หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 124

บทที่ 124 ไม่รู้ว่าความกังวลคืออะไร

ลู่เสี้ยงหยางสะดุ้งด้วยความตกใจ บัดนี้เขาถูกซูเยียนรันกอดรัดจากทางด้านหลัง แม้มีเสื้อผ้าขั้นกลาง แต่ก็ยังรู้สึกได้ถึงไออุ่นและความนุ่มละมุนที่แผ่ซ่านจากร่างบาง

เขาอดยอมรับไม่ได้ ซูเยียนรันเป็นสาวงามระดับแถวหน้าเลยก็ว่าได้ แต่ในใจเขามีเพียงเย่สวนคนเดียวเท่านั้น แม้ในขณะนี้ซูเยียนรันจะกอดรัดเธออย่างอบอุ่น แต่เขาก็ไร้ความคิดใดๆต่อเธอทั้งนั้น

เขาเอื้อมมือตบข้อแขนของซูเยียนรันอย่างแผ่วเบา : “เธอเมามากแล้ว”

ซูเยียนรันกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นไปอีก พร้อมส่ายหน้าไม่หยุดยั้ง “ฉันไม่ได้เมา ฉันแค่กลัวที่ต้องอยู่บ้านคนเดียว ฉันอยากให้ประธานลู่อยู่เป็นเพื่อนฉันก่อน”

จบคำ ใบหน้าที่น่าหลงใหลแนบชิดกับแผ่นหลังกว้าง ราวคู่แต่งงานข้าวใหม่ปลามันที่กำลังง้องอนอย่างสวีทหวาน

ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนดึงแขนเรียวที่กอดรัดตนให้ออกจากพันธนาการ

“ดึกมากแล้ว ผมต้องไปก่อน แล้วก็ ทีหลังอย่าดื่มคนเดียวอีก เดี๋ยวจะถูกคนเจ้าเล่ห์เอาเปรียบได้” ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม จบคำเขาสาวเท้าก้าวใหญ่ เดินออกจากบ้านซูเยียนรัน

ซูเยียนรันจับจ้องเงาร่างของลู่เสี้ยงหยางอยู่อย่างนั้น กระทั่งลับตา เธอยังคงไม่ยอมละสายตา

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน เธอถอนหายใจอย่างเสียดาย เสมือนว่าในใจมีรูโหว่ขนาดใหญ่ เธอเสียใจอย่างบอกไม่ถูก ราวอะไรบางอย่างที่สำคัญสูญหายไป

เธอไม่เข้าใจ เธอทั้งสวย รูปร่างดี มีความสามารถ เหตุใดลู่เสี้ยงหยางถึงไม่ชอบเธอ

…..

หลังออกจากบ้านซูเยียนรัน กลับถึงบ้านเย่สวนเป็นเวลา5ทุ่มกว่าแล้ว

เย่สวนกับหลิวจิ้งทั้งคู่ยังไม่ทันได้เข้านอน ทั้งคู่นั่งคุยเล่นอยู่บนโซฟา เสมือนว่าเกิดเหตุน่ายินดี ใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มที่ปกปิดไม่อยู่

ลู่เสี้ยงหยางเดินเข้าไปในบ้าน เธอทั้งคู่เหลือบมองไปยังเขา

ลู่เสี้ยงหยางเผยรอยยิ้มอย่างขมขื่น พร้อมทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา

หลิวจิ้งเปรียบลู่เสี้ยงหยางเป็นเพียงอากาศ เธอหันไปยังเย่สวน : “ลูกสาวแม่ ไม่คิดเลยว่าวันนี้ลูกไลฟ์จะได้ค่าตอบแทนมากขนาดนี้ เพียงแค่แป๊ปเดียวก็ได้ตั้งหลายล้าน กลายเป็นบุคคลที่มาแรงที่สุด”

เย่สวนตื่นเต้นทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนี้ “เพราะหนูโชคดีล่ะมั้ง ถึงได้เจอคนใจกว้างขนาดนี้”

หลิวจิ้งไม่ชอบประโยคที่ได้ยิน เธอขัดขึ้น “ไม่ใช่เพราะหนูโชคดี แต่เพราะหนูสวยมีเสน่ห์ ผู้ชายพวกนั้นถึงได้ให้ของขวัญแก่ลูก”

“อืม” เย่สวนพยักหน้า หากแต่ในใจเธอกลับผิดหวังเล็กน้อย แม้เธอจะได้ผลตอบแทนไม่น้อยจากการไลฟ์ในวันนี้ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ อันที่จริงเธอต้องการก่อตั้งอาณาจักรของตน ไม่คาดคิด เธอกลับล้มเหลวในโลกธุรกิจ ท้ายที่สุดจึงเลือกที่จะเข้าสู่เส้นทางการไลฟ์สด

หลิวจิ้งนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงเอ่ยเสริม “วันนี้นายเทพบุตรพิทักษ์นางฟ้าให้ของขวัญลูกหลายล้าน มหาเศรษฐีชั้นสูงแบบนี้ลูกต้องทำความรู้จักเอาไว้ ขอแค่ลูกมีแฟนคลับแบบนี้ ค่าตอบแทนที่ลูกจะได้มันมากกว่าลูกไปทำงานเสียอีก เหอะ เราต้องทำให้อีแก่ตระกูลเย่แหกตาโตๆ ลูกไม่ได้ทำงานที่บริษัท เงินที่ลูกหาได้มันมากกว่าทำงานที่บริษัทเป็นไหนๆ”

“อืม” เย่สวนพยักหน้ารับ ทว่าครู่เดียวเท่านั้นเธอกลับมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก “หลังจบการไลฟ์ หนูลองติดต่อคุณเทพบุตรพิทักษ์นางฟ้า แต่เขาไม่ตอบหนูกลับเลย”

หลิวจิ้งเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้ม “คนระดับนี้ ต้องงานยุ่งมากๆแน่ จะให้มีเวลาเล่นโทรศัพท์ตลอดเวลาได้อย่างไร เธอต้องทำความรู้จักเขาเอาไว้ ไม่แน่อนาคตอาจนัดเจอเขาได้ ถ้าเขามีฐานะทุกด้านที่ดี เธอก็คิดเรื่องอนาคตกับเขาได้เลย”

เธอเหลือบมองไปทางลู่เสี้ยงหยาง ขณะกล่าวประโยค ด้วยสีหน้ารังเกียจ

คนอย่างลู่เสี้ยงหยางไม่คู่ควรกับลูกสาวเธอเลยแม้แต่น้อย ไม่คู่ควรเป็นลูกเขยเธอด้วยซ้ำ หากไม่ใช่เพราะตกลงกับเย่สวนก่อนหน้า เธอเฉดหัวลู่เสี้ยงหยางออกจากบ้านไปนานแล้ว

เย่สวนไม่เอ่ยใดๆ เธอเหลือบมองลู่เสี้ยงหยาง เพื่อดูปฏิกิริยาของเขา แต่ลู่เสี้ยงหยางกลับไร้ทีท่าใดๆแม้แต่น้อย แถมยังไม่ให้คำอธิบายกับเธอ เรื่องที่เขาไปที่คลับหงเฉิน