หนี้รักหมอสาว นิยาย บท 50

เมื่อได้พบสบตาทำไมใจของเธอถึงได้เต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ทำไมถึงรู้สึกโหยหาร่างกำยำล่ำสันของเขาอยากเข้าไปซบอยากเข้าไปโอบอยากเข้าไปกอด อยากถามวันคืนที่ผ่านมา สบายดีหรือเปล่าที่เขาไม่มีเธอ หมอพุฒตาลพยายามสลัดความคิดเหล่านั้นออกไปจากหัว มันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะต้องกลับไปรื้อฟื้น ในเมื่อที่ผ่านมา เขาทำเธอเจ็บปวดเจียนตายมาแล้วหลายหน หมอสาวมองนาฬิกาใกล้เวลาครบหกชั่วโมง เธอตรงไปที่ห้องเตรียมตัวก่อนเข้าห้องผ่าตัด เพื่อทำความสะอาดร่างกาย อาบน้ำเปลี่ยนชุดเตรียมผ่าตัด ทุกอย่างมันเหมือนกับว่าฟ้านั้นมีใจ และจงใจให้มารดาของเตชินมีอาการเหล่านี้ เมื่อเธอมาถึงเมืองไทย หรือฟ้าจะลิขิตให้เธอโคจรมาพบกับเตชินอีกครั้ง เพื่ออะไรล่ะ เพื่อให้เธอได้เจ็บปวดอีกหรือไง นั่นคือคำถามในใจของหมอพุฒตาล

เมื่อถึงเวลาหมอพุฒตาลเดินตรงไปยังห้องผ่าตัดอุปกรณ์ทุกอย่างถูกจัดเรียงไว้เป็นเซต ที่สำคัญในห้องนั้นมีหมอต้นที่คอยอยู่เคียงข้าง แม้ในยามที่เธอทุกข์เขาก็ไม่เคยห่างหายไปจากกายเลยสักครั้ง และในยามนี้เช่นกันเขาคอยซับเหงื่อ และให้กำลังใจ ทุกอย่างเข้าสู่กระบวนการรักษาของหมอ การใส่สายสวนเข้าเส้นเลือดแดงที่ขาหนีบนั้น หมอต้นได้จัดการเรียบร้อยแล้ว ผู้ป่วยฉีดเพียงแค่ยาชาเท่านั้น จากนั้นหมอพุฒตาลได้ฉีดสีเข้าไปยังหลอดเลือด และเอกซเรย์ดูหลอดเลือดหัวใจลิ้นหัวใจ แล้วใส่สายเข้าหลอดเลือดแดงไปถึงหลอดเลือดcoronary ในบริเวณที่ตีบ หลังจากนั้นก็จะบอลลูน เพื่อให้หลอดเลือดขยายและจะใส่ขดลวดกันหลอดเลือดตีบอีกที

“คุณแม่ลองไอหน่อยค่ะ" หมอพุุฒตาลขอความร่วมมือกับมารดาของเตชิน

“แค่ก! แค่ก! แค่ก!”

“โอเคค่ะลองหายใจแรงๆ ดูค่ะคุณแม่” มารดาของเตชินทำตามที่หมอสาวบอกทุกประการ

“ไม่ต้องกลัวค่ะคุณแม่ ขณะขยายหลอดเลือดจะไม่เจ็บ แต่จะแน่นหน้าอก เมื่อแพทย์ฉีดลมเข้าไปในบอลลูน หลังจากขยายอาจจะมีอาการคลื่นไส้ปวดศีรษะนะคะ” หมอพุฒตาลใช้เวลาในการผ่าตัดประมาณชั่วโมงครึ่งก็เสร็จ และสำเร็จตามที่ตั้งเป้าหมายเอาไว้ การผ่าตัดเล็กครั้งนี้เป็นไปด้วยดี ไม่นานมารดาของเตชินก็ถูกย้ายไปที่ห้องพักฟื้นพิเศษสำหรับคนไข้

“เหนื่อยไหม” นั่นคือคำถามของหมอต้น หลังจากที่หมอพุฒตาลเปลี่ยนชุดออกมาจากห้องผ่าตัดเรียบร้อยแล้ว และเธอกำลังจะไปพักที่ห้องพักของแพทย์

“เหนื่อยนิดหน่อยค่ะหมอต้นขอบคุณนะคะ”

“เหนื่อยก็ไปพักเอากุญแจรถมา” หมอสาวไม่พูดอะไรส่งกุญแจรถให้กับหมอต้น ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปในห้องพักของแพทย์ หมอสาวไม่รู้เลยว่ามีสายตาอีกคู่จ้องมองมาที่เธอตลอดเวลา ตั้งแต่ออกจากห้องผ่าตัด คำถามมากมายเกิดขึ้นในหัวใจของชายหนุ่มที่แอบซุ่มมองเธอ เขาคือเตชินเวลาที่เห็นหมอต้นใกล้ชิดกับเธอ เขาอิจฉาหมอหนุ่มเป็นอย่างมาก เมื่อเตชินกำลังคิดว่าจะต้องเสียเธอให้กับหมอต้นไปจริงๆ เขาคงไม่มีวันได้หมอสาวกลับมา เพราะดูจากสายตาหมอสาวก็มีความสุขดี

หมอพุฒตาลเข้ามาพักที่ห้องพักแพทย์ได้สักพักใหญ่ เธอก็ออกไปตรวจคนไข้ที่ห้องผู้ป่วยรวม หลังจากนั้นหมอพุฒตาลได้เดินไปยังห้องของมารดาเตชิน เพื่อดูอาการหลังผ่าตัดเรียบร้อยแล้ว

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! หมอสาวเคาะประตูก่อนจะเดินเข้าไป และก็ต้องตกใจกับสายตาที่จ้องมองมา เตชินนั่งอยู่ที่เก้าอี้ข้างเตียงที่มารดาเขานอนอยู่ ขณะกำลังกุมมือผู้เป็นมารดาด้วยความห่วงใย สายตาที่เขาจ้องมองออกไป มันกำลังทำให้หัวใจของชายหนุ่มเต้นระรัว เมื่อคนที่เปิดประตูเข้ามาคือหมอสาว คนที่ใจเขาปรารถนาตั้งตารอมาแสนนาน แต่เตชินก็ทําได้เพียงแค่มองเธอ เมื่อหมอพุฒตาลเดินเข้ามาใกล้ เตชินได้วางมือมารดาลงแล้วเดินออกจากเตียงไปนั่งที่โซฟาข้างๆ ผนังห้องแทน สายตาของเขาจับจ้องมาที่หมอสาวไม่วางตา ทุกอิริยาบถทุกการกระทำของเธอ เขานั่งมองเพื่อเก็บรายละเอียดราวกับว่ามันจะเป็นความทรงจำครั้งสุดท้ายที่มี

“เป็นยังไงบ้างคะคุณแม่ดีขึ้นบ้างไหม ขอตาลวัดไข้ตรวจชีพจรหน่อยนะคะ”

“ตามสบายเลยจ๊ะหมอพุฒตาล ขอบคุณนะถ้าไม่ได้หนูแม่ต้องแย่แน่เลย” มารดาของเตชินพูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มมาให้อดีตลูกสะใภ้จากใจของนาง ที่เวลานี้ก็ยังรู้สึกดีกับหมอสาวตรงหน้า สะใภ้ที่แสนดีคงหาไม่ได้อีกแล้วในชีวิตนี้ เมื่อเตชินได้พลาดปล่อยโอกาสนั่นหลุดลอยไป

“ลูกสาวเราเหรอหมอตาล หนูมานั่งที่เตียงข้างๆ ย่าหน่อยซิ” หญิงสูงวัยพูดพร้อมกับแตะมือลงที่เตียง เพื่อให้เด็กหญิงนั่งลงข้างๆ นางอยากจะดูหน้าตาเด็กหญิงจิ้มลิ้มผู้น่ารักคนนี้ว่ามีใบหน้าเหมือนใคร

“สวัสดีค่ะคุณย่า” เด็กหญิงพนมมือขึ้น พร้อมกับพูดออกมา ทั้งที่ผู้เป็นมารดาไม่ได้บอก จนหญิงสูงวัยยิ้มกว้าง บนใบหน้าของเธอเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความสุข

“หนูเกี๊ยวน้ำ ชื่อน่ารักจังคนก็น่ารักนะเนี่ย” หญิงสูงวัยพูดพร้อมกับลูบที่แก้มของเด็กน้อยเบาๆ อย่างรักและเอ็นดู “ขอบคุณค่ะคุณย่า คุณแม่บอกว่าชอบกินเกี๊ยวน้ำตอนที่ท้องหนู พอหนูคลอดมาคุณแม่ก็เลยตั้งชื่อว่าเกี๊ยวน้ำค่ะ”

“เกี๊ยวน้ำนั่งดีๆ อย่าซนนะลูก เดี๋ยวโดนแผลคุณย่า” หมอพุฒตาลพูดดุลูกสาวเล็กน้อย กลัวว่ามือของเธอจะไปโดนกับแผลมารดาของเตชินเข้า

“ไม่เป็นไรหรอกหนูพุฒตาลไหนขอย่าดูหน้าชัดๆ หน่อยซิคนสวย” หญิงสูงวัยพูดพร้อมกับลูบลงที่แก้มของเด็กน้อยอีกครั้ง นางรู้สึกตกหลุมรักอย่างหมดใจ เหมือนกับเป็นลูกเป็นหลานเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเตชิน

เมื่อใบหน้า และแววตาของเกี๊ยวน้ำ ไม่ต่างอะไรกับเตชินตอนเด็ก พิมพ์เดียวกันเป๊ะเหมือนถอดแบบมาเลย เตชินที่นั่งอยู่เขาสังเกตและเก็บรายละเอียดทุกอย่าง แม้ในยามที่เด็กน้อยช่างเจรจาพูดไปยิ้มไป แต่คำพูดของเด็กน้อยนั้นมันแวบเข้ามาในหัวของเตชิน เมื่อครั้งหนึ่งเขาเคยซื้อข้าวผัดมาให้เธอกิน หมอพุฒตาลกินไม่ได้กินได้แค่เกี๊ยวน้ำที่เขาซื้อมา เตชินเริ่มแน่ใจมีเปอร์เซ็นต์เพิ่มขึ้นจากคำบอกเล่าของเด็กน้อย เขาจะต้องหาหลักฐานมาพิสูจน์ให้ได้ เพื่อยืนยันกับหมอสาว เวลานี้ใจเขาเต้นแรงขึ้น เตชินฉีกยิ้มที่มุมปากอย่างมีความหวังที่จะได้ลูกและเมียกลับคืนมา เพราะเขาแน่ใจว่าเกี๊ยวน้ำไม่ใช่ลูกของหมอต้นอย่างแน่นอน