หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 164

บทที่ 164 เกิดเรื่องขึ้นกับแม่ยาย

ตกดึก สถานีตำรวจปินเหอ บรรยากาศที่ค่อนข้างประหลาด

ตอนเช้าได้รับแจ้งบุคคลสูญหาย สถานีตำรวจออกตามหาในทันที กระทั่งตอนนี้ยังไม่พบตัว

กลางดึก หน้าสถานีตำรวจปรากฏร่างปริศนาไร้เศียร

ต่อมาได้รับการยืนยัน ร่างไร้วิญญาณดังกล่าวเป็นคนเดียวกันกับบุคคลแจ้งสูญหาย ไป๋เส้าหัว

หลายวันมานี้ หน้าสถานีตำรวจปินเหอปรากฏร่างไร้วิญญาณเศียรขาดทุกคืน

บวกกับวันนี้ เป็นรายที่หกเข้าไปแล้ว

ทางด้านตำรวจยังไม่พบผู้ก่อเหตุ มีเพียงพยานปากจากชาวบ้าน ผู้ก่อเหตุเป็นกลุ่มควันดำ ชาวบ้านต่างร่ำลือว่าเป็นพลังเหนือธรรมชาติ

ทางตำรวจเองรู้สึกกดดันอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน เหยื่อทั้งหกคน ต่างเป็นลูกหลานผู้ดีทั้งนั้น

……

ในเวลาเดียวกัน

บ้านตระกูลหลัวแห่งเหอปิน หลัวเจินเจิน

หลัวเจินเจินเป็นศรีภรรยาของไป๋เส้าหัว หลังถูกตำรวจสอบปากคำเมื่อสักครู่ ในตอนนี้เธอแน่นิ่งเสมือนวิญญาณออกจากร่าง

เมื่อกลางวัน เธอทะเลาะกับไป๋เส้าหัว ภายใต้ความโกรธ เขาไม่สามารถควบคุมตนเองได้จนพลั้งมือทำร้ายเธอ ก่อนที่จะออกจากบ้านไป หลังจากนั้นได้เกิดเหตุไม่คาดฝันกับเขาขึ้น

หลัวเจินเจินผ่านความเจ็บปวดที่ต้องสูญเสียสามี เธอนัดเพื่อนสนิทของเธอทั้งสองคนเป็นอันดับแรก

ถังปิงหยู่

หลิ่วหรูยู่。

ถังปิงหยู่อยู่ในชุดกระโปรงยาวคลุมเข่าสีฟ้า รูปร่างเซ็กซี่ หน้าตางดงาม

ส่วนหลิ่วหรูยู่เองเธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว ที่เข้ากันได้ดีกับกางเกงยีนรัดรูป แม้เรียบง่าย แต่กลับเซ็กซี่น่าดึงดูด ทั้งคู่หน้าตาสะสวยต่างคนต่างกลืนกินกันไม่ลง เป็นหญิงสาวที่ชายหนุ่มทั้งหลายต่างหมายปอง

เวลานี้ถังปิงหยู่และหลิ่วหรูยู่ทั้งคู่จับจ้องหลัวเจินเจิน ด้วยความเห็นใจ ไม่คิดเลย ว่าหลัวเจินเจินจะสูญเสียคู่ชีวิตด้วยอายุยังน้อย

หญิงสาวทั้งสองไม่เอ่ยถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลย เพื่อไม่ให้หลัวเจินเจินต้องเจ็บปวดใจไปมากกว่านี้

ใบหน้าที่สะสวยของหลัวเจินเจินบวมแดงช้ำ ราศีของคุณหนูตระกูลหลัวหายไปสิ้น

“เฮ้อ เจินเจิน หน้าเธอเป็นอะไร?” ในเวลานี้เอง ถังปิงหยู่เอ่ยถามขึ้น

หลัวเจินเจินส่ายหน้าปฏิเสธ ไร้คำพูดหลุดออกจากปากเธอ แต่น้ำตากลับไหลพรากลงมาอย่างเสียการควบคุม

ถังปิงหยู่และหลิ่วหรูยู่สบประสานสายตากันและกัน ทั้งคู่เข้าใจดีถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเธอ

ไป๋เส้าหัวมีประวัติการทำร้ายครอบครัวตั้งแต่ยังหนุ่ม

ถังปิงหยู่นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เธอหยิบขวดยาขนาดพกพาเล็กๆออกมาจากกระเป๋า เป็นยาทาแก้แผลเป็นที่ลู่เสี้ยงหยางให้ไว้กับถังหลง

รอยแผลของถังหลงหายเป็นปลิดทิ้ง หลังจากที่เขาใช้ยานี้ ที่เหลือถูกถังปิงหยู่เอามาไว้ เธอเก็บรักษาอย่างดีราวกับของล้ำค่า

บัดนี้เห็นเพื่อนสนิทตนใบหน้าบวมเบ่งเสมือนหัวหมู เธอจึงเอามันออกมา อย่างนึกเสียดาย

ในขณะนั้นเอง บังเอิญหลิ่วหรูยู่เอง ก็นำยาขวดสีชมพูออกมาจากกระเป๋าเช่นเดียวกัน

หลิ่วหรูยู่ทำงานที่บริษัทเกี่ยวกับยา ปกติแล้วเธอค่อนข้างว่าง จึงชอบคิดค้นพัฒนาตัวยาอยู่เสมอ เพื่อรักษาและบำรุง