หนี้รักหมอสาว นิยาย บท 51

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงประตูดังขึ้นก่อนที่ร่างสูงใหญ่ของหมอหนุ่มจะเดินเข้ามาในห้อง และทำให้เกี๊ยวน้ำที่นั่งอยู่ดีใจจนร้องออกมาอย่างตื่นเต้น

“แด๊ดดี้มาแล้ว! พาเกี๊ยวน้ำไปกินไอติมด้วยนะคะ... แด๊ดดี้” เกี๊ยวน้ำพูดพร้อมทั้งทำหน้าอ้อนๆ ใส่หมอต้น แต่มองดูแล้วน่ารักสำหรับเด็กหญิงอย่างเธอ ที่ใครเห็นต่างก็ชมว่าเกี๊ยวน้ำน่ารักรอยยิ้มของเธอมันสดใสใบหน้า สวยดั่งจันทราที่เจิดจ้า และสว่างไสวยามค่ำคืน คำพูดของเกี๊ยวน้ำทำให้เตชินถึงกับกำมือแน่น หากเด็กคนนี้เป็นลูกของเขา ทำไมหมอพุฒตาลต้องให้เกี๊ยวน้ำเรียกหมอต้นว่าแด๊ดดี้ด้วย เธอกำลังจะทำให้เขาเป็นประสาทอยู่แล้วตอนนี้ แต่เตชินก็ทำได้เพียงแค่เหลือบมองออกไป เขาพยามข่มใจเอาไว้ ทั้งที่ภายในใจอยากเข้าไปอุ้มเด็กน้อยอยากกอดเกี๊ยวน้ำใจแทบขาด

“ได้เวลากลับบ้านแล้วครับสาวๆ สวัสดีครับคุณกัลยาคุณเตชิน” หมอต้นพูดพร้อมกับหันหน้าไปทักทายเตชิน และผู้ป่วยที่นอนอยู่บนเตียง ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปอุ้มเกี๊ยวน้ำมากอดไว้ การกระทำของหมอต้นทำให้เตชินรู้สึกปวดหนึบขึ้นมาอีกครั้ง หากนั่นคือลูกและเมียของเขา ผู้ชายคนไหนก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะทำแบบนี้ได้ทั้งนั้น

“ทำไมแด๊ดดี้มาช้าจังเลยค่ะ เกี๊ยวน้ำอยากไปกินไอติมแล้ว” เกี๊ยวน้ำพูดพร้อมทั้งทำเสียงออดอ้อนงอแงอีกครั้ง เหมือนเด็กที่เอาแต่ใจตัวเอง

“โอเคค่ะ แด๊ดดี้จะพาไปกินไอติม ไม่งอแงนะคะเด็กดี” หมอต้นพูดพร้อมกับหอมลงที่แก้มเด็กหญิงอย่างรักหมดใจ และเอ็นดูเป็นพิเศษ

“เกี๊ยวน้ำแม่บอกกี่ครั้งแล้วลูก อย่าทำกิริยาแบบนี้มันไม่งาม ขอโทษแด๊ดดี้เดี๋ยวนี้ค่ะ” ยิ่งหมอพุฒตาลดุเกี๊ยวน้ำ เตชินก็รู้สึกหุนหันในใจ ก็แค่เด็กเล็กๆ คนหนึ่งเอาแต่ใจตามประสา ทำไมต้องโมโหให้เกี๊ยวน้ำขนาดนั้นด้วย เธอแคร์หมอต้นมากกว่าลูกตัวเองหรืออย่างไร เตชินพยามข่มใจเอาไว้ เพื่อรอเวลาพิสูจน์ให้ได้ก่อน เขาถึงจะแสดงตัวออกมาเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเด็กน้อย และภรรยา แน่นอนเตชินไม่ยอมหยุดแค่นี้แน่

“เกี๊ยวน้ำขอโทษค่ะแด๊ดดี้” เกี๊ยวน้ำพูดพร้อมกับพนมมือลงที่บ่าของหมอต้น อย่างนอบน้อมด้วยกิริยาที่น่ารักน่าเอ็นดู

“กลับแล้วนะคะคุณแม่” หมอพุฒตาลพูดพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้มารดาของเตชิน โดยที่ไม่แลชายที่นั่งอยู่บนโซฟาข้างๆ แม้แต่หางตาเธอก็ไม่เหลือบไปมอง

“เกี๊ยวน้ำกลับแล้วนะคะคุณย่า สวัสดีค่ะ" หนูน้อยพูดพร้อมกับพนมมือขึ้นไหว้ อย่างอ่อนน้อมพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้กับหญิงสูงวัยที่นอนอยู่บนเตียง

“แล้วอย่าลืมมาเล่นกับย่าอีกนะเกี๊ยวน้ำ” มารดาของเตชินพูดพร้อมกับส่งยิ้มหวาน กลับไปให้หนูน้อยเช่นกัน เมื่อนางรู้สึกผูกพันกับเด็กคนนี้อย่างบอกไม่ถูก

“ค่ะคุณย่า เกี๊ยวน้ำกลับแล้วนะคะคุณลุงสวัสดีค่ะ” หนูน้อยตกปากรับคำกับหญิงสูงวัย ก่อนจะหันหน้าไปพูดกับเตชิน พร้อมกับพนมมือขึ้นไหว้ จากนั้นแขนเล็กของเด็กน้อยก็โอบกอดคล้องคอของหมอต้นแล้ว พร้อมซบหน้าลงกับไหล่ของผู้ชาย ที่เธอเรียกว่าแด๊ดดี้ ภาพสามคนที่เดินออกจากห้องไป เหมือนดังพ่อแม่ลูกมันเป็นภาพที่ดูแล้วบาดใจเตชินลงลึก จนเขาแทบทนไม่ได้ มันเหมือนกับหมอพุฒตาลตั้งใจจะทำให้เขาเจ็บปวด ถ้านั่นคือสิ่งที่เธอต้องการจากเขา เธอก็ทำสำเร็จแล้ว ในเวลานี้คนที่อ่อนแอไม่ใช่หมอพุฒตาล แต่เป็นเขาต่างหาก คนที่แพ้ตั้งแต่เริ่มเกมก็คือเขาไม่ใช่หมอสาว

“แกเห็นอะไรในแววตาของเกี๊ยวน้ำไหมเตชิน” ผู้เป็นมารดาเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นแววตาของลูกชายหมองหม่นลงได้ชัดกับภาพตรงหน้าที่บาดใจ

“ผมกำลังคิดว่าเกี๊ยวน้ำคือลูกของผมครับแม่” เตชินพูดพร้อมกับขยับเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงคนไข้ แล้วจับมารดามาแนบลงกับใบหน้า เขารู้สึกอ่อนแอเหลือเกินในเวลานี้ เตชินเริ่มจะมีความหวังอีกครั้ง เมื่อใบหน้าของเกี๊ยวน้ำล่องลอยเข้ามา เด็กคนนี้จะเป็นสะพานให้เขาเดินเข้าไปหาหมอพุฒตาลได้ง่ายขึ้น

“แม่เห็นเด็กคนนี้แวบแรก ก็รู้ได้เลยว่าเป็นลูกของแกกับหนูพุฒตาล ดีเอ็นเอชัดเจนอยู่บนใบหน้าขนาดนั้น ไม่ต้องตรวจแม่ก็ฟันธงว่าเป็นลูกของแกชัวร์" ผู้เป็นมารดาพูดออกมาอย่างมั่นอกมั่นใจ เพราะเค้าโครงใบหน้าและดวงตาของเด็กหญิงไม่ต่างอะไรกับเตชินในวัยเด็ก นางจึงมั่นใจว่าเกี๊ยวน้ำเป็นหลานในไส้ จะเป็นลูกของหมอต้นไปไม่ได้ ด้วยอายุและวัยของหนูน้อยแล้ว ยิ่งไม่มีทางจะเป็นไปได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ ถ้าหากหมอพุฒตาลแท้งลูกจริงๆ ก็น่าจะใช้เวลาหลายเดือน หรือเป็นปีถึงจะตั้งท้องใหม่อีกครั้งได้ นั่นคือประเด็น ที่มารดาและเตชินเก็บมาคิดวิเคราะห์ และมั่นใจว่าเกี๊ยวน้ำเป็นลูกของเขา

“ผมยังไม่รู้เลยว่าจะทำยังไงถึงจะได้ลูก และเมียกลับคืนมา หากเธอเป็นภรรยาของหมอต้นไปแล้วครอบครัวของเธอมีความสุขดี ผมก็ไม่ควรเข้าไปแทรกใช่ไหมครับแม่" เตชินพูดออกมา ทั้งที่ทุกอย่างมันตรงข้ามกับหัวใจ ในเวลานี้เขาไม่มีทางรับได้ หากต้องเสียหมอพุฒตาลให้กับคนอื่นไป ไม่ว่าใครหน้าไหนเขาก็ไม่มีทางทำใจได้เลย แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อหมอพุฒตาลได้เกลียดเขาไปแล้ว สิ่งที่เขาทำกับเธอมันยังคงเป็นตราบาปติดอยู่ในใจเรื่อยมา

“ถ้าเกิดว่าหนูพุฒตาลกับหมอต้นเขาอยู่กินกันฉันสามีภรรยาจริงๆ เตชิน..แม่ว่าควรจะปล่อยให้เธอไปมีความสุข กับคนที่เธอเลือก” ผู้เป็นมารดาพูดออกไปตามความเป็นจริง เพราะหากหมอต้นกับหมอพุฒตาลได้อยู่กินกันฉันสามีภรรยาแล้ว เธอคงจะไม่มีทางย้อนกลับมาหาเตชินเป็นแน่ เตชินยิ่งเจ็บปวดมากขึ้น เมื่อมารดาพูดคำนี้ออกมา หากเป็นอย่างนั้นจริงๆ เขาคงจะเหมือนกับตายทั้งเป็นไม่ใช่ว่าจะยอมรับเธอไม่ได้ หากเธอจะมีชายอื่นแล้วกลับมาหาเขา ยังไงเขาก็พร้อมจะอ้าแขนรับเธอเสมอไม่ว่าเธอจะมีมลทินหรือไม่มีก็ตาม แต่ถ้าหมอพุฒตาลไม่ต้องการสานสัมพันธ์ทุกอย่างก็ควรจะยุติลง

“ผมควรทำยังไงดีครับแม่ ยังไงผมก็ลืมหมอตาลไม่ได้ หลายปีที่ผ่านมาผมไม่เคยลืมเธอเลยสักวัน เอ่อ..แม่พักเถอะครับผมไม่กวนแล้ว” เมื่อเตชินนึกได้ว่ามารดาพึ่งผ่าตัดหัวใจมา เขายังจะเอาเรื่องนี้ไปปรึกษา แล้วทำให้นางไม่สบายใจ เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เหมือนกับคนไม่เสียใจ ไม่ได้คิดอะไร ไม่มีเรื่องราวใดๆ ให้มากวนใจในเวลานี้

“เตชินฟังแม่นะลูก เรารู้จักหนูพุฒตาลดีใช่ไหม หนูพุฒตาลเป็นคนยังไงให้ลูกคิดเอาเอง” เมื่อผู้เป็นมารดาพูดจบก็หลับตาลง เตชินไม่รู้ว่ากาลเวลาจะทำให้คนคนหนึ่งเปลี่ยนไปได้แค่ไหน รวมถึงใจคนหากเป็นหมอพุฒตาลคนเดิม เธอคงจะยังหนักแน่นไม่เปลี่ยนแปลงไปจากเขาแน่นอน