หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 170

บทที่ 170 สูตรยาเปื้อนเลือด

ซิลี่ตัวนิ่งแข็ง สูตรยาเปื้อนเลือดนี่ซุนเซียงเซียงให้เธอมา เธอจำได้อย่างแม่นยำ เมื่อตอนที่ซุนเซียงเซียงให้กระดาษใบนี้เธอมา ซุนเซียงเซียงบอกว่าเธอได้มาจากเพื่อนคนนึง

แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น สิ่งสำคัญคือ กระดาษใบนี้เธอได้นำมาพิจารณาอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว ก็แค่ขยะที่ไร้ค่าใบหนึ่ง “พอได้แล้วรุ่นพี่ อย่าล้อฉันเล่นอยู่อีกเลย กระดาษใบนี้ไม่มีคุณค่าอะไรทั้งนั้น คู่ควรกับสูตรยาที่น่าทึ่งที่ไหนกัน” ซิลี่เอ่ยพลางส่ายหน้าไปมา

“อีบ้า ฉันเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านนี้ หรือว่าเธอกันแน่? ฉันบอกว่าสูตรนี่น่าทึ่ง ก็คือน่าทึ่ง” หลิ่วหรูยู่เอ่ยด้วยความจริงจังที่ไร้ทีท่าล้อเล่นแต่อย่างใด

ซิลี่ตบหน้าผากของตนเบาๆถ้าจะพูดถึงความสามารถด้านชีววิทยา

รุ่นพี่ของเธอเก่งกว่าตัวเธอหลายเท่าตัว รุ่นพี่เธอสามารถเป็นอาจารย์ของเธอได้เลย ฉะนั้นรุ่นพี่เธอมีสิทธิ์ในการวิจารณ์ แต่เธอก็ยังคงสงสัย

“รุ่นพี่ กระดาษใบนี้ฉันเองก็ดูแล้ว ข้างในนั้นมียาหลายชนิดที่ขัดแย้งต่อกัน จะเป็นสูตรยาที่น่าทึ่งอย่างที่พี่ว่าได้อย่างไรกัน?” ซิลี่เอ่ยด้วยความประหลาดใจ

หลิ่วหรูยู่ตื่นเต้นจนตัวสั่นระริก “ตรงนี้ถึงเป็นจุดที่น่าทึ่ง โลกที่เราอาศัยอยู่ ทุกสิ่งต่างมีกฎของแรงผลักดันซึ่งกันและกันและดึงดูดซึ่งกันและกัน ขอแต่เพียงหาจุดศูนย์กลางของสองสิ่งนี้ได้ ก็จะสามารถสร้างสิ่งที่มหัศจรรย์ได้ ช่วงนี้ฉันกำลังวิจัยผลิตภัณฑ์บำรุงผิวใหม่ มีหลายจุดที่ฉันรู้สึกผิดปกติ แต่ก็หาทางแก้ไขไม่ได้ กระดาษที่ไร้ค่าใดๆนี่ ช่วยฉันได้มากเลยทีเดียว”

“ว้าว! จริงเหรอ?” ซิลี่อุทานด้วยความตะลึง

“นังโง่ ฉันเคยโกหกแกซะที่ไหน? บอกมาเร็วเข้า กระดาษใบนี้ได้มาจากไหน? นี่เป็นของล้ำค่าที่ไร้สิ่งใดเทียบได้” หลิ่วหรูยู่เอ่ยด้วยความคลั่งไคล้และตื่นเต้น

“เพื่อนของประธานซุนให้เธอมา เธอก็เลยเอามาให้ฉันอีกที

เพื่อให้ฉันประกอบการพิจารณา วิจัยผลิตภัณฑ์ใหม่” ซิลี่เอ่ยอย่างตรงไปตรงมา

“พระเจ้า เพื่อนของประธานซุนคนนี้ ต้องเป็นอัจฉริยะแน่นอน เขาเทียบกับผู้เชี่ยวชาญคนที่ฉันบอกได้แน่นอน” หลิ่วหรูยู่เอ่ยด้วยความตื่นเต้นมากกว่าเดิม เธอเข้าไปคล้องคอของซิลี่เขย่าไปมา โดยไม่คำนึงถึงมือที่เปื้อนเลือดประจำเดือนอยู่เลย

“อี๋…...รุ่นพี่ ทำอะไร…..” ซิลี่อุทานร้องด้วยความรังเกียจ

“โทรหาประธานซุนของแกเร็วเข้า เพื่อนที่ให้กระดาษใบนี้มาคือใคร? ฉันจะพบเขาในคืนนี้” หลิ่วหรูยู่เร่งเธอ ด้วยสภาพที่ดูไม่ได้เลย

“ได้ได้ได้ ฉันจะโทรเดี๋ยวนี้แหละ แต่ว่ารุ่นพี่ พี่จะไปแบบล่อนจ้อนแบบนี้ไม่ได้นะ” ซิลี่เอ่ยด้วยความขบขัน

“รอเดี๋ยว ฉันจะจัดการตัวเองให้เรียบร้อยเดี๋ยวนี้”

หลิ่วหรูยู่วิ่งเข้าไปในห้องน้ำด้วยความเร็วปานสายลมอีกครั้ง

ในเวลาเดียวกันนั้น ซิลี่กำลังต่อสายหาซุนเซียงเซียง

“ ฮัลโหล ลี่ลี่ โทรหาฉันดึกดื่นป่านนี้ มีเรื่องอะไร?” ซุ่นเซียงเซียงเอ่ยถาม

ซิลี่เก็บกลั้นความตื่นเต้นของตนเองเอาไว้ ”ท่านประธานซุน กระดาษที่ท่านให้ฉันมาเมื่อเช้านี้ มันมีประโยชน์ต่อการวิจัยของฉันจริงๆ แต่ฉันมีบางอย่างที่ไม่เข้าใจ ท่านสามารถติดต่อคนที่ให้สูตรนี้กับฉันได้หรือไม่?”

“อืม ได้สิ ฉันจะส่งให้เธอเดี๋ยวนี้” ซุนเซียงเซียงเอ่ย หลังวางสายเธอไม่ลืมที่จะสั่งเตือน “ดึกแล้ว เธอรีบกลับบ้านไปเถอะ งานทำไม่หมดหลอก ดูแลตัวเองดีๆ”

ซิลี่พยักหน้ารับ ด้วยความรู้สึกอบอุ่นและซาบซึ้งใจ

หลังวางสาย ซุนเซียงเซียงส่งเบอร์โทรศัพท์ของลู่เสี้ยงหยางให้กับหญิงสาวทันที

เหนือความคาดหมาย ซุนเซียงให้เธอแค่เบอร์เดียวเท่านั้น

ซิลี่ต่อสายหาฝ่ายตรงข้ามทันที แต่เธอก็ต้องพบกับความผิดหวัง เมื่อปลายสายไม่มีคนรับสาย

หลิ่วหรูยู่เก็บกลั้นไม่ไหว เธอกระทืบเท้าพร้อมเอ่ย “พอได้แล้ว เลิกโทรได้แล้ว เดี๋ยวค่อยโทรอีกที ฉันจะพาเธอไปที่ห้องแลปของฉัน เพื่อวิจัยผลิตภัณฑ์ตามกระดาษใบนี้”