หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 185

บทที่185 ปิดการใช้งานทั้งหมด

จางเทาชายคนหนึ่งข้างตัวหานปิงหานติดตามหานปิงหานมาจากไห่ตง เขาอยู่กับหานปิงหาน ไม่รู้ว่าทำเรื่องละเมิดกฎหมายมาเท่าไหร่แล้ว เขารู้ดีว่าต่อจากนี้หานปิงหานจะทำอะไรจึงแอบหยิบโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความออกไป

ให้ลูกน้องของเขารอหลังจากที่ลู่เสี้ยงหยางออกจากโรงแรมไปแล้ว หาโอกาสจัดการเขา

โจวอาน ไป๋จื่อเหา สวียั่นยั่นที่อยู่อีกด้านมองไปที่หลิ่วหรูยู่โดยไม่รู้ตัว เมื่อกี้เธอเป็นคนพาลู่เสี้ยงหยางมา ตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางจะโดนหานปิงหานไล่ออกไปแล้ว ดูซิว่าเธอจะมีการแสดงออกอะไรไหม

ถึงอย่างนั้นแขนเรียวทั้งสองข้างของหลิ่วหรูยู่ก็กอดอยู่ตรงหน้าอกเธอ ไม่ขยับเขยื้อน ราวกับว่าฉากนี้ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเธอ

เดิมทีตามนิสัยเธอแล้วก็อยากจะยื่นมือเข้าไปยุ่ง แต่เมื่อกี้ลู่เสี้ยงหยางพูดกับเธอไว้ ว่าเรื่องในคืนนี้ไม่อนุญาตให้เธอยื่นมือเข้ามาแทรก

หลิ่วหรูยู่ชื่นชมลู่เสี้ยงหยางอย่างไร ถือเอาคำพูดของเขาเป็นคำสั่งโดยธรรมชาติ

จะได้ดูพอดี ว่าลู่เสี้ยงหยางจะทำให้เธอประหลาดใจได้อีกไหม

ไป๋จื่อเหากับโจวอานหัวเราะเยาะ ดูท่าหลิ่วหรูยู่ก็ไม่ได้ปกป้องลู่เสี้ยงหยางอย่างที่พวกเขาคิด

สวียั่นยั่นคิดเอาเองว่าเธอเข้าใจสถานการณ์ตอนนี้ได้เป็นอย่างดี จึงหัวเราะแล้วพูดขึ้น “ต่อให้เป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลหลิ่ว ก็ไม่ยินดีที่จะทำให้ตระกูลหานแห่งไห่ตงของพวกเราไม่พอใจเพียงเพื่อไอ้แมงดาคนนึง”

จ้าวหรูเย็นส่ายหัว ตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางน่าจะรู้ถึงผลลัพธ์ของการเป็นแมงดาแล้วนะ ในตอนที่ไม่เจอกับปัญหาใหญ่ เขายังสามารถเสวยสุขกับผู้หญิงได้ ทำวางท่า ช่างไม่สง่าผ่าเผย แต่เมื่อเขาพบเจอปัญหาที่เกี่ยวข้องกับหลักการที่แท้จริง เขามีแต่ต้องโยนออกไป ถูกกระทำเหมือนเด็กที่ถูกทอดทิ้ง

ถึงอย่างไรผู้หญิงที่ร่ำรวยก็ไม่สนใจแมงดาอย่างนาย ส่งนายออกไปก็ยังมีแมงดาคนอื่นอีก ช่วงเวลาหนึ่ง จ้าวหรูเย็นรู้สึกไร้ค่าแทนลู่เสี้ยงหยาง น่ารันทด!

แต่ในขณะนี้ลู่เสี้ยงหยางยังคงไม่ขยับเขยื้อน ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

คืนนี้ เขามาเพื่อมอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้กับหานปิงหาน ของขวัญชิ้นใหญ่ยังไม่ได้ให้ จะออกไปได้ยังไงล่ะ?

“หานปิงหาน เก็บวิธีการเด็กๆของแกไปซะ ใช้กับฉันไม่ได้ แกคิดว่าการคุกคามของแกฉันจะเอามาใส่ใจหรอ?”ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะอย่างดูถูก

“งั้นหรอ?” หานปิงหานยิ้มเย้ยหยัน แล้วพูดขึ้น “ถ้าแกไม่ยินดีออกไป ก็จะมีคนมาเชิญออกไป”

แน่นอนว่าหลังจากสิ้นเสียงเธอ เหอจุ้นเหลียงชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาในชุดสูทรองเท้าหนังก็ลุกขึ้นมา ชี้ไปที่จมูกของลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดเสียงต่ำ ““คุณหานบอกให้แกไสหัวไป ไม่ได้ยินหรอ?”

เมื่อเห็นเหอจุ้นเหลียง ชายผู้มีอำนาจรอบด้านก็หายใจเฮือก แสดงสีหน้าตกใจ

“พระเจ้า คุณชายเหอออกหน้าแล้ว ไอ้เด็กนี่จบสิ้นแล้ว”

“โถ่เว้ย ไม่คิดว่าตระกูลเหอก็อยู่ฝั่งเดียวกับตระกูลหาน ดูท่าตระกูลหานกับตระกูลเหอเป็นพันธมิตรกันสินะ?”

ตระกูลเหอเหมือนกันกับตระกูลหลิ่ว เป็นหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่แห่งปินเหอ อิทธิพลของพวกเขาเป็นที่รู้กันดี

ลู่เสี้ยงหยางยังคงไม่ขยับเขยื้อน สีหน้าดูถูกเหยียดหยาม ท่าทางไม่เห็นใครอยู่ในสายตา

ฉากนี้ทำให้หานปิงหานเกิดภาพนิมิตร หรือว่าลู่เสี้ยงหยางจะมีอะไรที่ทำให้ฟ้าดินสะเทือนได้จริงๆ ถึงได้ไม่สนใจชายมีอำนาจพวกนี้ที่อยู่ตรงนี้เลย

แต่คิดให้ลึกเข้าไป มันจะเป็นไปได้ยังไง ถ้าลู่เสี้ยงหยางไปถึงระดับนั้นแล้วจริงๆ ทำไมในปินเหอถึงไม่เห็นตำนานอะไรเกี่ยวกับเขาเลย

“หึ เสแสร้ง เสแสร้งต่อไปเถอะ ฉันอยากจะเห็นนัก อีกเดี๋ยวไล่หมาอย่างแกออกไป แกจะยังทำเป็นนิ่งเฉยแบบนี้ได้ไหม” หานปิงหานยิ้มเยาะในใจ แน่ใจว่าลู่เสี้ยงหยางเพียงแค่แกล้งทำเป็นสงบ แสร้งทำเป็นวางท่า

แต่เหล่าชายมีอำนาจในที่นี้ ไม่ได้มีแค่เหอจุ้นเหลียงที่อยากเอาใจหานปิงหาน ได้เป็นที่โปรดปรานของหานปิงหาน ตอนนี้เห็นลู่เสี้ยงหยางไม่ขยับเขยื้อน ต่างก็กระโดดออกมา แล้วด่าว่าลู่เสี้ยงหยางทันที

“ไอ้หนูแกหูหนวกหรอ? คุณหานให้แกไสหัวไป ไม่ได้ยินหรือไง?”