หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 191

บทที่ 191 สินค้าเลียนแบบ 1.3 ล้านชิ้น

หวังลีพูดประโยคนี้อย่างประชดประชัน จากนั้นก็มองชิวรั่วหานครั้งแล้วครั้งเล่า

ผู้ชายจำนวนไม่น้อยนั้นใบหน้ายินดีปรีดา พวกเขาต่างตามจีบชิวรั่วหานในมหาวิทยาลัย แต่ทุกคนกลับถูกปฏิเสธ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีความสุขมาตลอด

เหี้ย แสร้งทำเป็นบริสุทธิ์อะไร แค่ผู้หญิงเลวทรามคนเดียว อยากหาคนรวยด้วยหรอ

แต่ดูเหมือนว่าน่าขันที่สุดก็คือชิวรั่วหานไม่ได้รับในสิ่งที่เธอต้องการ แถมในที่สุดเธอยังเจอพวกไก่อ่อนเข้าอีก

คิดถึงตรงนี้แล้ว ในใจของหลายๆคนก็รู้สึกสะใจขึ้นมา สายตาของพวกเขาก็จับจ้องลู่เสี้ยงหยาง พวกเขาไม่สามารถโจมตีชิวรั่วหานได้โดยตรง งั้นก็ไปลงที่ไอ้ไก่อ่อนของชิวรั่วหานแล้วกัน

ดังนั้นเสียงเยาะเย้ยจึงดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง

"ถุยๆ! โชคดีจริงๆ วันนี้ได้เห็นผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกินกับตา"

"เฮ้ พี่ชาย ฉันอยากถามเขาเหมือนกันว่าเกาะผู้หญิงกินนี่เป็นยังไง ฉันเองก็หาผู้หญิงที่ขาวสวยรวยไว้เกาะกินบ้าง"

"เกาะผู้หญิงกินงั้นเหรอ ฉันว่าพอเถอะน่า เท่าที่รู้พวกไก่อ่อนนี่ก็ใช้ชีวิตไม่ต่างจากหมาเลยนะ ฮ่าๆๆ"

"ถุ้ย รั่วหาน รสนิยมของคุณเปลี่ยนไปนะ ชอบของเน่าๆแบบนี้ ของทำให้คุณพอใจได้เหรอ ฮ่าๆๆ!"

"นั่นน่ะสิ รั่วหาน ฉันคิดว่าคุณควรเลือกฉันนะ ฉันรับประกันว่าคุณจะดีกว่าไอ้เศษสวะนี้ในทุกด้านซะอีก แล้วคุณจะติดใจ หึๆๆ"

ฟังคำเยาะเย้ยของคนพวกนี้แล้ว ลู่เสี้ยงหยางกลับไม่สะทกสะท้าน

ชิวรั่วหานที่อยู่ด้านข้างรู้สึกเป็นกังวล คิดว่าจะปกป้องลู่เสี้ยงหยางยังไงดี

หลินอ้าวเสว่และเกาหยู่เมิงต่างกลอกตา ลู่เสี้ยงหยางช่างไม่ได้เรื่องจริงๆ โดนคนอื่นโจมตีขนาดนี้แล้วยังขี้ขลาดไม่กล้าด่ากลับ

ท่ามกลางเสียงหัวเราะของทุกคน จางเหว่ยเดินเข้าไปลู่เสี้ยงหยางมองเขาหัวจรดล่างและพูดด้วยท่าทางแดกดัน "เศษสวะ เอาแต่เกาะผู้หญิงกิน คนพรรค์นี้ นายควรจะรู้จักประเมินตัวเองบ้างนะ ไม่ควรมางานปาร์ตี้ของรั่วหาน เราไม่ใช่คนกลุ่มเดียวกัน กล้าดียังไงเสนอหน้ามาที่นี่ ฮ่าๆ ไม่อายบ้างเหรอ?"

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัวแล้วพูดว่า "ฉันไม่คิดว่าฉันด้อยกว่าคนอื่นนะ และคุณก็ไม่ควรคิดว่าตัวเองเหนือกว่าคนอื่นๆด้วย แต่ดูเหมือนว่าคุณจะคิดแบบนั้น"

แค่นี้เหรอ?

จางเหว่ยเลิกคิ้วขึ้น ฉีกยิ้มมุมปากและพูดถากถาง "รองเท้าหนังคู่ที่อยู่ในเท้าฉันราคา 120,000 หยวนแต่คู่ที่อยู่ในเท้าของคุณอาจราคาเพียง 50 หยวน นี่คือช่องว่างระหว่างเรา เงินเดือนปีนึงของคุณพอจะซื้อรองเท้าให้ฉันได้มั้ยล่ะ ฮ่าๆ ทั้งเนื้อทั้งตัวของฉันเนี่ย เกรงว่าคุณต้องดิ้นรนทั้งชีวิตเลยถึงจะได้มา ท่าทางอนาถขนาดนี้ เกาะผู้หญิงไปวันๆ แกเองก็รู้ดีแก่ใจไม่ใช่หรือไง”

"ฮ่าฮ่าฮ่า" ทันทีที่สิ้นเสียงนั้น เสียงหัวเราะก็ดังขึ้น ทุกคนก็มองไปที่ลู่เสี้ยงหยางอย่างสนุกสนาน

ถ้าตัวเองเละเทะเหมือนขี้หมา ก็ไม่ควรออกมาเจอหน้าผู้คน ซ่อนอยู่ที่บ้านไม่ดีกว่าเหรอ

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะเยาะ พอเขากำลังจะพูด เฉินจิ่นซิ่วก็แทรกขึ้นมา "รั่วหาน คุณก็เหมือนกัน ทำไมคุณไม่หาผู้ชายที่ดีหน่อย ดูสิ ผู้ชายที่คุณคบด้วยนี่ไม่ต่างจากหมาเลย หมาที่ฉันเลี้ยงน่ะปลอกคอคู่หนึ่งของมันคงแพงกว่าชุดของเขาหลายเท่า”