หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 130

บทที่ 130 อันตรายที่แท้จริง

จบประโยค หลินยงและคนอื่นๆจับจ้องลู่เสี้ยงหยางด้วยสายตาไม่ประสงค์ดี ไอ้นี่ดูก็รู้แล้วว่าไม่มีประสบการณ์อะไรทั้งนั้น ไม่พกอาหารมาด้วย นำมาเพียงขนมปังและน้ำเปล่าเท่านั้น

ขนมปังหากทานทุกมื้อ จะเลี่ยนเอาได้ง่ายๆ ถึงเวลานั้นแม้ตัวเขาเองยังยากที่จะเอาตัวรอด เช่นนี้จะเป็นบอดี้การ์ดปกป้องคนอื่นได้อย่างไร

หลินยงหัวเราะเสียงดังลั่น เสมือนว่าคิดอะไรบางอย่างออก “คุณลู่ เราต่างก็เป็นบอดี้การ์ดของคุณหนู เราไม่ให้คุณ

คุกเข่าแล้วก็ได้ ขอเพียงแค่คุณกล่าวคำขอโทษ ยอมรับว่าตัวคุณเองไม่รู้อะไรเลย เป็นคนคุยโม้คนหนึ่ง เราจะให้คุณร่วมทีมกับเราก็ได้”

“ฮ่าฮ่าฮ่า” ทุกคนต่างหัวเราะขึ้นมา เขาทำเช่นนี้ เสมือนว่าเหยียบลู่เสี้ยงหยางอยู่ใต้เท้าได้แล้ว

“ไอ้พวกไร้สมอง” ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้าอย่าไม่แยแสพวกเขา

“เหอะ อะไรกัน? ฉันจะคอยดู ว่าไอ้นี่มันยังจะปากแข็งได้อีกสักกี่น้ำ” เจี่ยงตงเก๋อหัวเราะเยาะด้วยทีท่าที่โหดร้ายมากกว่าเก่า

หลินยงระเบิดหัวเราะอีกครั้ง ด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม พร้อมจับจ้องไปทางลู่เสี้ยงหยาง “ไอ้กระจอกสักวันแกต้องคุกเข่าขอร้องพวกเราจงได้”

ช่างกวนหวั่นหวั่นคิ้วขมวดเข้าหากันเป็นโบว์ ทีแรกเขาคิดที่จะเรียกลู่เสี้ยงหยางมาร่วมแจมด้วย แต่เมื่อนึกถึงเหตุการณ์รักตัวกลัวตายของเขาเมื่อวัน ไฟโกรธเธอพลอยปะทุขึ้นมา เบื่อที่จะสนใจเขาว่าจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร

หลังผ่านไปครึ่งชั่วโมง

ช่างกวนหวั่นหวั่นและคนอื่นๆอิ่มท้องเป็นที่เรียบร้อย พวกเขาเก็บข้าวของเตรียมเดินทางต่อ

ตลอดช่วงบ่ายเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว กระทั่งหัวค่ำ หลินยงและคนอื่นๆตั้งแคมป์ดื่มด่ำกับอาหาร ก่อนเดินทางต่อ

ตกดึก กระทั่งฟ้ามืด ช่างกวนหวั่นหวั่นและคนอื่นๆถึงได้หยุดพักแรม

ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้ออดแอดอย่างที่คิด ภายในป่าลึกแห่งนี้ สัตว์ป่าพิษร้ายสามารถปรากฏขึ้นได้ทุกเมื่อ เขาต้องการให้อันตรายลดต่ำที่สุด

เขาจึงปีนขึ้นต้นไม้ พิงหลับพักผ่อนกับกิ่งไม้ใหญ่

ยังไงซะนอนในแคมป์ สัญชาตญาณมนุษย์จะผ่อนคลายไร้การป้องกันใดๆ นี่เป็นโอกาสอันดีของเหล่าสัตว์ป่า

เมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยางที่ปีนขึ้นต้นไม้ เจี่ยงตงเก๋อที่นั่งอยู่ในแคมป์ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ก่อนเยาะเย้ย “แกไม่ใช่ลิงสักหน่อย ปีนขึ้นต้นไม้ทำไมกัน”

“ฮ่าฮ่าฮ่า” เสียงหัวเราะดังกึกก้องไปทั่ว ทุกคนต่างจ้องมองลู่เสี้ยงหยาง อย่างได้ใจ

หลังเสียงหัวเราะสงบลง หลินยงจับจ้องไปทางลู่เสี้ยงหยางพร้อมเอ่ยขึ้น “อันที่จริงแล้ว แกอยู่บนกิ่งไม้นั่นเหมือน

ลิงอยู่นะ แกลองแสดงละครลิงให้คุณหนูเราดูสักหน่อยไหม หากคุณหนูเราอารมณ์ดี ไม่แน่อาจยอมให้แกมานอนในแคมป์ก็ได้ ยังดีกว่าแกต้องนอนบนกิ่งไม้นั่น”

ได้ยินประโยค ลู่เสี้ยงหยางยังคงหลับตานิ่ง แต่ในใจกลับเย็นเยียบ

ไอ้พวกนี้คอยจ้องหาเรื่องเขาอยู่บ่อยครั้ง คิดว่าเขาไม่กล้าลงมือฆ่าทิ้งอย่างนั้นหรือ

…..

ครึ่งแรกของกลางดึก ทุกอย่างผ่านพ้นไปอย่างราบรื่น ไร้อุบัติเหตุใดๆ

ผ่านไปสักพัก ลู่เสี้ยงหยางที่หลับสนิทลืมตาตื่นขึ้น ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

เมื่อสักครู่ เขารู้สึกได้ถึงอันตรายที่คืบคลานเข้ามา ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

ชายหนุ่มขนลุกซู่ไปทั้งตัว โดยอัตโนมัติ ลมหนาวเย็นยะเยือกแผ่ซ่านจากทั่วทุกทิศ