หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 21

บทที่ 21 จะเสแสร้งทำไม

ฟังลู่เสี้ยงหยางพูด คนตระกูลเย่เลือดหยดในใจ

คนอย่างพวกเขาย่อมรู้ดี ปิ่นปักผมนั้นเป็นของตกทอดทางวัฒนธรรม ราคาห้าสิบกว่าล้านท่านย่าพูดว่าเป็นของปลอม เป็นเพียงไม่ต้องการยอมรับลู่เสี้ยงหยาง

และลู่เสี้ยงหยางทำลายวัตถุโบราณทางวัฒนธรรมราคาห้าสิบกว่าล้านแล้ว

ต่อหน้าต่อตาคนพวกนี้เลย ไฟลุกไหม้ธนบัตรสีขาวกองใหญ่

เย่เจิ้งกั๋ว，เย่เจิ้งซาน，เย่เจิ้งเหอนั่งบนเก้าอี้อย่างตะลึง ดูสิ้นหวัง

ให้ตายเถอะ วัตถุโบราณทางวัฒนธรรมราคาห้าสิบกว่าล้านก็ศูนย์ไปเช่นนี้เหรอ

เย่หยุนเทาตาแดง จ้องมองลู่เสี้ยงหยางอย่างโหดร้าย เดิมทีเขามีแผนในใจ อีกไม่กี่วันก็จะไปประจบคุณย่า เพื่อหวังให้คุณย่ามอบวัตถุโบราณนี้ให้เขาไปประมูล จากนั้นใช้เงินส่วนนี้เติมเต็มการเงินของบริษัท เพื่อเป็นเหตุผลในการโกงกิน

แต่นึกไม่ถึงว่า แผนการทั้งหมดจะศูนย์เปล่า

เสียงของแตก ตกลงพื้น

ท่านย่าขาอ่อน นั่งลงบนเก้าอี้อย่างหนัก ตัวสั่น ลักษณะท่าทางเหนื่อยล้า ดูเหมือนจะแก่ลงมากในพริบตาเดียว

แม้ว่าตระกูลเย่ครอบครัวจะใหญ่โต ธุรกิจใหญ่โต มีหลายบริษัทอยู่ภายใต้ แต่ทั้งหมดเป็นเพราะผู้รับผิดชอบไม่เก่งในด้านธุรกิจ กำไรสุทธิปีละก็แค่ประมาณ สิบล้าน สำหรับห้าสิบล้านทั้งตระกูลเย่ก็ต้องต่อสู้กันประมาณห้าปีโดยไม่กินไม่ดื่มถึงจะได้มา

แต่ลู่เสี้ยงหยางใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีก็ทำลายมันแล้ว

“โอ๊ย แม่เจ้า เป็นการทำลายสิ่งของตามอำเภอใจจริงๆ” จางเทียนเฉิงใจเต้น รู้สึกปวดหัวขึ้นมา มือสองข้างปิดตาทันที ทนมองไม่ได้ วัตถุโบราณชิ้นนั้นกระจัดกระจาย

“ลู่……ลู่……ลู่เสี้ยงหยาง คุณกล้ามาก” ต่อมา ท่านย่าเงยหน้าขึ้น จ้องที่ลู่เสี้ยงหยาง สีหน้าหม่นหมองมาก

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มอย่างไม่แยแส พูดว่า “คุณย่า ฉันทำเพื่อคุณย่านะ ฉันมอบสินค้าที่ขายตามแผงให้ เป็นความผิดของฉันจริงๆ ฉันต้องขออภัยกับท่านด้วย เพียงเพื่อป้องกันไม่ให้คนแก่กลุ้มใจเมื่อเห็นแผงขายของในอนาคต ดังนั้นฉันจึงทำลายมันทิ้งไป

เสียงของแตก ตกลงพื้น

ลู่เสี้ยงหยางยังไม่ทันพูดจบ เสียงที่คมชัดดังก้องไปทั่วใบหน้าของเขา ไม่รู้ว่าหลิวจิ้งมาถึงตัวเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ ตบมาอย่างแรง

“ลู่เสี้ยงหยาง ใครให้ความกล้ากับคุณมาบังคับคนที่นี่ คุณเป็นตัวอะไรในบ้านของพวกเรา ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ ใครให้คุณมาเบ่งอำนาจที่นี่” หลิวจิ้งน้ำเสียงเย็นชาเหมือนมีดที่ทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจของลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางกำหมัดแน่น อยากจะให้บทเรียนบางอย่างกับหลิวจิ้ง เสียดายแสงระเรื่อของดวงตาเหลือบไปเห็น เย่สวนร้องไห้เงียบๆ

ครืนๆ (เสียงฟ้าร้อง)

ร่างกายและจิตใจสั่นสะท้านอย่างหนัก เขาจึงใจอ่อน ล้มเลิกความคิดนี้

“ทำไม กำหมัดด้วย อยากต่อยฉัน เช่นนั้นคุณก็ต่อยสิ” หลิวจิ้งมองลู่เสี้ยงหยางอย่างดูถูก “คนขี้ขลาดตาขาวและไม่มีความสามารถอย่างคุณ ช่วงนี้ทำไมปีกกล้าขาแข็ง ถ้าเป็นเช่นนี้แล้วคุณจะอยู่บ้านพวกเราอีกทำไม รีบออกไปเร็วๆเลย ฉันจำได้เมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน ในงานเลี้ยงของท่านย่าได้กล่าวคำปฏิญาณว่า ต่อไปจะไม่กลับมาอีก แล้วทำไมตอนนี้กลับมาเหมือนหมาเลย” หลิวจิ้งทุกคำพูดแทงใจดำ

ลู่เสี้ยงหยางหายใจเข้าลึกๆ ระงับความโกรธ พูดเบาๆ “ได้ ฉันจะไป”

มองไปที่เย่สวนแล้วฝืนยิ้ม ก้าวไปข้างหน้าและเตรียมตัวออกไปนอกร้านอาหาร

เย่สวนอ้าปากอยากจะยับยั้งลู่เสี้ยงหยาง แต่ไม่รู้ว่าจะพูดออกไปอย่างไร

หลิวจิ้งยังคงเต็มไปด้วยการดูถูกยิ้มแดกดัน คนขี้ขลาดตาขาวและไม่มีความสามารถอย่างลู่เสี้ยงหยาง ออกจากบ้านของพวกเขาไป จะไปไหนได้ คิดว่าน่าจะขอทานข้างนอกสองสามวัน ก็คงกลับมาอย่างหมดสภาพ ถึงเวลานั้นคอยดูว่าเธอจะเยาะเย้ยคนเสียข้าวสุกนี้อย่างไร

“ฮาฮาฮา” เสียงหัวเราะดังก้อง ทุกๆคนมองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง เหมือนกำลังมองดูตัวตลก

“หยุดนะ” ต่อมาลู่เสี้ยงหยางกำลังจะเดินออกจากประตูร้านอาหาร ก็ถูกท่านย่าเรียกให้หยุด

“ทำไม ยังมีธุระอะไรอีก” ลู่เสี้ยงหยางหันกลับมาอย่างเย็นชา มองท่านย่าแล้วถาม

ท่านย่ายิ้มอย่างเย็นชา “ในเมื่อคุณตัดสินใจจะออกไปจากตระกูลเย่ของพวกเรา เช่นนั้นตั้งแต่นี้เป็นต้นไป คุณก็ไม่ใช่สมาชิกตระกูลเย่ของพวกเราแล้ว อาหารมื้อนี้จะทานฟรีไม่ได้ แต่ท่านย่าฉันจะไม่ทำให้เธอต้องลำบากใจ อาหารมื้อนี้ของคุณจะต้องแบ่งจ่ายเท่ากัน”

ทันทีที่กล่าวประโยคนี้ ทุกคนตระกูลเย่ต่างขบคิด ค่าใช้จ่ายของร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่ง พวกเขาได้ยินมาว่าวันนี้ วันนี้มีทั้งหมดสิบห้าโต๊ะถ้าไม่เงินเป็นหลักล้านก็คงจะไม่ไหว แม้ทุกคนจะแบ่งจ่ายกับลู่เสี้ยงหยางเท่าๆกัน ลู่เสี้ยงหยางก็ต้องจ่ายหลายหมื่นเช่นกัน

ไอ้ผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกิน จะเอาเงินหลายหมื่นนี้มาจากไหน

เย่สวนกัดริมฝีปาก เธอรู้ว่าลู่เสี้ยงหยางไม่มีเงิน ดังนั้นอยากจะจ่ายแทนลู่เสี้ยงหยาง