หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 110

บทที่ 110 คุกเข่าเรียกอาจารย์

ถังหลงเป็นเจ้าสำราญโดยตลอดและเขาไม่กลัวฟ้ากลัวฝน ตั้งแต่เด็กจนถึงโตนอกจากพี่สาวของเขาก็ไม่มีใครจัดการเขาได้อีก

แต่วันนี้กลับเรียกเด็กผมสีเหลืองเรียกว่าลูกพี่ ซึ่งเป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้จริงๆ

สวีเทียนหลินตกใจมาก เขาได้ยินตำนานของถังหลงมากมายซึ่งทำให้เขาผิดหวัง

มีเพียงคำเดียวในใจของเขาคือผีเน่ากับโลงผุ

สีหน้าของถังกั๋วเหลียงดูไม่ดีเลย รู้สึกไม่ได้ดั่งใจเลย ลูกชายของเขาแย่ลงเรื่อยๆ ถ้าเขาไม่ยับยั้งเขาบ้าง กลัวว่าตระกูลถังคงเสียหน้าเพราะเขา

บ้าเอ้ย!

ถังปิงหยู่ก็เหงื่อออก น้องชายของเธอมักจะหยิ่งผยองและเชิดจมูกมองคน แต่ทำไมวันนี้เขาถึงเปลี่ยนไปเหมือนแกะตัวน้อย

ถังหลงเพิกเฉยต่อความคิดของคนรอบข้างและเดินไปหาลู่เสี้ยงหยางด้วยความตื่นเต้น "ลูกพี่ จะมาที่นี่ ทำไมคุณไม่บอกล่วงหน้า ฉันจะได้ไปต้อนรับคุณ"

ลู่เสี้ยงหยางพูดติดตลกว่า "ก็นายยุ่ง จะมีเวลามาหาฉันได้ไง"

สีหน้าของถังหลงนั้นน่าเกลียดกว่าการร้องไห้และเขาพูดอย่างอ่อนแรงว่า "ลูกพี่ คุณกำลังพูดอะไรเนี่ย เป็นเกียรติกับผมมากกว่าที่ได้ดูแลคุณ"

ถังปิงหยู่และถังกั๋วเหลียงไม่สามารถทนได้อีกต่อไป ถังหลงจำเป็นต้องคุกเข่าและประจบลู่เสี้ยงหยางเช่นนั้นเลยเหรอ?

"ถังหลง นายอยากตายหรือไง" ถังปิงหยู่จ้องไปที่ถังหลงทันที

ถังหลงเพิกเฉยต่อคำพูดของพี่สาวโดยอัตโนมัติและพูดด้วยรอยยิ้ม "พี่ ลูกผมฉันอยู่ที่นี่แล้ว อาการป่วยของคุณปู่จะหายขาดแน่นอน"

เขาได้สัมผัสกับทักษะทางการแพทย์ของลู่เสี้ยงหยางเป็นการส่วนตัว ผู้เชี่ยวชาญในโรงพยาบาลใหญ่ต่างหมดหนทางและต้องการผ่าตัด แต่ตอนนี้ปู่เขาอยู่ในมือของลู่เสี้ยงหยางแล้ว เขาดูสองสามทีก็คงหายแล้ว

ถังกั๋วเหลียงขมวดคิ้วเป็นเส้นตรง ทำไมถังหลงและถังปิงหยู่ถึงทำตัวไม่ได้เรื่องแบบนี้? เชื่อว่าหมอพเนจรที่เริ่มอาชีพมาได้ครึ่งๆกลางๆ พูดตามตรง คนแบบนี้เป็นคนหลอกลวง

"เฮ้อ เดิมทีคิดว่าตระกูลถังก็เป็นตระกูลที่ร่ำรวยในปินเหอและมีการศึกษา แต่ไม่คิดเลยว่าฉันจะประเมินสูงเกินไป" สวีเทียนหลินส่ายหัวและเริ่มจากไป

ถังกั๋วเหลียงรีบตามไปรั้งไว

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มยักไหล่และพูดว่า "เมื่อครู่มีคนบอกว่าตราบใดที่ฉันสามารถรักษาอาการป่วยของชายชราได้ เขาจะคุกเข่าลงและเรียกฉันว่าอาจารย์ ทำไมตอนนี้ถึงวิ่งซะล่ะ ไม่มั่นใจในฝีมือตัวเองหรอ?”

ฮะ

ทันทีที่เขาพูดสิ่งสวีเทียนหลินก็ก้าวถอยหลังและในเวลาเดียวกันเขาก็หันไปจ้องไปที่ลู่เสี้ยงหยาง

"ไอ้เด็กนี่ อยากหาเรื่องนักใช่ไหม" สวีเทียนหลินกล่าวอย่างเย็นชา

ลู่เสี้ยงหยางยิ้ม "กล้าพนันไหมล่ะ"

สวีเทียนหลินสูดจมูกและพูดว่า "ใช่ ถ้าคุณสามารถรักษาโรคของตระกูลถังได้จริงๆ ฉันจะนับถือคุณในฐานะอาจารย์ แต่ถ้าคุณไม่สามารถรักษาได้คุณจะต้องคุกเข่าลงบนพื้นและบอกทุกคนว่าคุณเป็นขยะ ออกไปจากเมืองปินเหอตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป”

"ได้" ลู่เสี้ยงหยางเห็นด้วยทันที

"นี่ อาจารย์สวีทำไมคุณทำตัวไร้ชื่อแบบนี้ล่ะ" ถังกั๋วเหลียงกังวลเล็กน้อย

"คุณถัง เนื่องจากบางคนมีความมั่นใจมาก ดังนั้นคุณต้องให้โอกาสเขา" สวีเทียนหลินกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ใช่ พ่อคุณต้องเชื่อในทักษะทางการแพทย์ของลูกพี่นะ" ถังหลงรับคำแล้วเอ่ย

ถังปิงหยู่ก็พยักหน้าเห็นด้วย

เมื่อเห็นฉากนี้ ถังกั๋วเหลียงไม่สามารถปฏิเสธได้อีกต่อไป