หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 171

บทที่ 171 เกี้ยวพาราสี

แต่ครั้งนี้ก็ยังโทรไม่ติดเหมือนเดิม มีเพียงเสียงแจ้งเตือนว่าอีกสายยังไม่ว่าง

ซิลี่ทำได้เพียงยอมไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยถามซุนเซียงเซียงว่าให้เรียกเจ้าตัวออกมาเลยได้ไหม

......

ขณะเดียวกันลู่เสี้ยงหยางได้ส่งหลิวจิ้งกลับบ้านไปแล้ว เขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จและเตรียมตัวจะเข้านอน

แต่ตอนนี้จู่ ๆ เย่สวนกลับลุกขึ้นนั่งบนเตียง เธอมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดอย่างเคร่งขรึม “อย่าบอกนะว่าคืนนี้คุณจะนอนบนเตียง?”

ลู่เสี้ยงหยางยักไหล่แล้วตอบอย่างไร้เดียงสา “ไม่งั้นล่ะ?”

เย่สวนรีบปฏิเสธอย่างเด็ดขาด “ไม่ได้”

ที่ผ่านมาลู่เสี้ยงหยางปูนอนบนพื้นมาตลอด เธอคงไม่ชินถ้าปล่อยให้เขาขึ้นมานอนบนเตียงด้วยกัน อีกอย่างคืนนั้นที่เขานอนบนเตียงเขาได้โฉยโอกาสแต๊ะอั๋งเธอไปแล้ว

ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจ “ผมนอนพื้นได้ไม่เป็นไรหรอก แต่ถ้านอนพื้นบ่อย ๆ มันไม่ดีต่อสุขภาพ อีกอย่างช่วงนี้ผมปวดหลังมาก คุณไม่เห็นใจบ้างเลยเหรอ?”

เย่สวนรู้สึกตกใจและรู้สึกผิดเหมือนกันที่ได้ยินเช่นนี้

ตามความเป็นจริงคำขอของลู่เสี้ยงหยางก็ไม่ได้เกินเหตุอะไร เพราะตอนนี้เธอกับลู่เสี้ยงหยางนั้นแต่งงานกันไปแล้ว ควรนอนเตียงเดียวกันตั้งนานแล้วด้วยซ้ำ

แต่เมื่อคิดถึงเรื่องนั้นแล้วเธอรู้สึกกลัวมาก เธอกลัวลู่เสี้ยงหยางจะทนไม่ได้เมื่อได้นอนด้วยกัน

“เดี๋ยวก่อนนะ” เย่สวนเหมือนคิดอะไรบางอย่างได้ เธอเดินไปหยิบเข็มและเส้นด้ายในลิ้นชักแล้วเอามาเย็บเป็นเส้นคดงอบนผ้าปูที่นอน

“โอเคละ งั้นเรานอนคนละข้าง ถ้ากลางดึกคุณกล้าข้ามเขตแดนมาฉันจะจัดการคุณนะ” เย่สวนหยิบกรรไกรออกมาจากใต้หมอนแล้วชี้หน้าขู่ลู่เสี้ยงหยาง

“.…..” ลู่เสี้ยงหยางไม่รู้จะพูดยังไงต่อ

จากนั้นทั้งสองก็นอนลงตามเขตแดนที่แบ่งไว้และไฟในห้องนอนก็ดับลง

นี่เป็นครั้งแรกที่ลู่เสี้ยงหยางได้รับอนุญาตจากเย่สวนให้นอนบนเตียงแถมยังนอนกับเธอด้วย มันจึงทำให้ลู่เสี้ยงหยางตื่นเต้นจนนอนไม่หลับและสายตาได้แต่จ้องมองไปที่เพดาน

จนเวลาผ่านไปพักใหญ่

ลู่เสี้ยงหยางก็ยังนอนไม่หลับ เขากำลังจะลุกขึ้นเพื่อไปเข้าห้องน้ำ

แต่สิ่งที่ทำให้เขาสงสัยก็คือทันทีที่เขาลุกขึ้นนั่ง เย่สวนที่นอนอยู่ข้าง ๆ ก็ลุกขึ้นนั่งตามเขาแถมยังถือกรรไกรไว้ในมือด้วย

“คุณคิดจะทำอะไร ลู่เสี้ยงหยาง?” เย่สวนจับกรรไกรไว้แน่น ๆ ด้วยสองมือแล้วชี้ไปที่ลู่เสี้ยงหยางด้วยสีหน้าตื่นกลัว

ของเพียงผู้ชายคนนี้กล้าขยับเข้ามากรรไกรของเธอก็พร้อมที่จะแทงออกไป

“.…..” ลู่เสี้ยงหยางไม่รู้จะพูดยังไงจริง ๆ ที่แท้เธอคนนี้ก็ยังไม่หลับแต่แกล้งหลับอยู่

“ใจเย็นก่อน ใจเย็นก่อน ผมแค่จะตื่นไปเข้าห้องน้ำ” ลู่เสี้ยงหยางรีบพูดดักไว้ก่อนที่เย่สวนจะเข้าใจผิดแล้วใช้กรรไกรแทงมาที่เขา

“แน่ใจว่าคุณแค่จะเข้าห้องน้ำไม่มีอะไรอย่างอื่นนะ?” เย่สวนยังคงถามอย่างหวาดระแวง

“ไม่งั้นคุณอยากให้ผมทำอะไรอีกล่ะ?” ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างไม่เกรงใจ

เย่สวนไม่ได้ตอบอะไร แต่ใบหน้าเริ่มแดงเหมือนลูกพีชแล้ว

ท่านผ่านมาแม้ว่าลู่เสี้ยงหยางจะนอนห้องเดียวกับเธอ แต่เขาปูนอนพบนพื้นตลอด แต่วันนี้เขากลับได้นอนบนเตียงกับเธอ มันก็อาจทำให้หักห้ามใจไว้ไม่ได้

ที่สำคัญเธอรู้สึกได้ว่าลู่เสี้ยงหยางในอดีตไม่มีความกล้าหาญเท่ากับลู่เสี้ยงหยางในปัจจุบัน!

ลู่เสี้ยงหยางค่อย ๆ ลุกจากเตียงไปเข้าห้องน้ำ จากนั้นกลับมานอนเหมือนเดิมอย่างสัตย์ซื่อ

ในช่วงเวลาที่เขาลุกจากเตียง เย่สวนไม่ได้นอนลงไปเลย เธอยังถือกรรไกรแล้วนั่งตัวตรงอยู่บนเตียงตลอดเวลา

“ไว้ใจเถอะน่า ผมไม่มั่วหรอก ผมเป็นคนยังไงคุณยังไม่รู้อีกเหรอ?” ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างขมขื่น

เย่สวนตอบอย่างไม่พอใจ “ก็ไม่ได้มีคำว่าคนเลวเขียนติดหน้าผากคุณสักหน่อย”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มอย่างขมขื่น ดูเหมือนว่าเย่สวนคนนี้เป็นคนคิดมากเลยจริง ๆ

จากนั้นเย่สวนยังนั่งต่ออยู่สักพัก จนกว่าจะแน่ใจว่าลู่เสี้ยงหยางไม่ขยับตัวแล้วเธอถึงค่อย ๆ นอนลงไป

ค่ำคืนนี้ไม่รู้ว่าใช้เวลานานเท่าไหร่ทั้งสองถึงเผลอหลับไป

เช้าวันรุ่งขึ้น ลู่เสี้ยงหยางลืมตาขึ้นอย่างเป็นปกติวิสัย แต่เมื่อเห็นภาพตรงหน้าแล้วถึงกับตกใจตื่นทันที