หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 163

บทที่ 163 ราชาแห่งแอฟริกาเหนือ ปิดทองหลังพระ

เมื่อเอ่ยถึงประธานหอการค้า เย่เชี่ยนเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ที่รัก คุณเคยพบกับท่านประธานไหม?”

ตำแหน่งของเฉินเหอ ยังไม่สามารถพบกับประธานได้ แต่เขาก็ยังคงพยักหน้ารับ เสแสร้งต่อไป “ได้พบแล้ว เมื่อวันเรายังรับประทานอาหารด้วยกันอยู่เลย เขาชื่นชมผมมาก เขาบอกว่าจะคอยสนับสนุนผมด้วย”

ซู้ด!

เมื่อได้ยินประโยค ทุกคนในตระกูลเย่ต่างสูดลมหายใจเข้าลึก เฉินเหอไม่ธรรมดาจริงๆ ที่ได้รับความไว้วางใจจากท่านประธาน

ลู่เสี้ยงหยางที่อยู่อีกด้านส่ายหน้าอย่างระอา เขาถอนหายใจออกมา ตระกูลเย่มีตาหามีแววไม่ สักวันหากได้รู้ว่า เขานี่แหละประธานหอการค้าตัวจริงเสียงจริง คงอ้าปากค้างอย่างตกตะลึงยาวไปถึงตาตุ่ม ก้มลงเลียนิ้วเท้าเขาเป็นแน่

หลังจากนั้น งานเลี้ยงฉลองของตระกูลเย่ได้เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ

บนโต๊ะอาหารไม่มีที่นั่งสำหรับลู่เสี้ยงหยาง เขาได้แต่นั่งรวมอยู่กับเหล่าคนใช้

แม้เย่สวนจะไม่สามารถทนอยู่ได้ แต่เธอไม่สามารถทำอะไรได้เลย

ทันใดนั้น ท่านย่านึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เธอจึงหันไปออกคำสั่งกับเฉินเหอ “อาเหอ ท่านประธานหอการค้าปรากฏตัวเมื่อไหร่ เธอต้องแจ้งเรานะ เป็นตัวแทนของตระกูลเราไปเยี่ยมเยียนท่านด้วย ในอนาคตตระกูลเราต้องการยกระดับเป็นตระกูลผู้ดีต้องฝากความหวังได้กับเขา หวังว่าเขาจะเห็นแก่ความเป็นครอบครัวของเรา ช่วยยกระดับตระกูลเราด้วย”

เฉินเหอหยักหน้าตอบตกลงอย่างไม่มีทางเลือก “แน่นอนครับคุณย่า” แต่ในใจเขากลับหวั่นวิตก ไม่รู้ว่าท่านประธานผู้นี้จะให้เกียรติเขาหรือไม่?

ในเวลานี้เอง เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากหน้าประตู ชายหนุ่มชุดดำหลายนายเดินเข้ามา

ท่านย่าลุกขึ้นยืนทันที ก่อนหันไปทางเฉินเหอ พร้อมเอ่ยถาม “อาเหอ คนของเธอใช่ไหม?”

“ไม่ใช่นี่ครับ” เฉินเหอส่ายหน้าปฏิเสธ

ชายหนุ่มที่เป็นผู้นำเอ่ยขึ้น “ผู้นำสูงสุดของหอการค้าในโตเกียวมีคำสั่ง ให้ส่งของบางอย่างมาที่ตระกูลเย่”

ผู้นำคนเดิมสะบัดแขน ชายหนุ่มที่เหลือมุ่งไปยังท่านย่า ก่อนยื่นกล่องในมือสามใบให้กับหญิงชรา

“ท่านย่า ขอบคุณสำหรับความเสียสละที่มีต่อหอการค้าของหลานเขยท่าน ของขวัญพวกนี้รับไว้เถอะครับ” ผู้นำคนดังกล่าวเอ่ย พร้อมจับมือแสดงความขอบคุณต่อท่านย่า

ท่านย่าพยักหน้ารัวด้วยความปีติ

ชายหนุ่มที่มอบของขวัญไม่ทิ้งท้ายอะไรอีก พวกเขาจากไปทันทีอย่างเร่งรีบ

ท่านย่าเปิดกล่องด้วยมือและเท้าที่สั่นริก

ทุกคนต่างจับจ้องไปที่ท่านย่านเป็นสายตาเดียว ในกล่องมีเพียงป้ายสีทองอร่าม

บนป้ายสีทองสลักด้วยตัวอักษร

ราชาแห่งแอฟริกาเหนือ!

ปิดทองหลังพระ!

เสาหลักทางธุรกิจ!

“ซู้ด!” ท่านย่าสูดลมหายใจเข้า นี่เป็นความรุ่งโรจน์ที่สุด

เย่เชี่ยนกระโดดกอดเฉินเหอพร้อมหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ พร้อมเอ่ยขึ้น “ที่รักคุณเก่งที่สุดเลย นี่เป็นความไว้วางใจของหอการค้าที่มีต่อคุณอย่างสูงสุด”

“พี่เขยยอดไปเลย พี่เขยยอดไปเลย พี่ช่วยสร้างหน้าสร้างตาให้กับตระกูลเราจริงๆ” บรรดาคนรุ่นหลังของตระกูลเย่ต่างยกยอชายหนุ่มกันถ้วนหน้า

เฉินเหอนิ่งค้างอยู่กับที่ ความสามารถของเขาตัวเขาเองรู้แก่ใจดี ไม่มีทางที่เขาจะได้รับเกียรติที่สูงส่งเช่นนี้แน่นอน

ตำแหน่งเล็กๆอย่างเขา จะแบกรับหน้าที่อันใหญ่หลวงอย่างเสาหลักของวงการธุรกิจได้อย่างไร!

“แปลก สลักผิดหรือเปล่า กลับไปต้องไปถามเบื้องบนเสียหน่อยแล้ว” เฉินเหอหัวใจเต้นรัว

ความร้อนรุ่มก่อตัวขึ้นมาในใจเย่สวน คนที่มีความสามารถเป็นของคนอื่นจริงๆด้วย

ลู่เสี้ยงหยางที่นั่งรับประทานอาหารเงียบๆอยู่อีกทาง กวาดสายตามองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความสมเพช พร้อมเอ่ยเสียงแผ่ว “ไม่จำเป็นต้องมีพิธีการใหญ่โตแบบนี้เลยสักนิด คุณพ่อนี่จริงๆเลย ทำไมถึงได้ไม่ห้ามปราม”

ตืดตืดตืด!

ในเวลานี้เอง มีข้อความเข้าถูกส่งมายังโทรศัพท์ของลู่เสี้ยงหยาง