียงแค่อากาศที่สัมผัสไม่ได้ และไม่มีตัวตน แต่เวลาที่เดินสวนมันเหมือนกับภาพสโล ทั้งๆ ที่เธอพยายามเดินผ่านพ้นไปให้ไว แต่มันกลับช้าขาที่ยกก้าวนั้นกลับหนักหน่วง เหมือนกับว่ามีใครเอาหินมาถ่วงเอาไว้ ทั้งที่สมองบอกรีบผ่านไปให้เร็ว แต่เวลานี้หัวใจเธอกลับเต้นแรงแต่หมอสาวก็ไม่อาจแสดงความรู้สึกใดๆ ออกมา เมื่อทุกอย่างมันจบสิ้นลงแล้ว และจะมีประโยชน์อันใดเล่าที่เธอต้องอาลัยอาวรณ์