หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 120

บทที่ 120 บุกตะลุย

เมื่อฟังคำพูดของ หลินยง แล้ว ลู่เสี้ยงหยางก็หัวเราะออกมา พลางส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ฉันไม่ต้องการ 10 นาที แค่ 5 นาทีก็เพียงพอแล้ว”

จากรูปร่างของบอดี้การ์ดที่ชื่อหลินยง คนนี้ เขาอาจจะเห็นว่าบอดี้การ์ดในคฤหาสน์ของช่างกวนหวั่นหวั่นแข็งแกร่งเพียงใด นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันกล้ายกยอเช่นนี้

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ช่างกวนหวั่นหวั่น ก็จ้องไปที่ลู่เสี้ยงหยาง ไม่เข้าใจจริงๆว่าเจ้าหนุ่มคนนี้เอาความกล้ามาจากไหน ตอนนี้ใน คฤหาสน์มีบอดี้การ์ดไม่น้อยกว่าสิบคน พวกเขาทั้งหมดมาจากบริษัทรักษาความปลอดภัยชั้นนำและยังมีทหารรับจ้างที่เกษียณอายุแล้วอีกจำนวนหนึ่งที่ผ่านการฆ่าคนและได้เห็นเลือดมาแล้ว

พูดตามตรง ตอนนี้เธอรู้สึกเสียใจนิดหน่อย ดูเหมือนว่าลู่เสี้ยงหยางจะเป็นคนช่างจ้อ เกรงว่าเขาจะไม่มีทักษะที่แท้จริงในมือ

หลินยง และ ช่างกวนหวั่นหวั่นนึกถึงบางอย่าง และหัวเราะออกมา พลางพูดกับลู่เสี้ยงหยางว่า “หนุ่มน้อย ถ้าเธอพูดแบบนี้ ฉันจะให้บอดี้การ์ดที่อยู่ใน คฤหาสน์ ทั้งหมดออกมา จะทำให้นายไม่มีแรงที่จะปีนออกจากประตูนี้ได้”

“ฮ่าๆๆ อยากจะขำให้ตายจริง ๆ เจ้าหนุ่มนี่ยังไม่รู้ว่าตัวเองมีฝีมือแค่ๆไหน ตักฉี่มาส่องตัวเองก่อนดีไหม” บอดี้การ์ดสองคนที่ประตูก็เงยหน้าขึ้นมองและหัวเราะราวกับนี่เป็นเรื่องตลกที่ตลกที่สุดที่พวกเขาเคยได้ยิน

เมื่อเผชิญกับการเยาะเย้ย ลู่เสี้ยงหยางเพียงแค่ยิ้มและมองไปที่ ช่างกวนหวั่นหวั่นและพูดว่า "เราเริ่มกันเลยไหม"

“ฮึ” ช่างกวนหวั่นหวั่น ส่งเสียงในจมูกโดยไม่สนใจลู่เสี้ยงหยางและหันหลังเดินกลับไปที่ลานอีกด้าน

“หนุ่มน้อย รอให้ผิวหนังหลุดสักชั้นหนึ่งก่อน” หลินยงยิ้มเยาะขณะที่เขาเดินผ่านลู่เสี้ยงหยาง

“เจ้าโง่ ขอให้โชคดีนะ มั่นใจได้ว่าเราจะเป็นคนแรกที่สั่งสอนนายในภายหลัง” บอดี้การ์ดสองคนที่ประตูยิ้มแปลก ๆ จากนั้นพวกเขาก็หันหลังเดินเข้าไปในคฤหาสน์อีกฝั่งประตูของคฤหาสน์ก็ปิดลง

ท่าทีของหยางฝาน สงบนิ่ง สองมือไพล่หลัง เดินไปที่คฤหาสน์อย่างใจเย็น ดูเหมือนว่าเป็นปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่

ในขณะนั้นเอง ภายใน คฤหาสน์

เมื่อช่างกวนหวั่นหวั่นและคนอื่น ๆ กลับมาภายใต้คำสั่งของหลินยง พวกการ์ดก็เริ่มเข้มงวดมากขึ้น!

บอดี้การ์ดทั้งหมดกระจายไปตามจุดต่างๆในคฤหาสน์ ตราบใดที่มีความวุ่นวายพวกเขาสามารถร่วมมือกันได้

ในเวลานี้ช่างกวนหวั่นหวั่นและหลินยงได้มาถึงห้องสังเกตการณ์ภายในคฤหาสน์แล้ว

วงจรปิดจำนวนมากแขวนอยู่บนผนังด้านหนึ่งของห้องสังเกตการณ์ซึ่งครอบคลุมทุกมุมของคฤหาสน์

หลินยง ยกมือขึ้นและมองไปที่นาฬิกาพร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้ม “คุณผู้หญิง ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำเอาซะเลย เกรงว่าจะไม่สามารถรอได้แม้สักนาทีเดียว ยิ่งนับประสาอะไรกับความต้องการที่จะผ่านการ์ดในคฤหาสน์มาถึงข้าง ๆ ของพวกเรากัน”

ช่างกวนหวั่นหวั่น หัวเราะเยาะ “ฉันอยู่ที่ปินเหอมาระยะหนึ่งแล้ว ดูเหมือนว่าผู้คนในปินเหอจะชอบคุยโม้และมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ทำได้จริง”

หลินยง พยักหน้า “นี่คือกบที่อาศัยอยู่แต่ด้านล่างของบ่อน้ำ ไม่ได้เห็นท้องฟ้าภายนอก ก็ย่อมไม่รู้ว่าด้านนอกนั้นยังมีคน มีภูเขาอยู่ด้วยเป็นธรรมดา”

ช่างกวนหวั่นหวั่นย่นคิ้วและไม่พูดอะไร

เวลาระหว่างรอผ่านไปอย่างช้าๆ

1 นาที

2 นาที

3 นาที

จนกระทั่งผ่านไป 3 นาทีก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ ในการเฝ้าระวังภายใน คฤหาสน์

ช่างกวนหวั่นหวั่น รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย มองไปที่ หลินยง สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยคำถาม ราวกับเธอต้องการถามว่าเกิดอะไรขึ้น

หลินยงก็ดูตกตะลึง หยิบเครื่องส่งรับวิทยุออกมาและถามคนที่รักษาการณ์หมายเลข 1

ในไม่ช้าคนที่รักษาการณ์หมายเลข 1 ก็บอกว่าเขาไม่เห็นสิ่งรบกวนใด ๆ

หลินยง ยังคงถามรักษาการณ์หมายเลข 2

คนที่รักษาการณ์หมายเลข 2 ยังคงบอกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ตามด้วยรักษาการณ์หมายเลข 3 หมายเลข 4 หมายเลข 5 ...