หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 119

บทที่ 119 ให้โอกาสลอง

ไม่นานลู่เสี้ยงหยางก็มาถึงทางเข้าประตูใหญ่ของตึกชิงสุย

เพียงแต่ว่าเขายังไม่ทันจะก้าวขาหน้าเข้าประตูเลย ก็กลับถูกยามสองคนขวางไว้

“หยุด อย่าขยับ ที่นี่เป็นที่ส่วนบุคคล บุคคลภายนอกห้ามเข้า”ยามคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา จ้องมองลู่เสี้ยงหยางด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่

ท่าทางของเขาแสดงให้เห็นว่าหากลู่เสี้ยงหยางกล้าบุกรุกเข้ามา พวกเขาก็จะไม่เกรงใจเหมือนกัน

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มพลางพูดว่า “อย่าเพิ่งเอะอะไป ผมก็แค่มาสมัครเป็นบอดี้การ์ดของคุณช่างกวนก็เท่านั้นครับ”

จากข้อมูลของลู่กั๋วตงแสดงให้เห็นว่า หลังจากที่ช่างกวนหวั่นหวั่นมาอาศัยอยู่ที่เหอปินได้สามวันนั้น สิ่งแรกที่หล่อนทำคือประกาศรับสมัครบอดี้การ์ดที่มีรูปร่างแข็งแรง

อะไรนะ？

เมื่อฟังจบ สายตาของยามทั้งสองก็มองลู่เสี้ยงหยางตั้งแต่หัวจรดเท้า โดยกวาดสายตามองเขาหลายต่อหลายครั้ง

ไม่นานสายตาของพวกเขาก็แสดงความเหยียดหยามออกมา

ในสายตาของพวกเขา ลู่เสี้ยงหยางก็เหมือนเศษขยะ ดูไม่ลึกลับซับซ้อน อีกทั้งแขนขาก็เล็ก คนรูปร่างเล็กขนาดนี้จะมาเป็นยาม ก็คงเป็นได้แค่ตัวถ่วงเท่านั้น

“ฮึ ผู้ชายในเหอปินมีแต่พวกขยะทั้งนั้น” บอดี้การ์ดคนหนึ่งพูดขึ้นพลางยิ้ม

บอดี้การ์ดอีกคนก็พูดตามขึ้นมาว่า “นายกลับไปเลี้ยงลูกที่บ้านเถอะ”

ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้ว เมื่อได้ยินทั้งสองคนนั้นพูด พวกเขาทั้งสองไม่ใช่คนเหอปิน

“ผมว่าพวกคุณทั้งสองกีดกันเรื่องถิ่นกำเนิดเกินไป แบบนี้ก็คงจะไม่ถูก”ลู่เสี้ยงหยางพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ

บอดี้การ์ดคนหนึ่งมองบนพลางยิ้มอย่างเย็นชา จากนั้นชี้ไปที่จมูกของลู่เสี้ยงหยางพลางพูดขึ้นว่า “เจ้าหนุ่ม นายฟังไว้นะ พวกเรามาจากเมืองหลวง ไม่นอนว่าจะต้องดูถูกนายที่อยู่ในเมืองยากจน อีกอย่างหนึ่งเหล่านักยุทธ์ของปินเหอล้วนขี้ขลาดตาขาวนักยุทธ์ของปินเหอที่มาสมัครเป็นบอดี้การ์ดของคุณหนูพวกเราไม่มีใครสอบผ่านเลยสักคน”

เมื่อได้ฟังดังนั้น ลู่เสี้ยงหยางเหงื่อออกเต็มตัว นี่มันก็เว่อร์ไปหน่อย ปินเหอกว้างใหญ่ขนาดนี้จะไม่มีนักยุทธ์ที่สอบผ่านและได้เข้ามาเป็นบอดี้การ์ดของช่างกวนหวั่นหวั่นเลยเหรอ

“พอแล้ว พอแล้ว อย่ามายืนเกะกะประตู รีบไสหัวไปซะ ”บอดี้การ์ดสองคนนั้นสะบัดมืออย่างรำคาญ เพราะพวกเขาต่างคิดว่ายังไงลู่เสี้ยงหยางก็คงไม่ผ่านการทดสอบของคุณหนูพวกเขาอย่างแน่นอน

แน่นอนว่าลู่เสี้ยงหยางไม่สามารถถอดใจจากไปได้ พูดขึ้นอย่างราบเรียบว่า“ฉันต้องการพบคุณช่างกวน”

บอดี้การ์ดคนหนึ่งจ้องตาเขม็ง“นี่นาย เมื่อกี้ที่พูดไม่เข้าใจเหรอ？ไสหัวไป อย่ามาเกะกะแถวนี้ คนมีฝีมือในปินเหอขยะทั้งนั้น คุณหนูของพวกเราไม่รับสมัครแล้ว การรับสมัครได้จบสิ้นลงแล้ว เข้าใจไหม？”

สายตาของลู่เสี้ยงหยางเต็มไปด้วยความหนาวเหน็บ ดูเหมือนว่าคงทำได้แค่ดันทุรังเท่านั้น

ในขณะที่เขาตัดสินใจทำเช่นนี้ ผู้หญิงคนหนึ่งก็เดินออกมาจากคฤหาสน์

ผู้หญิงคนนี้สวยสง่าร่ำลือไปทั่วเมือง รูปหน้าไข่ ประสาทสัมผัสทั้งห้าครบถ้วนสมบูรณ์ สวมใส่กระโปรงยาวสีขาว เซ็กซี่เล็กน้อย

ถือเป็นดาวจรัสที่ไม่มีใครเปรียบได้

“คุณหนู”

“คุณหนู” เมื่อเห็นผู้หญิงคนนี้ บอดี้การ์ดทั้งสองก็รีบก้มหน้าลง แสดงให้เห็นถึงท่าทางเคารพนับถือเธอเป็นอย่างมาก

ลู่เสี้ยงหยางเคยเห็นรูปของช่างกวนหวั่นหวั่น ในเวลานี้เขาพอจะดูออกแล้วว่าหล่อนก็คือช่างกวนหวั่นหวั่น

“อืม”ช่างกวนหวั่นหวั่นพยักหน้าเบาๆเพื่อเป็นการตอบรับบอดี้การ์ดทั้งสองคนเท่านั้น จากนั้นก็ก้าวเท้าไปข้างหน้า แล้วเดินต่อไป