หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 121

บทที่ 121 คุณแพ้แล้ว

ช่างกวนหวั่นหวั่นประหลาดใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า ลู่เสี้ยงหยางเดินเข้ามายังห้องควบคุมอย่างง่ายดาย ความสามารถของลู่เสี้ยงหยางเกินความคาดหมายของเธอ บอดี้การ์ดที่อยู่ด้านนอก ล้วนมากฝีมือผ่านการคัดสรรอย่างละเอียด ทว่า ลู่เสี้ยงหยางกลับจัดการพวกเขาทั้งหมดนั้นด้วยเวลาอันสั้น เพียงหนึ่งนาทีเท่านั้น เมื่อได้ประจักษ์ความสามารถของลู่เสี้ยงหยาง เธอนึกถึงประโยคที่เขาประกาศลั่นก่อนหน้า เขาสามารถเข้าถึงตัวเธอได้ใน5นาที

นายนี่ลีลาท่าเยอะอยู่4นาที เขาใช้เวลานาทีสุดท้ายในการลงมือจัดการทั้งหมด และเขาสามารถเข้าถึงตัวเธอได้อย่างง่ายดาย

เธอสูดลมหายใจเข้า ระงับความตื่นเต้นของตน พร้อมจับจ้องไปทางหลินยง “หัวหน้าหลิน ที่เหลือรบกวนคุณด้วย”

หลินยงหยักหน้ารับคำ ก่อนเอ่ยขึ้นด้วยความเชื่อมั่น “วางใจได้เลยครับ คุณหนู มีผมอยู่ทั้งคน เขาไม่มีทางผ่านการทดสอบของวันนี้ไปได้แน่นอน” ตามกติกา ลู่เสี้ยงหยางต้องชนะหลินยง หรือสลัดหลินยงไปให้ได้ เพื่อไปให้ถึงตัวช่างกวนหวั่นหวั่น ถึงจะผ่านการทดสอบ

ได้ยินประโยคที่เชื่อมั่นในตัวเองจนเกินเหตุ ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้าพร้อมเอ่ยขึ้น “ผมไม่รู้ว่าคุณไปเอาความมั่นใจผิดๆแบบนี้มาจากไหน ประเมินตนเองสูงเกินไปหรือเปล่า”

หลินยงระเบิดเสียงหัวเราะอย่างเย็นชา “คุณจะได้เห็นความสามารถของผมในอีกไม่ช้านี้”

ลู่เสี้ยงหยางวอร์มร่างกาย ก่อนกวักมือไปทางหลินยง “เริ่มกันเลย ลูกผู้ชายไม่จำต้องท่าเยอะเหมือนผู้หญิงหลอก”

“โอเค ได้ตามคำเรียกร้อง” หลินยงตอบคำรับ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเคร่งขรึมเย็นชา พร้อมโจมตีลู่เสี้ยงหยางกะทันหัน

ทั้งคู่ต่อสู้กันอย่างดุเดือด เสียงกระทบกระทั่งดังขึ้นวนเวียนบริเวณแก้วหูช่างกวนหวั่นหวั่น เสมือนเสียงสายฟ้าฟาดลงที่รอบตัวเธอเมื่อสักครู่

“น่ากลัวชะมัด!” ช่างกวนหวั่นหวั่นเอ่ย

ขณะเดียวกันเธอเกิดประหลาดใจ ลู่เสี้ยงหยางรับมือกับหลินยงได้เป็นเวลานาน เวลาเดียวกัน เธอจับจ้องลู่เสี้ยงหยางโดยไม่ละสายตา เพื่อรอดูสถานการณ์

“หวังว่าคุณจะชนะ” เธอตั้งความหวัง

ชั่วพริบตา หลินยงเข้าถึงตัวลู่เสี้ยงหยาง ก่อนง้างหมัด เหวี่ยงไปทางลู่เสี้ยงหยาง

“ฟิ้ว!”

ด้วยกำลังทั้งหมด จึงเกิดเสียงดังขึ้นตามแรงเหวี่ยง

ลู่เสี้ยงหยางหลี่ตาลง โฟกัสไปยังหมัดที่ง้างขึ้นสูง หมัดที่กำแน่นถูกขยายใหญ่ขึ้น

เมื่อสังเกตเห็น หมัดที่กำลังลอยเข้าสู่ตน เขายังคงมีสีหน้านิ่งเฉย ก่อนที่เขาตัดสินใจตั้งรับอย่างง่ายดาย

เขาก้าวเท้าขวาก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว หมัดของหลินยงตกลงกลางอากาศ ห่างจากใบหน้าของลู่เสี้ยงหยางอยู่ไกล!

“ฟิ้วฟิ้ว!” ลมที่เกิดจากแรงเหวี่ยงพัดที่หัวของลู่เสี้ยงหยาง เส้นผมของเขาเต้นระบำพลิ้วไหวกลางอากาศ

หลินยงตระหนกเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าลู่เสี้ยงหยางจะสามารถหลบการโจมตีของเขาได้ เขาคาดว่า จะสามารถล้มลู่เสี้ยงหยางได้ในหมัดเดียว!

“เหอะ!”

หลินยงโจมตีลู่เสี้ยงหยางอีกครั้ง!

คราวนี้ เขาไม่ใช้หมัดอีกต่อไป เท้าข้างขวาของเขาขยับเล็กน้อย พร้อมยกกายขึ้นราวเสือดาว

“ฟุ้บ!”

เขากวาดเท้าขวาไปข้างหน้า จ่อบริเวณขมับของลู่เสี้ยงหยาง!

ด้วยความเร็วสูง แรงอันมหาศาล เสียงแรงลมลอยตามอากาศ

เสมือนแส้ที่กวาดอยู่เหนือหัวลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางยังคงความนิ่งเฉยเช่นเคย ไร้กิริยาใดๆบนใบหน้า ขณะที่หลินยงวาดฝีเท้าจ่อบนหัวของลู่เสี้ยงหยางนั้น เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย รับมือหลินยงได้อย่างง่ายดายอีกครั้ง

หลินยงตระหนกกับสิ่งที่เห็น ไอ้นี่มันหลบได้อีกแล้ว!

เขาบ่นอุบอย่างหัวเสีย พร้อมฝีเท้าที่วางลงกับพื้น

คราวนี้ เท้าทั้งสองข้างของเขากางออก ก่อนที่จะเตะไปยังลู่เสี้ยงหยางไม่หยุดยั้ง