หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 125

บทที่ 125 นักบุญทั้งห้า

เมื่อลู่เสี้ยงหยางถึงตึกหูซิน ช่างกวนหวั่นหวั่นและเหล่าลูกน้องของเธอได้เตรียมตัวรอเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ในบรรดาบอดี้การ์ดของช่างกวนหวั่นหวั่นมีหลินยงเป็นหัวหน้า ทุกคนจับจ้องลู่เสี้ยงหยาง ด้วยสายตาไม่เป็นมิตร

หลายวันก่อน ลู่เสี้ยงหยางผ่านการทดสอบของช่างกวนหวั่นหวั่น ได้เป็นบอดี้การ์ดของช่างกวนหวั่นหวั่นอย่างง่ายดาย เขาได้แสดงฝีมือที่เก่งกาจ สยบพวกเขาทั้งหมด ไม่ไว้หน้าแม้แต่น้อย

หลังจบการทดสอบพวกเขาถูกช่างกวนหวั่นหวั่นเอ็ดอย่างหนัก ทำให้พวกเขาไม่สบอารมณ์อย่างมาก

พวกเขาจึงเอาความผิดพลาดทั้งหมดนี้ลงที่ลู่เสี้ยงหยาง ในตอนนี้เมื่อพวกเขาได้เห็นลู่เสี้ยงหยาง จึงไม่พอใจเท่าใดนัก

ผิดกับช่างกวนหวั่นหวั่นที่ได้พบกับลู่เสี้ยงหยาง เธอให้เกียรติเขาเป็นอย่างมาก : “คุณลู่ มาแล้วหรือ”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า พร้อมเอ่ยถาม “เราจะเริ่มเดินทางเมื่อไหร่?”

ช่างกวนหวั่นหวั่นให้คำตอบด้วยรอยยิ้ม “เดี๋ยวนี้”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้ารับ

ช่างกวนหวั่นหวั่นขึ้นไปยังรถหรูพอร์เชอ ก่อนที่คนอื่นๆก้าวขึ้นรถตามหลัง

ลู่เสี้ยงหยางเป็นบอดี้การ์ดประจำตัวของช่างกวนหวั่นหวั่น เขาจึงขึ้นรถหรูของเธอด้วยเช่นเดียวกัน

ไม่นานนัก เครื่องยนต์แล่นออกจากที่มุ่งไปยังจุดหมาย

ลู่เสี้ยงหยางได้รับข้อมูลจากพ่อของเขา เกี่ยวกับสถานที่ตั้งของวัดชิงหลงที่อยู่มณฑลซีเจียงในเมืองเจียงหนิง

มณฑลซีเจียงห่างจากเมืองปินเหอค่อนข้างไกลพอสมควร ต่อให้แล่นเครื่องยนต์ด้วยความเร็วสูง ไร้การขัดข้องใดๆ ก็ต้องใช้เวลาในการเดินทางกว่าสองวันด้วยกัน

ขณะนี้ ลู่เสี้ยงหยางและทุกคนกำลังเร่งการเดินทาง

ตอนค่ำ พวกเขาเดินทางถึงมณฑลซีเจียงเป็นที่เรียบร้อย พวกเขาหยุดพักข้างทางครึ่งชั่วโมงก่อนเดินทางต่อ

เที่ยงคืน พวกเขาเดินทางทั้งวัน เพื่อเป็นการเก็บแรงสำหรับวันต่อไป ช่างกวนหวั่นหวั่นหาโรงแรมสักที่พักผ่อนเป็นที่เรียบร้อย

ในห้องลู่เสี้ยงหยาง ทันทีที่เขาทิ้งตัวลงบนเตียง เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น

เขายันกายลุกขึ้นจากเตียงเปิดประตูห้อง หญิงสาวแต่งกายด้วยเสื้อผ้าน้อยชิ้นปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตูห้อง พร้อมจับจ้องลู่เสี้ยงหยางอย่างหว่านเสน่ห์

“คุณคะ มีอะไรให้รับใช้ไหมคะ”

…..

ในเวลาเดียวกัน เมืองปินเหอ ที่บ้านเย่สวน

เย่สวนเข้าสู่ห้วงนิทราเป็นที่เรียบร้อย บนเตียงอันแสนอ่อนนุ่ม

ในห้องที่ปิดหน้าต่างอย่างมิดชิด กลับมีสายลมแผ่วพัดผ่าน เกิดเงาดำเดินออกมาจากมุมมืด

เงาดำนี้เสมือนไม่มีอยู่จริง เสมือนว่าเธอฝันละเมอ แต่การปรากฏตัวของเขา ทั่วทั้งห้องกลับเย็นยะเยือกอย่างน่าประหลาด

เมื่อเงาดำปรากฏตัว เขายืนจ้องเย่สวนอยู่อย่างนั้น เขาโน้มตัวลงเพ่งพินิจเธออยู่นาน ก่อนเผยเสียงแหบแห้งออกมาให้ได้ยิน : ตอนนี้ ห้าลัทธิใหญ่บังอาจไปกันใหญ่ ถึงเวลาแล้วที่เธอจะกลับมา”

จบคำ เงาดำไม่เอ่ยๆใดๆอีก เขาค่อยๆยกมือขึ้น

เผยให้เห็นไอดำทะมึนลอยตัวกลางอากาศ หากมีใครที่สามารถมองทะลุผ่านไอดำทะมึนนี้ จะต้องได้เห็นมือทั้งสองข้างที่หนังแห้งติดกระดูกราวซากศพผิวหนังสีเหลืองห่อหุ้มกระดูก ดูน่าเกียจน่ากลัว

ไม่รู้แต่เมื่อไหร่ ที่ปรากฏกระดิ่งน้อยใหญ่เต็มฝ่ามืออันเหี่ยวแห้ง พร้อมธงเรียกวิญญาณ