หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 210

บทที่ 210 การกระทำบ่งบอกถึงตัวตนของคุณ

เย่สวนเป็นมาตรฐานของความงามที่ดีที่สุด ซึ่งทำให้หลินเสี่ยวโปมองแล้วรู้สึกหมั่นเขี้ยวอย่างบอกไม่ถูก

“อ้อ ผมเป็นคนมีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่อยู่แล้ว ในเมื่อเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดเราก็คุยกันได้” หลินเสี่ยวโปยิ้มพูด

“คุณหลินใจกว้างจริงๆ เลยค่ะ” เย่สวนตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

แต่ประโยคต่อไปของหลินเสี่ยวโป ทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอหายไปทันที

“เย่สวน งั้นคืนนี้คุณไปปรนนิบัติผมก็แล้วกันนะ ถ้าคุณทำให้ผมมีความสุขได้ เรื่องนี้ผมจะปล่อยให้เป็นอดีต”

หลินเสี่ยวโปพูดอย่างชั่วร้าย สายตากวาดมองไปที่เย่สวนจนแทบอดไม่ได้ที่จะฉีกเสื้อผ้าของเธอออกทันที

“คนไร้ยางอาย” สีหน้าเย่สวนเปลี่ยนไป เธอโกรธจนตัวสั่น หลินเสี่ยวโปอยากได้เธองั้นหรือ ฝันไปเถอะ

“ทำไม? ไม่รับปากเหรอ? เหอะๆ เย่สวน คุณช่วยคิดถึงผลที่จะตามมาก็แล้วกันนะ ขอแค่คำสั่งเดียวของผม ตระกูลเย่ของคุณก็จะไม่มีจุดยืนในเมืองปินเหอนี้อีก คุณก็รู้ดีว่าพี่สาวผมเป็นถึงผู้อาวุโสของสมาคมหอการค้า ไม่ยากหรอกที่จะใช้กฎของสมาคมหอการค้าเล่นงานตระกูลเย่ของคุณจนล้มละลาย ถ้าถึงเวลานั้นแล้ว คุณอยากให้ครอบครัวของคุณเป็นขอทานกันทั้งหมดเหรอ?” หลินเสี่ยวโปพูดอย่างโหดร้าย

เย่สวนเงียบไป เธอรู้ว่าหลินเสี่ยวโปไม่ได้ข่มขู่เธอ สิ่งเหล่านี้หลินเสี่ยวโปทำได้อย่างที่พูดแน่นอน

อำนาจของหอการค้ามันมากเกินไป ไม่ใช่เรื่องยากเลยที่เขาจะเล่นงานตระกูลเย่และให้ตระกูลเย่ไม่มีจุดยืนในวงการธุรกิจอีก

เมื่อเห็นเย่สวนไม่มีการโต้ตอบ หลินเสี่ยวโปก็ยิ่งตื่นเต้นเข้าไปใหญ่ เขารู้ว่าเย่สวนกำลังกลัว ถ้าเขากดดันเธอไปเรื่อยๆ เย่สวนต้องยอมจำนนอย่างแน่นอน ถึงเวลานั้นทุกอย่างก็เข้าทางเขา

“เหอะๆ เย่สวน ถ้าคุณยอมเป็นคนรักของผม คุณจะได้กินดีอยู่ดี แต่ถ้าไม่ คุณจะได้สัมผัสกับคุกอันโหดร้ายของเมืองปินเหอนี้ คุณอาจจะคิดว่าตายไปเสียจะดีกว่าอยู่! พวกคุณควรรู้ว่าต้องเลือกทางไหนนะ” หลินเสี่ยวโปยิ้มพูดอย่างชั่วร้าย จากนั้นเอื้อมมือไปแตะแก้มของเย่สวน

“เหอะ ไอ้กระจอกเอ๊ย ไปเอาความกล้ามาจากไหน กล้าแตะต้องผู้หญิงเรา วันนี้นายจะได้รู้ว่าอะไรคือตายไปเสียดีกว่าอยู่!” ทันใดนั้น เสียงอันเย็นเยือกดังขึ้น

หลินเสี่ยวโปถึงกับสะดุ้งตกใจ ตอนนี้เขารู้สึกหนาวไปทั้งตัว และเหมือนมีสายตาแห่งยมทูตกำลังจ้องมองเขาอยู่!

ทันทีที่หลินเสี่ยวโปหันกลับมาก็ได้เห็นดวงตาอันไร้ซึ่งอารมณ์ของลู่เสี้ยงหยาง ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกขนลุกไปทั้งตัว

เขาสาบานได้ว่าเขาไม่เคยเห็นแววตาที่น่ากลัวเช่นนี้ของลู่เสี้ยงหยางมาก่อน

แต่เมื่อนึกถึงตระกูลหลินที่เป็นภูมิหลังอันสูงส่งของเขาแล้วจะต้องกลัวอะไรอีก? จากนั้นเขาพูดกับลู่เสี้ยงหยางด้วยความมั่นใจ “ไอ้หนู มึงกล้าทำร้ายแฟนกู กูขอสัญญาว่ามึงจะได้ยินเสียงข้อต่อกระดูกของร่างกายของมึงแตกทีละข้าง”

ทันทีที่พูดจบ เขาก็หันไปเรียกลูกสมุนสิบกว่าคนของเขา “ไปอัดมันซะ!”

“ครับ นาย” ลูกสมุนสิบกว่าคนนั้นก็กระโจนเข้าหาลู่เสี้ยงหยางทันที

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัวแล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “พวกเหลือขออย่างพวกคุณ ผมควรจะช่วยยังไงดีนะ?”

เสียงพูดยังไม่ทันจบ ร่างของเขาก็อยู่ท่ามกลางชายสิบกว่าคนนั้นแล้ว

เย่สวนยังไม่ทันเห็นด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นในนั้น แต่เธอได้ยินเพียงเสียงโหยหวนของผู้คน ตามด้วยชายสิบกว่าคนนั้นค่อยๆ ล้มลงแล้วขดตัวนอนอยู่กับพื้นทีละคน

ทันใดนั้นรูม่านตาของหลินเสี่ยวโปหดตัวลง เขาได้แต่สูดปากแรงๆ นี่......นี่มัน เป็นไปได้ไง?

เย่สวนถึงกับสับสน ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เร็วจนเธอตอบสนองแทบไม่ทัน

“ผมบอกไปแล้วว่าวันนี้จะให้คุณตายไปดีกว่าอยู่” ในขณะนี้ลู่เสี้ยงหยางปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าหลินเสี่ยวโปแล้วคว้ามือของเขามาจับไว้

เป็นมือข้างที่หลินเสี่ยวโปตั้งใจจะสัมผัสใบหน้าของเย่สวนก่อนหน้านี้

แครก!

แครก!