หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 22

บทที่ 22 ความร้ายกาจของเย่หยุนเทา

ฟังที่ท่านย่ากล่าวออกมาแล้วนั้น ใบหน้าของพวกเย่หยุนเทาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เห็นได้ชัดเจนว่ากำลังรอดูเรื่องตลกของลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าตระกูลของเย่สวน วันๆไม่ทำอะไร ถ้าจะเอาเงินจากเขาสามแสนกว่า เกรงว่าเอาชีวิตเขาจะง่ายกว่า

ยิ่งไปกว่านั้นท่านย่าได้สั่งห้ามใครช่วยเขาทั้งนั้น

เย่สวนกัดริมฝีปากแน่น เธอรู้ว่า พฤติกรรมเมื่อสักครู่ของลู่เสี้ยงหยางมันเกินไปจริง ได้ล่วงเกินท่านย่าเข้าแล้ว ท่านย่าอยากให้ลู่เสี้ยงหยางเห็นอำนาจบารมีของตน

หลิวจิ้งส่งเสียงฮึในจมูก ยิ้มเยาะเย้ยลู่เสี้ยงหยาง “เมื่อครู่เห็นว่าอยากไปมากไม่ใช่หรือ แล้วทำไมไม่รีบไปหล่ะ ถ้าคุณไม่มีเงินก็ยอมรับชะตากรรมซะ ยอมเป็นทาสรับใช้ซื่อๆแต่โดยดี”

”ฮา ฮา ฮา” เสียงหัวเราะเยาะดังขึ้นอีกครั้ง

เย่สวนเดินเข้าไปหาลู่เสี้ยงหยาง พูดชักชวนว่า “คุณย่าเป็นคนใจกว้าง คงจะไม่ถือสาคุณหรอก ตอนนี้คุณก็ก้มหัวขอโทษคุณย่า แล้วกลับมาที่ตระกูลเย่ของพวกเราอีกครั้ง ก็จะสามารถยกเว้นค่าอาหารของวันนี้ได้”

เธอมั่นใจว่าลู่เสี้ยงหยางจะไม่สามารถจ่ายค่าอาหารได้อย่างแน่นอน โอกาสเดียวคือการกลับไปที่ตระกูลเย่

ลู่เสี้ยงหยางยังไม่ทันตอบ เย่หยุนเทาหัวเราะแปลก ๆ รับช่วงต่อและกล่าวว่า “เย่สวนคุณคิดง่ายเกินไปแล้ว ถ้า ลู่เสี้ยงหยางต้องการกลับมาที่ตระกูลเย่ของพวกเราจริง นอกจากจะคุกเข่าขอโทษคุณย่าแล้ว ยังต้องแสดงการกระทำที่จริงใจ เมื่อครู่เขาถุยน้ำลายลงในถังขยะ เขาก็ต้องไปเลียให้สะอาด”

คำพูดของเขาแสดงชัดเจนว่าอยากจะกลั่นแกล้งลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางใบหน้าไม่แสดงความรู้สึก สายตากวาดมองไปรอบๆ เก็บสีหน้าและปากอันน่ารังเกียจของท่านย่าและคนพวกนี้ไว้ในใจ

เขาไม่ใช่คนใจกว้าง คนที่ คนที่ล่วงเกินเขา เขาจะคืนให้ทีละคน

“คำนวณเถอะ ของฉันต้องจ่ายเท่าไหร่” ลู่เสี้ยงหยางสงบความรู้สึกเย็นยะเยือกในใจลง แล้วถามพนักงานสาวสวย

เนื่องจากความแปลกๆของพวกตระกูลเย่ พนักงานสาวสวยจึงไม่มีความรู้สึกที่ดีต่อลู่เสี้ยงหยาง ดังนั้นจึงพูดแบบไม่ค่อยดี “สามแสนห้าหมื่นแปดร้อย”

“อืม” ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า แล้วหยิบบัตรธนาคารออกจากกระเป๋า ยื่นให้พนักงานสาวสวย “รูดการ์ด”

“อืม” พนักงานสาวสวยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย หรือว่าลู่เสี้ยงหยางจะมีเงินสามแสนห้าหมื่นแปดร้อยจริงๆ

ด้วยความสงสัย พนักงานสาวสวยรับบัตรธนาคารของลู่เสี้ยงหยางมา เตรียมจะรูดการ์ด

วินาทีนี้ เย่หยุนเทาไม่เชื่อว่าในบัตรของลู่เสี้ยงหยางจะมีเงินจำนวนสามแสนห้าหมื่นแปดร้อย พูดเตือนพนักงานสาวสวยด้วยความหวังดีว่า “พวกคุณต้องเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเฝ้าประตูไว้นะ คนยากจนบางคน ไม่แน่ว่าเขากำลังเตรียมจะหลบหนีแล้ว............”

ติ๋ง

เขายังไม่ทันพูดจบ ทันใดนั้นเสียงที่ชัดเจนก็ดังมาจากเครื่องรูดบัตรเครดิต แล้วมีสลิปตามออกมา

รูดบัตรสำเร็จ

“อืม…….มีเงินจริงๆ” พนักงานสาวสวยมือสั่น เครื่องรูดบัตรเครดิตเกือบตกพื้น ลู่เสี้ยงหยางน่าจะเป็นลูกเขยคนแรกที่มีเงินติดตัวมากมายขนาดนี้มั่ง

“บ้าจริงๆ เป็นไปได้ไง” เย่หยุนเทาคำพูดเหน็บแนมในปากถูกสำลักกลับทันที เริ่มอุทานออกมา

“ไม่ไม่ไม่ เป็นไปไม่ได้” เย่ซวงส่ายหัวไม่หยุด ยากที่จะยอมรับความจริงนี้ เธอชอบดูผู้ชายที่ขี้ขลาดตาขาวและไม่มีความสามารถของเย่สวนอับอายขายขี้หน้ามาก แต่ตอนนี้เขาสามารถจ่ายสามแสนห้าหมื่นแปดร้อยได้จริงๆ

“นี่.......” แม้แต่ท่านย่าก็ยังไม่อยากจะเชื่อสายตา ลู่เสี้ยงหยางไปเอาเงินมากมายขนาดนี้มาจากไหน แต่เดิมเธอไม่ได้ตั้งใจจะแกล้งลู่เสี้ยงหยาง แต่ลู่เสี้ยงหยางโต้กลับ ตบหน้าเธออย่างแรง

เย่สวนจ้องมองลู่เสี้ยงหยางอย่างตกตะลึง ลู่เสี้ยงหยางอยู่บ้านพวกเขามาสามปี ค่าครองชีพเดือนละแค่หนึ่งพันห้าร้อย ถึงแม้จะเก็บทั้งหมดไว้ก็ไม่น่าจะได้เยอะขนาดนี้

หลิวจิ้งสีหน้ายิ่งอยู่ยิ่งแย่ เธอคิดว่าเงินส่วนนี้เย่สวนต้องเป็นคนแอบเอาให้ลู่เสี้ยงหยางแน่ๆ