หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 173

บทที่ 173 ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ระบายอารมณ์ของนาย

ในขณะนี้หลิ่วหรูยู่ได้ถือขวดยาเหลวสีฟ้าออกมา

หลังจากความพยายามอยู่สักพัก ตอนนี้เธอได้ยาตัวใหม่แล้ว

แต่ก่อนที่เธอจะดีใจก็มีเสียงเท้าเดินอยู่นอกห้องและจากนั้นก็มีชายสูงอายุในเสื้อคลุมสีขาวเดินเข้ามาในออฟฟิศสี่คน

ทันทีที่เห็นสีคนนี้หลิ่วหรูยู่ก็พูดอย่างตื่นเต้นว่า “อาจารย์เมิ่ง พวกคุณมาแล้วเหรอ ตอนนี้หนูได้ยาตัวใหม่แล้วนะ มันไม่ต่างอะไรกับยาวิเศษเลย ถ้าปล่อยออกไปก็คงเป็นข่าวดังในวงการแพทย์และความงามอย่างแน่นอน”

เมื่อได้ยินคำพูดเธอสีหน้าของชายสูงอายุทั้งสี่คนก็เคร่งขรึมทันที ความจริงแล้วพวกเขาไม่เคยให้ความสำคัญกับหลิ่วหรูยู่เลย

เพราะหลิ่วหรูยู่คนนี้เธอคิดว่าตัวเองมีความรู้ทางวิทยาศาสตร์ชีวภาพแล้วจะไม่สนใจใครและไม่ให้เกียรติพวกเขาเลย แม้กระทั่งในตอนที่เธอมีไอเดียดี ๆ เธอไม่เคยบอกพวกเขาโดยตรง แต่กลับข้ามหน้าข้ามตาเข้าถึงหัวหน้าของพวกเขา สิ่งนี้จึงทำให้ผู้เชี่ยวชาญสีคนนี้ต้องอับอายขายหน้าไปด้วย

และเมื่อวานนี้พวกเขาได้ข่าวว่าหลิ่วหรูยู่กำลังจะมีผลิตภัณฑ์ใหม่ เรื่องนี้จึงทำให้พวกเขารู้สึกกังวลเพราะไม่อยากแพ้ให้กับเด็กคนนี้ ดังนั้นพวกเขาจึงอดหลับอดนอนเพื่อทำการวิจัยอย่างเคร่งครัดจนในที่สุดก็ได้ผลิตภัณฑ์ออกมาใหม่ด้วย

พวกเขาเชื่อว่าผลิตภัณฑ์ใหม่ของพวกเขาจะเอาชนะผลิตภัณฑ์ของหลิ่วหรูยู่ได้

หลังจากการทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อยแล้วตอนนี้พวกเขาทั้งสี่คนก็กำลังจะกลับไปพักผ่อน แต่ในขณะที่เดินผ่านหน้าออฟฟิศของหลิ่วหรูยู่พวกเขากลับได้ยินเสียงบางอย่างจึงได้เปิดประตูเข้ามาดูและไม่คิดว่าจะเจอกับภาพนี้

ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขายังได้ยินคำพูดที่โอ้อวดของหลิ่วหรูยู่ด้วยว่าผลิตภัณฑ์ใหม่ของเธอจะเป็นข่าวดังในวงการแพทย์และวงการด้านความงามด้วย

“เหอะ ๆ โม้ซะขนาดนี้ เธอเอาความมั่นใจมาจากไหนเหรอหลิ่วหรูยู่?” อาจารย์เมิ่งที่เป็นผู้เชี่ยวชาญหลักยิ้มพูดอย่างเยาะเย้ย

แม้หลิ่วหรูยู่จะมีไอคิวที่สูงมาก แต่เธอไม่มีความฉลาดทางอารมณ์เลย เธอไม่รู้ว่าชายสูงอายุสีคนนี้คิดร้ายกับเธอ ดังนั้นเธอจึงพูดกับพวกเขาอย่างตรงไปตรงมา “ผู้เชี่ยวชาญทั้งสี่คะ หนูไม่ได้โอ้อวดอะไรเลยนะ แต่หนูมีความมั่นใจเต็มเปี่ยมในตัวเพื่อนต่างหาก เขาคนนี้เองที่เป็นคนหาสูตรที่จะทำให้ทั้งโลกต้องตกใจ”

เมื่อพูดจบเธอก็ชี้ไปที่ลู่เสี้ยงหยาง

และชายสูงอายุทั้งสี่ก็หันมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางทันที หลังจากทั้งสี่คนมองเขาอย่างละเอียดแล้วก็หัวเราะเยาะขึ้นมา

ในสายตาพวกเขาดูจากการแต่งตัวของลู่เสี้ยงหยางแล้วเขาเป็นแค่คนธรรมดาและเป็นคนกระจอกคนหนึ่งเท่านั้น

“หน้าตาเหมือนเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมจะมีความรู้ทางวิทยาศาสตร์ชีวภาพเหรอ?”

“เหอะ สารรูปแบบนี้ยังสามารถเขียนสูตรยาได้ น่าขำจริง ๆ”

“ฮ่า ๆ ๆ น่าขำจริง ๆ ไอ้เด็กคนนี้มันจบโรงเรียนแพทย์แล้วหรือยังเนี่ย”

“แมร่งเอ้ย ขนยังไม่มีเลยยังจะเขียนสูตรเหมือนผู้เชี่ยวชาญ ตลกจริง ๆ”

……

เสียงหัวเราะโถมเข้าใส่ลู่เสี้ยงหยางอย่างรวดเร็ว

แต่ลู่เสี้ยงหยางลับยืนนิ่งและไม่มีสีหน้าใด ๆ ก็แค่คำพูดไร้สาระของชายแก่สี่คนที่กำลังจะเข้าหลุมไม่สามารถส่งผลต่ออารมณ์ของเขาได้

หลิ่วหรูยู่แหงนหน้าบูดเบี้ยวขึ้นมาช้า ๆ พวกเขาที่กำลังประชดลู่เสี้ยงหยางมันไม่ได้หมายถึงกำลังหัวเราะเยาะเธอไปด้วยหรือ?

“ท่านผู้เชี่ยวชาญทั้งสี่คะ รบกวนระวังคำพูดด้วย” หลิ่วหรูยู่เริ่มแสดงสีหน้าไม่พอใจ