หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 190

บทที่190 ระเบิดอารมณ์แล้ว

ในสายโทรศัพท์เมื่อครู่ เย่สวนบอกกับลู่เสี้ยงหยาง ว่าชิวรั่วหานลูกพี่ลูกน้องผู้หญิงของเย่สวนไม่กี่วันนี้อยู่ข้างนอกไม่รู้ว่าไปทำให้ใครขุ่นเคือง ทุกวันหลังเลิกงานมักจะมีคนคอยตาม เพื่อความปลอดภัยของลูกพี่ลูกน้อง จึงให้ลู่เสี้ยงหยางเข้างานเลิกงานกับชิวรั่วหาน

เดิมที นี่มันก็ไม่มีอะไรสมเหตุสมผลอยู่แล้ว

แต่เย่สวนก็ให้ลู่เสี้ยงหยางอยู่ที่บ้านของชิวรั่วหานตอนกลางคืนด้วย อยู่เป็นเพื่อนชิวรั่วหาน

ลู่เสี้ยงหยางไร้คำพูดโดยปริยาย เข้าซึ่งเป็นพี่เขย อยู่กับน้องเมียตัวเองในตอนกลางคืน นี่มันเรื่องอะไรกัน

เย่สวนคนนี้เชื่อมั่นในตัวเขาเกินไปหรือเปล่า?

ต้องรู้ว่า ชิวรั่วหานก่อนหน้านี้เคยแสดงความชื่นชอบในตัวเขา

คิดมาถึงตรงนี้ ลู่เสี้ยงหยางก็ปวดหัวเล็กน้อย พูดไปว่า “ชิวรั่วหานเลิกงานมีคนคอยตาม เธอก็แจ้งตำรวจได้นี่ ฉันไปเข้างานเลิกงานพร้อมเธอ นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

เย่สวนตอบในสายโทรศัพท์ “เคยแจ้งความไปแล้ว ตรวจสอบมาเดือนกว่า แต่ตำรวจตรวจสอบแล้ว ไม่พบอะไรเลย ตอนนี้ ตำรวจไม่สนใจคดีนี้แล้ว ลูกพี่ลูกน้องฉันได้แต่คิดหาวิธีเอาเอง พูดอีกอย่าง หาคนแปลกหน้ามาก็ไม่รู้สึกปลอดภัยอีก ไม่น่าเชื่อถือ จิตใจไม่สงบ ได้แต่ขอความช่วยเหลือจากคนสนิท พอดีนายก็พักผ่อนอยู่บ้าน ไปเข้างานเลิกงานกับลูกพี่ลูกน้องฉัน ดีที่สุดแล้ว”

ลู่เสี้ยงหยางชะงักไปชั่วขณะ “ใครบอกว่าฉันพักผ่อนไม่ได้ทำอะไร”

“เอาเถอะ เอาเถอะ เอาตามนี้แล้วกัน ตอนเย็นรอลูกพี่ลูกน้องฉันเลิกงาน นายก็ไปรับเธอ ช่วงนี้ก็อยู่บ้านเธอชั่วคราว รอไม่มีเรื่องอะไรแล้ว นายค่อยกลับมา” เย่สวนกล่าว

ลู่เสี้ยงหยางไม่มีทางเลือก ได้แต่ยักไหล่ตอบรับ “ก็ได้ เอาตามเธอว่า”

“หึหึ” จู่ๆในจมูกของเย่สวนก็ส่งเสียงหึ แล้วพูดเตือน “ในช่วงที่ไปอยู่เป็นเพื่อนลูกพี่ลูกน้องฉัน ทำหน้าที่ของตัวเองไปจะดีที่สุด ถ้ากล้ามีความคิดอื่น หรือกล้ารังแกลูกพี่ลูกน้องฉัน ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่”

ลู่เสี้ยงหยางรีบรับปาก แล้ววางสายไป

ไม่นาน มือถือของลู่เสี้ยงหยางก็ดังขึ้น เป็นชิวรั่วหานโทรเข้ามา

ลู่เสี้ยงหยางพึ่งจะกดปุ่มรับสาย ก็ได้ยินเสียงอ่อนนุ่มของชิวรั่วหานดังสวนมา “พี่เขย ไม่เจอกันนานนะ คนเขาคิดถึงพี่นะเนี่ย”

ลู่เสี้ยงหยางขนหัวลุกชัน ตัวเกร็งไม่เป็นธรรมชาติ พูดตอบ “คุยธุระเลย ตอนเย็นเธอเลิกงานแล้วโทรมาหาฉัน ฉันจะไปรับเธอกลับบ้าน”

“ฮิฮิ โอเค” ชิวรั่วหานยิ้มแล้วพูดต่อ “ฉันบอกลูกผู้พี่ไปแล้ว ให้เอาพี่เขยมาให้ยืมใช้ซักสี่ห้าวัน ลูกผู้พี่ตกลงแล้ว ตอนเย็นพี่ก็นอนบ้านฉัน ดีจริงๆ จากนี้ตอนกลางคืนฉันก็ไม่โดดเดี่ยวอีกแล้ว”

อะไรนะ?

ยืมมาใช้สี่ห้าวัน?

ลู่เสี้ยงหยางเหงื่อออกท่วมตัว เขาไม่ใช่เครื่องมือ ใช้ยืมเล่นไปมา

“เอาล่ะ งั้นฉันไปทำงานแล้วนะพี่เขย ตอนเย็นใกล้เลิกงาน ฉันจะโทรไปหาพี่ พี่ก็มารับฉันที่บริษัท” ชิวรั่วหานพูด

ลู่เสี้ยงหยางส่งเสียงอืม วางสายไป

เวลาล่วงเลยไปอย่างเงียบๆ พริบตาเดียวก็ถึงตอนเย็น

ลู่เสี้ยงหยางมาถึงบริษัทที่ชิวรั่วหานทำงานรับเธอกลับ

ไม่เจอไม่กี่วัน ยัยเด็กนี่แต่งตัวเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาหน่อยแล้ว

เส้นผมดกหนารวบเป็นหางม้า มัดไว้หลังหัว ร่างกายท่อนบนสวมเสื้อคลุมสีเบจ ด้านล่างสวมกางเกงยีนส์รัดรูป เผยให้เห็นขาเรียวยาวทั้งสองข้างของเธอ

แก้มที่บอบบางถูกแต้มด้วยแป้งสีชมพู ดูราวกับสาวงามในเมืองแห่งแฟชั่น เต็มไปด้วยความเย้ายวน

“เอ้อ พี่เขย ในที่สุดฉันก็รอมาถึงพี่แล้ว คิดถึงฉันแย่เลยสิ” พอเห็นลู่เสี้ยงหยาง ชิวรั่วหานก็ควบคุมความรู้สึกของตัวเองไว้ไม่อยู่ โผล่เข้าไปในอ้อมแขนของลู่เสี้ยงหยาง กอดเขาอย่างแนบแน่น หัวเล็กๆถูเข้ากับแผงอกของเขา ดูสนิทสนมกันเป็นอย่างมาก

หัวใจของลู่เสี้ยงหยางสูบฉีดอย่างหนัก รีบแยกชิวรั่วหานออกจากอ้อมแขนของเขาอย่างรวดเร็ว

“อย่าซน คนนอกเห็นเข้าจะดูไม่ดี เดี๋ยวฉันจะพาเธอกลับบ้าน” ลู่เสี้ยงหยางพูด

ชิวรั่วหานหน้าแดง พูดอย่างเขินอาย “ที่นี่ไม่มีคนนอกซะหน่อย”

ทุกวันนี้ เนื่องจากลู่เสี้ยงหยางเป็นพี่เขยของตนเอง ชิวรั่วหานจึงได้แต่อดทน แต่ตอนนี้ได้เจอกับลู่เสี้ยงหยางแล้ว ความรู้สึกเหล่านั้นก็ระเบิดออกมา เธอควบคุมไม่ได้อีกแล้ว ดังนั้นเมื่อกี้จึงได้โผล่เข้าหาอ้อมแขนของลู่เสี้ยงหยางทันที

ลู่เสี้ยงหยางนิ่งเงียบไม่พูดจา ไม่อยากคุยเรื่องนี้ต่อ

เห็นลู่เสี้ยงหยางขัดเขินแบบนี้ ชิวรั่วหานก็แอบขำ ขยิบตาให้ลู่เสี้ยงหยางอย่างขี้เล่น แล้วเดินนำทางไป “พี่เขย เราไปกันเถอะ”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัว แล้วตามชิวรั่วหานไป