หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 211

บทที่ 211 ลูกชายของคุณไปเหยียบเท้าคนใหญ่คนโต

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด!

เมื่อพูดจบ ผู้กำกับก็วางสายทันที

เกาหยางแทบจะฉี่ราดกางเกงด้วยความตกใจ เขาสั่นไปทั้งตัว เขารู้สึกได้ว่าผู้กำกับที่คุยโทรศัพท์กันเมื่อครู่นี้ก็กลัวมากเหมือนกัน!

ในตอนนี้มีเพียงคำอธิบายเดียวเท่านั้นก็คือ ระดับของผู้กำกับยังเทียบเท่าลู่เสี้ยงหยางคนนี้ไม่ได้เลย

เพราะ เขาคือใครกันแน่!

เกาหยางเหงื่อแตกไปทั่วร่างกาย ขาทั้งสองข้างของเขาสั่นเทา เขารีบหันกลับไปก้มหน้าร้องขอความเมตตาจากลู่เสี้ยงหยางทันที “คุณลู่ครับ ขออภัยด้วยนะครับ ต้องขออภัยจริงๆ ครับ ตาผมมืดบอดเอง ผมทำผิดไปแล้วครับ ผมจะคืนความยุติธรรมให้คุณทันทีเลยนะครับ”

ว่าไงนะ?

ผู้คนรอบข้างเกาหยางถึงกับตะลึง ก่อนหน้านี้ยังสั่งการให้จับกุมลู่เสี้ยงหยางอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับหันมาร้องขอความเมตตาจากเขา?

บ้าเอ๊ย! เกิดอะไรขึ้นกันแน่?!!!

หลินเสี่ยวโปตกใจจนลูกตาแทบหลุดออกมา

“หือ นี่มัน?” เย่สวนก็รู้สึกตกใจและได้แต่มองหน้าลู่เสี้ยงหยางอย่างเงียบๆ ทันใดนั้นเธอรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้เปลี่ยนไป เขาลึกลับมาก ลึกลับจนเธอมองไม่ออก

จากนั้น

เกาหยางได้เดินเข้าไปหาหลินเสี่ยวโปแล้วจ้องหน้าเขาด้วยความโกรธ เกาหยางอดไม่ได้ที่จะกลืนเขาเข้าไปทั้งตัว

เพราะคนเหลือขอคนนี้คนเดียวเกือบทำหัวของเขาหลุดออกจากบ่าแล้ว

หลินเสี่ยวโปถูกจ้องจนรู้สึกผวาไปหมด เขาถามต่อด้วยความอ่อนแรง “เกิดอะไรขึ้น ผู้กองเกา?”

เกาหยางแค่โทรออกสายเดียวก็ทำให้เขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เขาเริ่มสงสัยแล้วว่าลู่เสี้ยงหยางนั้นมีภูมิหลังที่ยิ่งใหญ่จริงๆ

เกาหยางกลับพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เราได้สืบสวนคดีฆาตกรรมในบาร์แห่งหนึ่งเมื่อหกเดือนก่อนแล้ว ผมสงสัยว่าคดีฆาตกรรมนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณด้วย ดังนั้นตอนนี้ผมขอเชิญคุณไปให้ปากคำกับเราที่สถานีตำรวจครับ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของหลินเสี่ยวโปกลายเป็นความเศร้าทันที ที่แท้ทางตำรวจมีหลักฐานตั้งแต่แรกแล้ว เป็นความจริงที่เขามีส่วนเกี่ยวข้องกับการฆาตกรรมครั้งนี้

“พาตัวไป” เกาหยางออกคำสั่งและเจ้าหน้าที่ตำรวจก็เข้ามาใส่กุญมือหลินเสี่ยวโป

หลินเสี่ยวโปถอนหายใจดังๆ แล้วตะโกนด่าขึ้นมา “เกาหยาง คุณหาเรื่องเองนะ ผมเป็นคนของตระกูลหลิน พี่สาวผมเป็นถึงผู้อาวุโสของหอการค้าเชียวนะ คุณกล้าจับผมเหรอ?”

เกาหยางเองก็อยู่ภายใต้ความกดดันสูงมาก เพราะทั้งสองฝ่ายต่างก็เป็นคนใหญ่คนโต เขารู้สึกกดดันจนแทบหายใจไม่ออก แต่อย่างไรก็ตาม ทางลู่เสี้ยงหยางก็ดูเหมือนจะเป็นครอบครัวที่น่าเกรงขามมากกว่าตระกูลหลิน

“แมร่งเอ๊ย อย่าไร้สาระ ทุกอย่างมันกระจ่างแล้วยังจะตะโกนอะไรนักหนา คอยดูว่าผมจะจัดการกับคุณยังไง?” เกาหยางตะโกนด่ากลับแล้วใช้เท้าอัดเข้าไปที่หน้าท้องของหลินเสี่ยวโป

หลินเสี่ยวโปหน้าซีดเซียวด้วยความเจ็บปวดทันที “คุณลู่ครับ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ เรื่องนี้ผมจะจัดการให้เป็นธรรมที่สุดเลยครับ” เกาหยางรับปากลู่เสี้ยงหยางด้วยความเกรงใจ

“หวังว่าจะเป็นไปตามที่พูดนะ ไม่เช่นนั้นคุณระวังถึงผลที่จะตามมาก็แล้วกัน” ลู่เสี้ยงหยางพูดเบาๆ

“ครับ ครับผม คุณลู่วางใจได้ครับ” เกาหยางพยักหน้ารัวๆ จากนั้นรีบนำตัวหลินเสี่ยวโปกลับไปยังสถานีตำรวจแล้วเริ่มสอบปากคำโดยเร็วที่สุด

และในเวลานี้ หวังเขี่ยวหยุนที่นั่งอยู่ในรถตกใจกลัวจนฉี่แทบราด

เธอคิดว่าสามีที่มาพร้อมกับลูกน้องเป็นสิบคนจะจัดการกับลู่เสี้ยงหยางและเย่สวนได้ แต่ที่ไหนได้สามีของเธอกลับถูกลู่เสี้ยงหยางจัดการ แถมไม่พอตำรวจที่สามีเธอเรียกมากลับเคารพให้เกียรติลู่เสี้ยงยางอย่างที่สุด

ทุกอย่างนี้บ่งบอกให้รู้ว่าลู่เสี้ยงหยางต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่ อย่างน้อยเขาไม่ใช่คนที่เธอสามารถมีเรื่องได้ด้วยแน่นอน

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ร่างกายของหวังเขี่ยวหยุนสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ เธอได้แต่มองเย่สวนที่ยังคงตกใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

วินาทีต่อมา สายตาของเธอได้สบกับดวงตาอันเย็นชาและไร้ความปรานีของลู่เสี้ยงหยางอย่างไม่ทันตั้งตัว และทันใดนั้น ของเหลวสีเหลืองที่ไม่สามารถควบคุมได้กระจายออกจากต้นขาของเธอ จึงทำให้รถทั้งคันเหม็นกลิ่นปัสสาวะไปหมด