หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 193

บทที่ 193 เดิมพันที่น่าขยะแขยง

เมื่อฟังคำเยาะเย้ยของทุกคนลู่เสี้ยงหยางก็ยิ้มและส่ายหัว

จางเหว่ยกระโดดออกมาชี้หน้าลู่เสี้ยงหยาง แล้วพูดว่า "ไอ้หมอนี่ นายมั่นใจมากนะ เรามาพนันกันหน่อยเป็นไง"

"จะเดิมพันยังไง?" ลู่เสี้ยงหยางถาม

จางเหว่ยยิ้มน่าสะพรึงกลัว พูดอย่างโหดเหี้ยมว่า "มันง่ายมาก ถ้าของขวัญของคุณดีกว่าของพี่จิ่นซิ่ว ฉันจะคุกเข่าลงและเลียรองเท้าของคุณให้สะอาด กลับกัน คุณก็เลียรองเท้าของฉันให้สะอาด เป็นไง?"

ก่อนที่ลู่เสี้ยงหยางจะตอบ ผู้คนรอบข้างก็ส่งเสียงโห่ร้อง "ไอ้หมอนี่แพ้แน่ๆ เดี๋ยวเราจะได้เห็นเขาเลียรองเท้าพี่เหว่ย"

ชิวรั่วหานมีความรู้สึกผิด รีบพูดว่า "ลู่เสี้ยงหยางไม่เห็นด้วยกับการเดิมพันที่น่าเบื่อแบบนี้หรอก... "

"ตกลง ฉันรับปาก" ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้าก่อนที่คำพูดของชิวรั่วหานจะจบลง

"ลู่เสี้ยงหยาง... คุณ!" ชิวรั่วหานโกรธมากจนจ้องไปที่ลู่เสี้ยงหยาง หมอนี่จงใจที่ปล่อยไก่เหรอ?

ลู่เสี้ยงหยางกล่าวอีกครั้งว่า "แต่การเลียรองเท้าไม่ใช่เรื่องน่าตื่นเต้นเลย เรามาเล่นอะไรที่ดูน่าตื่นเต้นสักหน่อยดีกว่า"

ขณะที่เขาพูด เขาหยิบขวดน้ำแร่จากด้านข้างคลายเกลียวฝาและพ่นน้ำลายออกมา

"ใครก็ตามที่แพ้จะต้องดื่มอันนี้" ลู่เสี้ยงหยางกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ไม่เป็นอันตราย

แม่ง!

มันน่าขยะแขยง!

แต่ก็น่าตื่นเต้นทีเดียว

จางเหว่ยมั่นใจว่าเขาจะไม่แพ้จึงตอบตกลง "เอาล่ะ ตามนี้ พวกเราทุกคนรอดูว่านายจะดื่มได้นี่ยังไง"

"ฮ่าฮ่าฮ่า สนุกมาก" หลายคนรอบข้างมองลู่เสี้ยงหยาง อีกเดี๋ยวไอ้หมอนี่ต้องขายหน้า พวกเขาต้องถ่ายวิดีโอที่เขาดื่มน้ำลายและโพสต์ทางออนไลน์เพื่อทำให้เขากลายเป็นคนดังทางอินเทอร์เน็ต

ชิวรั่วหานเริ่มกลัวมากขึ้นเรื่อยๆ สงสัยว่าควรหาข้ออ้างอย่างไรเพื่อพาลู่เสี้ยงหยางออกไป ถ้ายังคงดำเนินต่อไปลู่เสี้ยงหยางคงต้องกินเสมหะจริงๆ

เวลาผ่านไประหว่างที่รอ พริบตาก็ผ่านไปสิบนาทีแล้ว

วินาทีถัดมา ประตูห้องก็เปิดออก สาวสวยในเครื่องแบบก็เดินเข้ามา

"ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าคุณลู่อยู่หรือเปล่า ของขวัญที่คุณสั่งมาถึงแล้วค่ะ" สาวงามในเครื่องแบบกวาดตามองทุกคนในห้องแล้วพูด

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้าและกล่าวว่า "ฉันอยู่ตรงนี้ เอาของขวัญมา"

"ค่ะ คุณลู่" สาวงามในเครื่องแบบเดินเข้ามายื่นของขวัญให้แก่ลู่เสี้ยงหยาง จากนั้นก็เอาแบบฟอร์มสั่งซื้อออกมาให้เขาเซ็นชื่อ

หลังจากเสร็จสิ้นทุกอย่างแล้ว หญิงสาวในเครื่องแบบก็จากไป

ทุกคนแทบอดใจรอไม่ไหวที่จะยื่นคอออกไปดูว่าของขวัญในมือของลู่เสี้ยงหยางคืออะไร

ลู่เสี้ยงหยางไม่สนใจสายตาของทุกคน เขาเดินไปที่ด้านข้างเกาหยู่เมิงและมอบของขวัญให้

"ขอบคุณ!" เกาหยู่เมิงขอบคุณเขาแล้วเหลือบมองกล่องของขวัญแวบหนึ่งแล้ววางมันบนโต๊ะ

เขาถอนหายใจ ในใจคิดว่าลู่เสี้ยงหยางแพ้แน่ๆ

นี่มันสมัยไหนกันแล้ว ของขวัญยังห่อกล่องของขวัญอีก?

คาดกันว่าของขวัญนั้นคงด้อยค่า คงรู้สึกอายถ้าโชว์เลยตรงๆ

จางเหว่ยแทบรอไม่ไหวที่จะเห็นลู่เสี้ยงหยางกินน้ำลาย หยิบกล่องของขวัญขึ้นมาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ฉันไม่รู้ว่ามีขยะอะไรอยู่ในนั้น ให้ฉันเปิดมันให้ทุกคนดูเถอะ ฮ่าๆ ส่วนนาย ก็เตรียมกินน้ำลายได้เลย"

กลัวว่าลู่เสี้ยงหยางจะหน้าแตก ชิวรั่วหานคว้ากล่องของขวัญในมือของจางเหว่ยและพูดว่า "นี่เป็นของขวัญของเมิงเมิง เธอไม่เปิดมัน แล้วนายรีบร้อนอะไร"

จางเหว่ยยิ้มที่ไม่ยิ้ม พูดกับเกาหยู่เมิงว่า "เมิงเมิงไม่งั้นคุณเปิดดูเองเลยสิ"

เกาหยู่เมิงพยักหน้า มองชิวรั่วหานอย่างทำอะไรไม่ถูก คล้ายจะบอกเธอว่าลู่เสี้ยงหยางได้เดิมพันกับจางเหว่ยไว้แล้วและของขวัญนั้นจะต้องเปิดเผยต่อสาธารณชน

เขาหยิบกล่องของขวัญออกจากมือของชิวรั่วหานและเปิดมันออกอย่างรวดเร็ว

สิ่งที่ดึงดูดสายตาของทุกคนคือเมาท์ออแกน