หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 17

บทที่ 17 แลกเปลี่ยนตัวประกัน

ทันทีที่ท่านย่ากดวางสาย ไม่นานเย่สวนก็โทรกลับมาอีกครั้ง

โดยที่ไม่รู้ว่า ตอนนี้เย่สวนกำลังตกอยู่ในอันตราย

เธอสบโอกาสช่วงที่หลิวจิ้งกำลังเบี่ยงเบนความสนใจจางติ่งเทียน ด้วยการอาศัยความรู้สึกกดเปิดรายชื่อผู้ติดต่อ จากนั้นก็กดสุ่มโทรออก คิดไม่ถึงว่าจะโทรเข้าสายของท่านย่า

แต่ดูเหมือนเธอจะโชคไม่ดี เพราะท่านย่ากดวางสายไปแล้ว

เย่สวนจึงทำได้แค่กดโทรใหม่อีกครั้ง และสายก็ถูกโอนมาถึงท่านย่าอีกครั้ง

“หึ ทำตัวเป็นแมลงวันไร้หัวไปได้” ท่านย่าส่งเสียงหึขึ้นจมูก แม้จะไม่เต็มใจ แต่ก็ต้องกดรับสาย เผื่อที่บริษัทเกิดเรื่องอะไร จะได้ไม่สายเกินแก้

ทว่า สิ่งที่ทำให้ท่านย่าแปลกใจก็คือ เมื่อกดรับสายแล้ว กลับไม่ได้ยินเสียงของเย่สวนเลย

“หืม? อะไรกัน?” เย่สวนขมวดคิ้วมุ่น พร้อมกับขยับโทรศัพท์แนบหู

ทันใดนั้นสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน เมื่อได้ยินบทสนทนาไม่น่าพึงประสงค์ในสายโทรศัพท์

“จางติ่งเทียน อย่านะ อย่า ขอร้องล่ะปล่อยพวกฉันไปเถอะ”

“หึๆ วันนี้ฉันจะเอาพวกแกสองคนพร้อมกันเลย รอสนุกไปด้วยกันซะดีๆ.........”

ท่านย่าอยู่มาตั้งกี่ปี เคยผ่านอะไรมามากมาย จึงรู้เรื่องเป็นธรรมดา ว่าสองแม่ลูกนั่นกำลังเจอกับอะไรอยู่

“สามหาว คิดไม่ถึงเลยว่าจางติ่งเทียนจะตัณหากลับเอาไม่เลือก กล้ามาทำเรื่องทุเรศแบบนี้กับตระกูลเย่ของฉันได้ยังไง” ท่านย่าตบโต๊ะเสียงดัง ลุกพรวดขึ้นมา

“แม่ครับ มีเรื่องอะไรเหรอ?”

“คุณย่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

คนตระกูลเย่ทยอยถามกันขึ้นมา ไม่เข้าใจว่าทำไมท่านย่าถึงเดือดขนาดนี้

ท่านย่าทำหน้าขมุกขมัว จากนั้นก็ค่อยๆพูดเรื่องราวที่ได้ยินจากสายโทรศัพท์

เมื่อได้ยินที่ท่านย่าพูดจบ ทุกคนก็มองหน้ากัน ด้วยสีหน้าช็อกๆ

แต่ว่าไม่นานพวกเขาก็เปลี่ยนเป็นสะใจ ยังไงซะทุกคนก็ต่างไม่ชอบหน้าครอบครัวเย่สวนเท่าไหร่ จางติ่งเทียนจะทำอะไรก็ทำไปเถอะ

“เหอะๆ คุณย่า ไหนๆคุณย่าก็รู้สึกขัดหูขัดตาสองแม่ลูกนั่นอยู่แล้ว พวกเธอหาเรื่องเองก็ปล่อยให้พวกเธอเอาตัวรอดเองเถอะครับ” เย่หยุนเทาพูดอย่างใจดำ ตอนนี้เขาเกลียดลู่เสี้ยงหยางฝังใจ ฉะนั้นปล่อยให้ลู่เสี้ยงหยางโดนสวมเขาอันใหญ่ๆเถอะ ฮ่าๆๆ แค่คิดก็ขำแล้ว

“เฮ้อ” ท่านย่าถอนหายใจออกมา พูดขึ้น”ถ้าจางติ่งเทียนทำเรื่องทุเรศแบบนั้นกับเย่สวนและหลิวจิ้งจริงๆ มันกระทบถึงชื่อเสียงตระกูลเย่ของเราแน่ๆ เพราะฉะนั้นเราจะนิ่งเฉยไม่ได้”

ถึงแม้จะตกอยู่ในสถานการณ์แบบนั้น เธอก็ไม่ได้สนใจความเป็นความตายของสองแม่ลูกนั่นเลยสักนิด ที่เธอแคร์ก็คือชื่อเสียงของตระกูลเย่ต่างหาก!

เมื่อท่านย่าพูดมาอย่างนี้ ทุกคนก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก ขณะเดียวกันคนของตระกูลเย่กับจางเทียนเฉิงก็รีบตรงไปที่บ้านของเย่สวน

อีกอย่าง ตอนที่เพิ่งออกมา ท่านย่าก็โทรศัพท์ไปแจ้งตำรวจไว้แล้ว

ความช่วยเหลือจากตำรวจน่าจะได้ผลมากว่าความช่วยเหลือจากตระกูลเย่ อีกอย่างแถวๆบ้านของเย่สวนยังมีสถานีตำรวจอยู่ใกล้ๆ ใช้เวลาแค่ไม่กี่นาที ตำรวจก็มาถึง จากนั้นก็ล้อมตัวบ้านเอาไว้

ในตำรวจทีมนี้ ผู้นำทีมก็คือตำรวจหญิงหวังเสว่คนสวยหุ่นแซ่บ

หวังเสว่เปิดโทรโข่ง แล้วพูดกับคนข้างในว่า “คนที่อยู่ข้างในฟังไว้ ตอนนี้คุณถูกล้อมแล้ว ทางที่ดีห้ามขัดขืน ถ้าคุณหยุดการกระทำที่ไม่ดีลงเสียตอนนี้ พวกเราจะผ่อนปรนโทษให้”

ภายในห้องนอนบริเวณชั้นสอง จางติ่งเทียนเพิ่งฉีกกระชากเสื้อของหลิวจิ้งออกสำเร็จ และในตอนที่กำลังจะสัมผัสชุดชั้นใน เสียงของหวังเสว่ก็สะท้อนเข้ามาในหู

“บ้าเอ๊ย! นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?” จางติ่งเทียนเริ่มวิตก ไม่มีอารมณ์กระทำความผิดใดๆต่อ

เขาเดินไปที่หน้าต่างอย่างร้อนรน จึงพบว่าข้างล่างมีตำรวจล้อมไว้หมดแล้ว

“ให้ตาย ทำไมเรื่องมันถึงเป็นอย่างนี้!” จางติ่งเทียนซัดหมัดกระทบผนัง ในใจรู้สึกยอมไม่ได้