หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 175

บทที่ 175 มองหาความอัปยศ

หลิ่วหรูยู่ก็คิดว่าลู่เสี้ยงหยางนั้นมีประสบการณ์ทางทฤษฎีเท่านั้น ถ้าเขามีของจริง ๆ วันนี้เขาคงโด่งดังในโลกของอุตสาหกรรมการแพทย์และความงามไปนานแล้ว

ซิลี่ก็คิดเหมือนกับหลิ่วหรูยู่ ดังนั้นเธอจึงพยายามดึงแขนเสื้อของลู่เสี้ยงหยางเพื่อห้ามเขาไว้ “พวกเรารีบไปจากที่นี่กันเถอะ ในบริษัทยังมีงานอีกหลายอย่างเลยนะ”

แต่ถึงอย่างไรก็ตาม คำพูดของสองคนนี้ก็ไม่ได้ฟังเข้าหูของลู่เสี้ยงหยาง เขาได้แต่ยิ้มพูดกับผู้เชี่ยวชาญสี่คนนั้น “ได้ ตกลงตามนี้”

“.…..” หลิ่วหรูยู่และซิลี่ถึงกับพูดไม่ออก ลู่เสี้ยงหยางเขากำลังตั้งใจยื่นหน้าไปให้พวกเขาตบอยู่หรือ?

“ฮ่า ๆ ๆ ไอ้เด็กไร้สมอง นายรอคุกเข่าได้เลย” อาจารย์เมิ่งและคนอื่น ๆ หัวเราะอย่างหนักและมั่นใจว่าลู่เสี้ยงหยางต้องแพ้พวกเขาอย่างแน่นอน

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มจาง ๆ แล้วถามคำถามหนึ่งที่อาจารย์เมิ่งฟังไม่เข้าใจ “คุณกลัวเจ็บไหม?”

“เหอะ อย่ามาไร้สาระ ไม่รู้จะทำยังไงก็รีบคุกเข่าลงซะ” อาจารย์เมิ่งกวักมือเรียกเขาอย่างเหลือทน

ทันใดนั้นสีหน้าของลู่เสี้ยงหยางเริ่มขมขื่นและไม่รู้ว่าในมือเขามีมีดพกตั้งแต่เมื่อไหร่

สืบ!

แสงเย็นวาบประกายขึ้น มีดพกฟันทะลุอากาศเลื่อนผ่านใบหน้าของอาจารย์เมิ่ง

“โอ้ย!” เสียงกรีดร้องดังขึ้น อาจารย์เมิ่งสองมือกุมที่ใบหน้าและมีเลือดไหลพราวออกมาระหว่างนิ้ว

ชิบหาย ไอ้เด็กนี่มันบ้าไปแล้วหรือ?

หลิ่วหรูยู่สะดุ้งตกใจ ลู่เสี้ยงหยางคิดทำอะไรกันแน่ หรือว่าเขากลัวแพ้จนต้องทำร้ายคน?

“โอ้ว ลู่เสี้ยงหยาง คุณใจเย็น ๆ ก่อน” ซิลี่ก็ตกใจจนหน้าซีด ถ้าลู่เสี้ยงหยางแพ้เขาก็แค่คุกเข่าขอโทษ ไม่จำเป็นต้องทำขนาดนี้เลย ถ้าเกิดคนตายขึ้นมาเขายังต้องรับผิดชอบด้วยนะ

“สารเลว นายคงดิ้นหาที่ตายซะแล้ว รีบแจ้งตำรวจจับมันเข้าคุก” ผู้เชี่ยวชาญอีกคนที่ยืนอยู่ข้างอาจารย์เมิ่งรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อเตรียมจะโทรแจ้งตำรวจ

“ไอ้หนู นายหมดกัน เดี๋ยวนายจะได้รู้ว่าอะไรคือตายไปเสียจะดีกว่าอยู่” อาจารย์เมิ่งมองลู่เสี้ยงหยางด้วยสายตาอาฆาต คำพูดที่เย็นชาตะคอกออกมาทีละคำ

ลู่เสี้ยงหยางไม่สนใจคำข่มขู่ของอาจารย์เมิ่ง เขาหยิบขวดยาออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วโยนออกไป “เอายานี้ไปทาที่แผลซะ แล้วเตรียมตัวอีกสิบนาทีมาคุกเข่าต่อหน้าอาจารย์”

อาจารย์เมิ่งรับยานั้นมาและยังมีสีหน้าพิรุธ

“ว่าไง ไม่กล้าท้าแล้วเหรอ? ถ้ากลัวแพ้ก็คุกเข่าตอนนี้เลย ไม่จำเป็นต้องเรียกผมว่าอาจารย์ก็ได้” ลู่เสี้ยงหยางยิ้มพูด

“เหอะ พูดไม่อายตัวเอง ใครแพ้ใครชนะยังสรุปไม่ได้หรอก” อาจารย์เมิ่งส่งเสียงไม่พอใจ จากนั้นเขาก็เปิดขวดยาแล้วเอาผงยาในขวดออกมาทาแผลบนใบหน้าของเขา

ลู่เสี้ยงหยางดึงเก้าอี้มานั่งลงและนั่งไขว้ขาแล้วพูดอย่างสบายใจ “ยาของผมค่อนข้างแรงหน่อยนะ ทาบนบาดแผลแล้วมันอาจจะเจ็บแสบหน่อย ถ้าทนไม่ไหวก็ร้องออกมาได้”

อาจารย์เมิ่งบ่นพึมพำในปาก “แผลแค่นี้นับประสาอะไร”

ให้กูร้องตะโกนในสถานการณ์แบบนี้มันจะไม่น่าอายไปหน่อยหรือ?

แต่ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็รู้สึกคิดผิด

ยาของลู่เสี้ยงหยางที่ทาตรงแผลมันเจ็บแสบจริง ๆ มันรู้สึกเหมือนถูกเข็มเป็นพันเล่มแทงเข้ามาที่แผลของเขา

ในขณะนี้ สายตาของผู้เชี่ยวชาญอีกสามคนได้แต่จับจ้องไปที่บาดแผลบนใบหน้าของอาจารย์เมิ่ง พวกเขาอยากรู้ว่ายาของลู่เสี้ยงหยางนั้นมันมหัศจรรย์ตามที่เขาพูดไหม

เริ่มแรกผู้เชี่ยวชาญทั้งสามสีหน้ายังคงปกติอยู่ แต่เมื่อเวลาค่อย ๆ ผ่านไปสีหน้าการแสดงออกของพวกเขาก็เริ่มจริงจังมากขึ้น

บาดแผลตรงจุดบนใบหน้าของอาจารย์เมิ่งที่ใช้ยาทาแล้วมันเริ่มแห้งและตกสะเก็ดด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า