หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 194

บทที่ 194 ปัญหาของชิวรั่วหาน

เมื่อคนรอบข้างเห็นจางเหว่ยจะดื่มน้ำลายของลู่เสี้ยงหยางจริงๆ พวกเขาทุกคนก็รู้สึกขนลุก สีหน้าของพวกเขานั้นยอดเยี่ยมอย่างยิ่ง

แม่ง น้ำลายนั่นดูน่ารังเกียจมาก จางเหว่ยนั่นก็ดื่มได้จริงๆ ฮ่า ๆ ๆ จางเหว่ยนี่สุดยอดจริงๆ

"โอ้ พระเจ้า จางเหว่ยผู้ชายคนนี้น่ารังเกียจยังไงก็ไม่คืนคำ" เดิมเกาหยู่เมิงมีความชื่นชมต่อจางเหว่ยอยู่ในใจ แต่ตอนนี้ความชื่นชมนี้ได้หายไป เมื่อเห็นเขาก็รู้สึกรังเกียจและคลื่นไส้

ในทางตรงกันข้าม เธอไม่ประทับใจลู่เสี้ยงหยางแต่ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับลู่เสี้ยงหยาง

เขาเป็นไอ้ไก่อ่อนจริงเหรอ ถ้าเขาเป็นคนไม่ได้เรื่องจริงๆ เขาจะมีกำลังทางการเงินมาซื้อเมาท์ออร์แกนราคาแพงขนาดนั้นได้ยังไง

เฉินจิ่นซิ่วรู้สึกร้อนที่ใบหน้า จางเหว่ยเป็นน้องชายคนเล็กของเขา ตอนนี้จางเหว่ยถูกลู่เสี้ยงหยางรังแกและนั่นเท่ากับตีแสกหน้าเขา

หลินอ้าวเสว่มองลู่เสี้ยงหยางด้วยความอยากรู้อยากเห็น คนคนนี้ทำช่างมีเรื่องน่าประหลาดใจมาก แต่มุมมองของเธอที่มีลู่เสี้ยงหยางจะไม่เปลี่ยนไป

หมอนี่โชคดีที่ชนะจางเหว่ยในครั้งนี้ได้

ฝั่งจางเหว่ย เขาแค่ต้องการเล่นสนุก เคลียร์เดิมพันระหว่างเขากับลู่เสี้ยงหยางให้จบ แต่เขาไม่ได้คิดว่าน้ำลายจะลื่นมากจนเพิ่งเข้าปากของเขาในตอนนี้ เขากระเสือกกระสนจนมันลงหลอดอาหาร

แม่งเอ้ย!

จางเหว่ยรู้สึกอยากตาย กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขาก็บิดเป็นวง

วินาทีต่อมาเขาโยนขวดน้ำแร่ในมือทิ้ง กดคอพยายามคายน้ำลายที่ดื่มเข้าไป

แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหนเขาก็ไม่ประสบความสำเร็จ

ใบหน้าของจางเหว่ยเป็นสีแดง ดวงตาของเขาแทบจะพ่นไฟได้

บัญชีระหว่างเขาและลู่เสี้ยงหยางจะต้องถูกชำระในภายหลัง คืนนี้ลู่เสี้ยงหยางขอให้เขากินน้ำลาย ในอนาคตเขาต้องทำให้ลู่เสี้ยงหยางดื่มปัสสาวะของตัวเอง

ลู่เสี้ยงหยางถามด้วยรอยยิ้ม "รสชาติเป็นยังไง มันอร่อยไหม"

จางเหว่ยจุกในอกและเกือบจะอาเจียน เขาจ้องลู่เสี้ยงหยางและพูดว่า "นายน่ะ อย่าเพิ่งได้ใจไป เรามาดูยาวๆในอนาคต"

ลู่เสี้ยงหยางยักไหล่และไม่ได้ใส่ใจคำพูดเหล่านี้เลย

ใบหน้าของเฉินจิ่นซิ่วหม่นหมอง ทำเสียงในคอว่า "ไปกันเถอะ"

เขาพาจางเหว่ยไปก่อน แล้วเพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆก็เดินตามไปด้วย

เมื่อทุกคนจะไปแล้ว ชิวรั่วหานก็บอกลาเกาหยู่เมิง

ระหว่างทางกลับบ้าน ชิวรั่วหานมองลู่เสี้ยงหยางและพูดด้วยความตื่นเต้น "พี่เขย คุณสุดยอดมาก คุณทำให้ฉันหายใจไม่ออกเลยในคืนนี้"

ลู่เสี้ยงหยางยิ้ม ไม่พูดอะไร

ชิวรั่วหานถามอีกครั้ง: "พี่เขย เงินกว่า 1 ล้านหยวนสำหรับค่าของขวัญคุณเอามาจากไหนเหรอ พี่มอบให้คุณหรือเปล่า"

ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยตามน้ำว่า "ใช่ มีอะไรเหรอ?"

"ไม่ ไม่มีอะไร" ชิวรั่วหานส่ายหัว รู้สึกค่อนข้างซับซ้อน เขาเพิ่งเห็นลู่เสี้ยงหยางมีชีวิตชีวา คิดว่าลู่เสี้ยงหยางพึ่งตัวเขาเอง แต่ไม่ได้คิดว่าพี่จะเป็นคนให้

รถตกอยู่ในความเงียบชั่วครู่

วินาทีต่อมา ชิวรั่วหานพูดลู่เสี้ยงหยางว่า "พี่เขย คุณเคยคิดที่จะทำอะไรด้วยตัวเองไหม ถ้าคุณต้องการ ฉันสามารถขอให้แม่ของฉันช่วยคุณได้นะ"

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัวและพูดว่า "เรื่องนี้ไว้คุยภายหลังเถอะ"

"โอเค" ชิวรั่วหานพยักหน้า ดูเหมือนว่าลู่เสี้ยงหยางจะชินกับการเป็นไอ้ไก่อ่อนและเกาะผู้หญิงกิน

จากนั้นชิวรั่วหานจึงหยุดพูดและขับรถอย่างตั้งใจ ลู่เสี้ยงหยางจ้องไปที่กระจกรถขมวดคิ้ว