หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 168

บทที่ 168 ดื่มหมดโต๊ะ

หลิวจิ้งกวาดสายตามองหลี่ก้วนจงและบรรดาลูกน้อง อากัปกิริยาของทุกคนอยู่ในสายตาของเธอ

ภายใต้ความปรารถนา เธอเองรู้ดี พวกเขาคิดไม่ซื่อต่อเธอ ชั่ววูบหนึ่งความหวาดหวั่นเกาะกุมหัวใจ กระทั่งเธอนึกเสียใจที่ปรากฏตัวที่นี่

แต่เธอไม่มีวิธีอื่นอีกแล้ว เธอหวังว่าคนพวกนี้จะช่วยสนับสนุนบริษัทของเธอ

แถมตอนนี้ ลู่เสี้ยงหยางเองก็ได้มากับตนด้วย คนพวกนี้จะกล้าลงมือทำอะไรไม่ดีต่อเธอหรือไง?

เธอคิดในใจพลางหันไปทางลู่เสี้ยงหยาง ถึงได้รู้สึกปลอดภัยขึ้นมาบ้าง

“ฮ่าฮ่า ประธานหลิว เชิญนั่ง” เมื่อเห็นหลิวจิ้งเดินเข้ามา หลี่ก้วนจงลุกขึ้นยืน พร้อมกล่าวทักทาย ด้วยทีท่าสนิทสนม

หากแต่ในหัวเต็มไปด้วยภาพจิตนาการ ที่ตนกระทืบลู่เสี้ยงหยางจนขาหัก จ้องมองหลิวจิ้งถูกย่ำยีต่อหน้าต่อตา

ชายที่มีเขี้ยวกลืนน้ำลายอึก เสมือนคลื่นไฟลูกใหญ่แผดเผาอยู่ในร่าง สายตาเพ่งมองพี่สะโพกงามไม่ละ เซ็กซี่เป็นบ้า เล่นจากทางด้านหลังคงสนุกไม่ใช่เล่น

ส่วนชายที่เหลือมีสายตาที่ว่างเปล่า จับจ้องหลิวจิ้งเหมือนเหยื่ออันโอชะ

หลิวจิ้งนั่งลงกับที่อย่างระแวดระวัง เธอเพียงต้องการรีบเจรจาให้ลุล่วงแล้วออกจากที่นี่โดยเร็ว เธอเอ่ยกับหลี่ก้วนจง “ประธานหลี่ เราเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า”

หลี่ก้วนจงยกมือขึ้น ด้วยความไม่สบอารมณ์

“หลิวจิ้ง จะรีบไปไหนกัน เรายังไม่ได้ดื่มกันเลย ไม่มีอารมณ์คุยเรื่องงานหลอก”

“นั่นสิ” ชายที่มีเขี้ยวเอ่ยอย่างเห็นด้วย “ประธานหลิว ขอเพียงแค่คุณทำให้ประธานหลี่ของเรามีความสุข เรื่องของการสนับสนุน ง่ายกว่าปอกกล้วยเข้าปากเสียอีก”

หลิวจิ้งเผยสีหน้าลังเล ก่อนที่จะพยักหน้ารับ “ได้ แต่ฉันมีข้อแลกเปลี่ยน”

สายตาของหลี่ก้วนจงเป็นประกาย หลิวจิ้งตกหลุมพรางแล้ว “ว่ามาเลย มีอะไรอีก?”

หลิวจิ้งเอ่ย “ฉันต้องการการ์ดเชิญเข้าร่วมงานพิธีเปิดของหอการค้า”

อะไรนะ?

งานพิธีเปิดของหอการค้า?

หลี่ก้วนจงพินิจในใจ : ฉันยังไม่มีสิทธิ์ได้เข้าร่วม จะไปเอาการ์ดเชิญมาจากที่ไหน?

แต่เพื่อหลอกล่อหลิวจิ้ง ให้หล่อนขึ้นเตียงแต่โดยเร็ว เขาจึงโกหกเธออย่างหน้าด้านๆ “ไม่มีปัญหา ผมมีการ์ดเชิญหลายใบ จะให้เธอ2ใบก็ไม่เป็นไรหลอก”

หลิวจิ้งตื่นเต้นดีใจ หากเช่นนั้น เธอกับเย่สวนก็สามารถเข้าร่วมพิธีเปิดของหอการค้าได้แล้วน่ะสิ

“ถ้าอย่างนั้น เรามาเริ่มดื่มฉลองกันเลยดีกว่า” หลี่ก้วนจงเอ่ยอย่างทนไม่ไหว

ชายที่มีเขี้ยวลุกขึ้นยืนรินเหล้าให้กับทุกคน

ลู่เสี้ยงหยางแสยะยิ้มอย่างเย็นชา พร้อมยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มหมดในรวดเดียว

หลี่ก้วนจงและลูกน้องนิ่งอึ้ง ยังไม่ทันได้เริ่ม ได้หมอนี่กลับดื่มก่อน มันหมายความว่ายังไง

แต่ก็ดี ไม่ต้องห่วงว่าไอ้หมอนี่จะไม่เมา

หลิวจิ้งไม่เข้าใจในความหมายของลู่เสี้ยงหยาง เธอจับจ้องลู่เสี่ยงหยางด้วยความประหลาดใจที่ฉายบนใบหน้า

ลู่เสี้ยงหยางส่งสายตาที่สื่อกับหลิวจิ้งว่าให้สบายใจได้ เขายกแก้วเหล้าขึ้น หันไปทางหลี่ก้วนจงพร้อมกล่าว “ต่อจากนี้ ผมจะดื่มกับคุณเอง”

“ได้” หลี่ก้วนจงระเบิดหัวเราะ พร้อมหันไปทางลู่เสี้ยงหยาง ไอ้หมอนี่รนหาที่ตายเองช่วยไม่ได้

เหล่าบรรดาที่อยู่ตรงหน้า ต่างดื่มเก่งกันทั้งนั้น ไม่ว่าใครก็สามารถมอมให้ลู่เสี้ยงหยางเมาหัวราน้ำได้

ถึงตอนนั้น รอให้เขาไร้เรี่ยวแรงในการต่อต้าน แล้วค่อยกระทืบให้มันขาหักเป็นสองท่อน

“พรรคพวก ในเมื่อไอ้หมอนี่ใจถึง เราเองก็น้อยหน้าไม่ได้ ดื่ม” หลี่ก้วนจงยกแก้วเหล้าขึ้น

ชายหนุ่มทั้งหลายต่างชูแก้วขึ้นตามๆกัน

เป้ง!

แก้วเหล้ากระทบเสียงดัง ก่อนกระดกจนหมด

หลิวจิ้งจับจ้องลู่เสี้ยงหยางด้วยความกังวล เธอเอาลู่เสี้ยงหยางมาด้วยก็เพื่อปกป้องตน

หากเขามึนเมาไปก่อน ตนคงตกเป็นเหยื่อ ให้คนพวกนี้เล่นสนุกได้ตามใจชอบ

“เฮ้อ นายนี่นะลู่เสี้ยงหยาง ทำไมแกถึงไม่เข้าใจความหมายของฉัน? แกเมาขึ้นมา ก็รอให้ฉันถูกรังแกแล้วกัน”

หลิวจิ้งนึกคิดด้วยความร้อนใจ

ในเวลานี้ ชายที่มีเขี้ยวหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดีพร้อมลุกขึ้นยืน รินเหล้าให้กับทุกคน

ชายสวมแว่นคนหนึ่งลุกขึ้นยืน หันไปทางลู่เสี้ยงหยาง “ดื่ม”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้ารับ อย่างไม่ปฏิเสธ

เป้ง!