หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 122

บทที่ 122 ระบำอันเร่าร้อน

หลังลู่เสี้ยงหยางเอาชนะหลินยง ภายในห้องควบคุมอยู่ในความเงียบอยู่นาน

ก่อนที่หลินยงและช่างกวนหวั่นหวั่นจะได้สติในนาทีต่อมา

ช่างกวนหวั่นหวั่นเผยสายตาชื่นชมออกมาให้เห็น ขณะที่จับจ้องไปยังลู่เสี้ยงหยาง การที่เธอแสวงหาบอดี้การ์ดในครั้งนี้ เพราะการเดินทางไปตึกชิงสุยนั้นเต็มไปด้วยอันตราย บอดี้การ์ดรอบกายเธอแข็งแกร่งมากเท่าไหร่ เธอก็จะสบายใจมากเท่านั้น

หลินยงตระหนกไม่อยากเชื่อสายตา ลู่เสี้ยงหยางผอมแห้งเช่นนี้ จะมีพละกำลังที่แข็งแกร่งได้อย่างไร

“แกเป็นศิษย์ห้าลัทธิใหญ่หรือ?” เขาจับจ้องลู่เสี้ยงหยาง พร้อมเอ่ยด้วยความประหลาดใจ

ห้าลัทธิใหญ่?

ลู่เสี้ยงหยางไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน เชาขมวดคิ้วอย่างสงสัย : “ห้าลัทธิใหญ่มันคืออะไร?”

หลินยงนิ่งอึ้งไป “แกไม่รู้จักห้าลัทธิใหญ่หรือ?”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้า “ไม่รู้จัก”

หลินยงแน่นิ่งไม่เอ่ยใดๆต่อ ทีท่าของลู่เสี้ยงหยางไม่เหมือนว่าเขากำลังโกหก เช่นนั้น เขาไม่ใช่ศิษย์ของห้าลัทธิใหญ่จริงๆ

หากเขาไม่ใช่ศิษย์ของห้าลัทธิใหญ่ จะแข็งแกร่งปานนี้ได้ยังไงกัน

คำถามมากมายผุดขึ้นในหัวของเขา

ส่วนลู่เสี้ยงหยางนั้นเกิดความสงสัยเกี่ยวกับห้าลัทธิใหญ่ที่เขาว่า จึงปริปากถาม

หลินยงมีสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจับจ้องลู่เสี้ยงหยางด้วยความเย็นชา “ในเมื่อคุณไม่รู้จักหลินยง ถ้าอย่างนั้นทางที่ดีไม่ต้องสืบค้นจะดีกว่า”

ลู่เสี้ยงหยางยักไหล่อย่างขอไปที ทีท่าหลินยงดุดันเช่นนี้ เขาไม่อยากที่จะแยแส

หลินยงไม่เอ่ยใดๆกับลู่เสี้ยงหยางอีก ช่างกวนหวั่นหวั่นขัดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม “ขอแสดงความยินดีด้วย คุณผ่านการทดสอบ ต่อจากนี้คุณเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของฉัน”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้ารับ

ช่างกวนหวั่นหวั่นเผยจุดประสงค์ตนอย่างตรงไปตรงมา “ฉันไม่อยู่ที่เมืองปินเหอนานหลอก อย่างมากก็อยู่แค่ไม่กี่วัน คุณมีหน้าที่รักษาความปลอดภัยของฉันในระยะเวลาที่ฉันอยู่ในเมืองปินเหอ คุณลองว่ามาสิ คุณต้องการค่าตอบแทนเท่าไหร่?”

ลู่เสี้ยงหยางไตร่ตรองสักครู่ก่อนเอ่ย “ฉันเชื่อว่าคุณช่างกวนไม่ใช่คนเอารัดเอาเปรียบ ผมต้องพอใจกับค่าตอบแทนของคุณแน่นอน”

ช่างกวนหวั่นหวั่นพยักหน้ารับ เธอพบว่านายลู่เสี้ยงหยางคนนี้น่าสนใจอยู่ไม่น้อย

“ใช่สิ” ลู่เสี้ยงหยางนึกบางอย่างขึ้นได้ จึงหันไปเอ่ยกับช่างกวนหวั่นหวั่น “ช่วงที่คุณอยู่ที่เมืองปินเหอ ผมต้องรักษาความปลอดภัยของคุณตลอด24ชั่วโมงหรือไม่?”

ช่างกวนหวั่นหวั่นส่ายหน้า “ไม่ต้อง มีความจำเป็นเมื่อไหร่ ฉันจะโทรหานายเอง คุณต้องมาถึงภายในครึ่งชั่วโมง”

“ได้” ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้ารับ เช่นนี้เป็นดี

ลู่เสี้ยงหยางและช่างกวนหวั่นหวั่นแลกเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ ก่อนที่เขาจะจากไป หลังแน่ใจดีแล้วว่าช่างกวนหวั่นหวั่นไม่มีเรื่องอื่นอีก

เวลาเหลือเฟือ คราแรกเขาคิดจะเข้าไปที่เฟยหยางกรุ๊ป เพื่อถ่ายทำกาลเวลาที่บากบั่นต่อ ระหว่างทางเขาได้รับโทรศัพท์จากซุนเซียงเซียง

ซุนเซียงเซียงบอกลู่เสี้ยงหยางว่า เธอมีเรื่องจะปรึกษาลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางได้แต่เปลี่ยนจุดหมายไปยังหยูเม่ยหยินกรุ๊ป

20นาทีผ่านไป ลู่เสี้ยงหยางมาถึงห้องทำงานประธาน ซุนเซียงเซียงกำลังจดจ่ออยู่กับเอกสารกองโต

เมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยาง เธอลุกขึ้น ทำความเคารพอย่างนอบน้อม “ประธาน มาแล้วหรอคะ”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า นั่งลงบนโซฟา “ว่ามา มีอะไร”

เขาเอ่ย พร้อมกวาดสายตาไปยังซุนเซียงเซียง

แม้เธออยู่ในเครื่องแบบ แต่ยากนักที่จะปกปิดร่างอันน่าภูมิใจดั่งเดิม ส่วนบนปกปิดอย่างมิดชิด พร้อมกระโปรงหนังสั้นคู่กับถุงน่องสีดำ เผยเรียวขางามได้รูป

รูปร่างอันเซ็กซี่ กับโฉมที่งดงามของซุนเซียงเซียง ช่างไร้ที่ติ

“ประธาน เรื่องมีอยู่ว่า” ซุนเซียงเซียงเดินไปยังลู่เสี้ยงหยาง เปิดแอ๊พไลฟ์ในโทรศัพท์ ก่อนยื่นให้กับลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางประหลาดใจเล็กน้อย เขารับโทรศัพท์ก่อนเปิดคลิปวิดีโอ

เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เขาแน่นิ่งไป