หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 201

บทที่ 201 เมิ่งไห่เทาผู้จองหอง

เมื่อเมิ่งไห่เทาพูดออกมาดังนั้น คิ้วของชิวรั่วหานก็ขมวดเข้าหากันเต็มที่ หน้าตึงไปชั่วขณะ

แม้ว่าเธอจะโง่ แต่เธอก็ฟังความหมายของเมิ่งไห่เทาออก เมิ่งไห่เทาต้องการใช้เรื่องนี้มาบีบบังคับให้เธอกลายเป็นภรรยาของเมิ่งไห่เทา

ต่ำช้าไร้ยางอาย

เดิมทีด้วยนิสัยของชิวรั่วหานเธอจะปฏิเสธโดยไม่ลังเลเลย แต่ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงภาพที่น่าสงสารของน้าตงจู๋ที่นอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล

เธอรู้ดีว่าถ้าเธอปฏิเสธน้าตงจู๋อาจจะอยู่ต่อไปไม่ได้และนอนตายตาไม่หลับอยู่บนเตียงโรงพยาบาล

ตอนนี้ชิวรั่วหานลังเลและไม่รู้ว่าจะยอมรับคำแนะนำของเมิ่งไห่เทาดีหรือไม่

“ฮิฮิ” ในใจของเมิ่งไห่เทาเกิดรอยยิ้มชั่วร้ายขึ้นมาแวบหนึ่ง เขารู้ว่าชิวรั่วหานรู้สึกหวั่นไหวแล้ว ขอเพียงเขาเพิ่มเชื้อไฟเข้าไป ชิวรั่วหานก็จะตกอยู่ในกำมือของเขาอย่างสมบูรณ์

“รั่วหาน เรื่องนี้คุณจะโทษผมไม่ได้ ผมมีความสามารถจำกัด ช่วยคุณได้แค่นี้ โชคดีที่ผมชอบคุณ และความสามารถของผมก็ไม่ได้แย่ ถ้าคุณแต่งงานกับผม ชีวิตนี้คุณจะไม่ลำบากเลย ผมสัญญาว่าจะดีกับคุณให้มากๆ” ดวงตาของเมิ่งไห่เทาเป็นประกาย มองไปที่เรียวขาอันสวยงามของชิวรั่วหานด้วยความหื่นกระหาย เขาแทบรอไม่ไหวที่จะลิ้มรสชาติอันแสนอร่อยของเธอ พลางกล่าวต่อว่า: “ถ้ามองจากแง่มุมนี้มันอาจจะไม่ใช่เรื่องที่ดี แต่ถ้าคุณแต่งงานกับผม มาเป็นภรรยาของผม ผมจะพยายามต่อสู้อย่างเต็มที่เพื่อสวัสดิการที่มากยิ่งขึ้นของน้าตงจู๋”

ชิวรั่วหานไม่พูดอะไร สีหน้าของเธอดูแย่มากขึ้นเรื่อยๆ

ลู่เสี้ยงหยางที่นิ่งเงียบมาโดยตลอดวางใบรายการยาในมือของเขาลงแล้วกล่าวว่า “คุณหมอเมิ่งใช่ไหมครับ ใบสั่งยาฉบับนี้มีบางอย่างผิดปกติ คุณช่วยอธิบายเหตุผลให้ผมหน่อยได้ไหม?”

หืม?

เมิ่งไห่เทามองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง และในตอนนี้เอง เขาถึงเพิ่งสังเกตเห็นว่าลู่เสี้ยงหยางนั้นอยู่ด้วย

เขาขมวดคิ้วถามด้วยสีหน้ารังเกียจ “คุณเป็นใคร? มีข้อสงสัยอะไรเกี่ยวกับใบสั่งยาของผม?”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มเจื่อนๆ “ยาพวกนี้ที่คุณสั่งมันธรรมดามาก แค่ยาแก้อักเสบที่หาซื้อได้ตามตลาดในประเทศของเราทั่วไป ผมไม่เข้าใจ คุณเพิ่งบอกว่ายาของน้าตงจู๋เป็นยานำเข้าทั้งหมด มันไม่เห็นมีในรายการนี้เลย แล้วยาที่ผลิตในประเทศเราแพงขนาดนี้เชียวหรือ ทั้งๆ ที่กล่องละไม่กี่สิบหยวน แต่คุณใส่ตัวเลขไปกล่องละพันกว่าหยวน”

“อีกอย่าง ค่าพยาบาลรายวันของโรงพยาบาลวันละ 50,000 หยวน ขอถามหน่อย โรงพยาบาลของพวกคุณเป็นโรงแรมระดับเจ็ดดาวเหรอ? หรือว่าเป็นบริการในระดับผู้อำนวยการโดยเฉพาะ?”

“ยิ่งไปกว่านั้น เครื่องที่น้าตงจู๋ใช้ในการทำ CT และเอกซเรย์ไม่ใช่ของส่วนรวมของโรงพยาบาลหรอกเหรอ? ทำไมน้าตงจู๋ต้องซื้ออุปกรณ์เหล่านี้โดยเฉพาะด้วย หรือว่าน้าตงจู๋จะมีสิทธิพิเศษ?”

“เรื่องสุดท้าย ปริมาณยาที่คุณระบุก็ไม่ตรงกับเกณฑ์เลย หากใช้ปริมาณยาตามที่คุณว่าในการรักษาน้าตงจู๋ ไม่เพียงแต่รักษาอาการป่วยของน้าตงจู๋ไม่ได้ แต่มันจะทำให้อาการป่วยของเธอแย่ลงอีกด้วย”

ลู่เสี้ยงหยางได้ชี้ให้เห็นปัญหาในใบสั่งยาทีละรายการ

หลังจากฟังที่ลู่เสี้ยงหยางพูดจนจบ สีหน้าของเมิ่งไห่เทาก็ดูแย่ลงเล็กน้อย ราวกับว่าเขาเพิ่งกินแมลงวันเข้าไป

ให้ตายเถอะ ใบสั่งยานี้เขาทำมันขึ้นมาเพื่อตบตาชิวรั่วหาน เขาคิดว่าชิวรั่วหานอ่านไม่เข้าใจ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าลู่เสี้ยงหยางจะโผล่ออกมาทำเขาเสียเรื่องในตอนนี้

ชิวรั่วหานนิ่งอึ้งไป มองไปที่เมิ่งไห่เทาแล้วพูดว่า “คุณหมอเมิ่ง คุณทำแบบนี้มันผิดกฎหมาย ไม่กลัวว่าตอนนี้ฉันจะโทรแจ้งตำรวจเหรอ”

ความกระวนกระวายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเมิ่งไห่เทาแวบหนึ่ง แต่ก็สงบลงอย่างรวดเร็วแล้วพูดว่า “ผมเป็นหมอหรือเจ้าหนุ่มที่อยู่ข้างคุณเป็นหมอกันแน่? คุณเคยเห็นคุณสมบัติและประสบการณ์ของผมแล้วนี่ เคยเรียนที่สหรัฐอเมริกาและถือว่าเป็นนักเรียนดีเด่นอันดับต้นๆ นอกจากนี้ยังเป็นแพทย์ในโรงพยาบาลมาห้าปีแล้ว คุณคิดว่าใบสั่งยาที่ผมทำจะมีปัญหางั้นหรือ? ฮึ เจ้าหนุ่มที่อยู่ข้างคุณต่างหากที่ไม่เข้าใจแล้วทำเป็นเข้าใจ คุณจะมาอวดอ้างอะไรที่นี่?”

เมื่อได้ยินดังนั้น ชิวรั่วหานก็รู้สึกไม่ค่อยแน่ใจแล้ว

ไม่เคยได้ยินลูกพี่ลูกน้องของเธอเคยพูดมาก่อนว่าลู่เสี้ยงหยางรู้ทักษะทางการแพทย์ แบบนี้คำพูดเมื่อครู่ก็เป็นเพียงสิ่งที่ลู่เสี้ยงหยางพูดส่งๆ ไปอย่างนั้นเอง

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัวแล้วกล่าวว่า “มันไม่มีประโยชน์อะไรที่คุณจะเถียงข้างๆ คูๆ ความจริงมันอยู่ตรงหน้านี้แล้ว”

ความจริง?