หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 213

บทที่ 213 บังคับรื้อถอน

สวีปินกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว เขารีบยื่นมือออกไปจับมือของหานปิงหาน

ผิวอันนุ่มนวลและกลิ่นหอมจางๆ ที่เข้าจมูกทำให้เขาเริ่มหวั่นไหว

เมื่อเหลือบตามองหานปิงหานตั้งแต่หัวจรดเท้าก็ยิ่งทำให้ดวงตาของเขาเร่าร้อนขึ้น

ใบหน้าของหานปิงหานนั้นสวยใสอย่างมีเสน่ห์มาก แก้มสีแดงอมชมพูดและริมฝีปากอันอวบอิ่มของเธอทำให้คนมองแล้วอดไม่ได้ที่จะลิ้มลอง รวมถึงร่างอันเซ็กซี่ที่ถูกห่อหุ้มด้วยเสื้อเชิ๊ตและกางเกงยีนส์รัดรูป มันเผยให้เห็นถึงความอวบอิ่มและขาเรียวอ่อนนุ่มของเธอได้อย่างชัดเจน

เพอร์เฟค!

นี่มันเป็นของบนเตียงที่เพอร์เฟคที่สุด!

ณ เวลานี้สวีปินอดไม่ได้ที่จะกดหานปิงหานที่เซ็กซี่คนนี้ลงไปนอนบนพื้นแล้วสั่งสอนเธอ แต่เมื่อนึกถึงบทบาทของตน เขาจึงได้ยิ้มตอบเบาๆ แล้วปล่อยมือเธอไป

แต่เขาได้ตัดสินใจแล้วว่าเขาจะเอาเจ้านางฟ้าที่แสนเซ็กซี่คนนี้ขึ้นไปลิ้มลองบนเตียงให้ได้

หลังจากที่สวีปินนั่งลง หานปิงหานและคนอื่นๆ ก็ค่อยๆ นั่งลง

หานปิงหานกลัวเรื่องมันจะยาว เธอจึงถามตรงประเด็น “หัวหน้าสวี เรื่องที่ดิฉันเคยบอกคุณเป็นยังไงบ้างคะ?”

สวีปินยิ้มพูด “เอกสารการรื้อถอนออกมาแล้ว และผมก็ได้จัดรายชื่อของโรงงานหยูเม่ยหยินกรุ๊ปเข้าไปในลิสรายชื่อที่ต้องรื้อถอนเรียบร้อยแล้วด้วย ไม่ต้องเป็นห่วงครับ เรื่องนี้คอนเฟิร์มเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงขั้นตอนการดำเนินการ พรุ่งนี้ผมจะไปพบลูกพี่ซุนอีกครั้ง”

ลูกพี่ซุนคือบอสใหญ่ของเขา และเป็นอธิบดีกรมโยธาธิการและผังเมืองของเมืองนี้

“ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นเรื่องนี้ก็ต้องรบกวนหัวหน้าสวีทีนะคะ ถ้าเรื่องนี้สำเร็จไปด้วยดี พวกเราทุกคนจะไม่ลืมบุญคุณของท่านไปตลอดชีวิตเลยค่ะ” หานปิงหานยิ้มพูดอย่างนุ่มนวล

สวีปินพยักหน้าด้วยสีหน้ามั่นใจ “เรื่องนี้อยู่ภายใต้การดูแลของผม คาดว่าไม่เกินหนึ่งสัปดาห์ก็จะได้ข้อสรุปอย่างแน่นอน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หานปิงหานและคนอื่นๆ ก็ยิ้มอย่างมีความสุข ลู่เสี้ยงหยาง นายเก่งมากเลยใช่ไหม? นายคงคิดว่าหยูเม่ยหยินกรุ๊ปของนายจะครอบครองตลาดความงามของเมืองปินเหอได้ตลอดสินะ นายมันช่างไร้เดียงสาจริงๆ ฮ่าๆ ฉันจะรื้อทั้งโรงงานของนายทิ้งซะ ดูว่านายจะก้าวกระโดดยังไงอีก

“จริงด้วย” เวลานี้สวีปินเหมือนจะนึกอะไรได้ เขาจึงยิ้มพูดกับหานปิงหาน “ผมมีเรื่องอยากจะขอคุยกับคุณเป็นการส่วนตัวหน่อยครับ”

ทันทีที่ได้ยินคำนี้ ทุกคนในห้องก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องอาหารนั้นอย่างมีไหวพริบ

ไม่นานหลังจากนั้น ห้องอาหารก็เหลือเพียงหานปิงหานและสวีปินสองคน

หานปิงหานยิ้มจางๆ แล้วพูดกับสวีปินว่า “หัวหน้าสวีมีเรื่องอะไรว่ามาเลยค่ะ?”

สวีปินไม่เกรงใจอีก เขากวาดมองไปที่เรือนร่างของหานปิงหานด้วยสายตาอันเร่าร้อนและใบหน้าอันหึงหวง “ผมไม่ต้องการการตอบแทนจากตระกูลหลิน ตระกูลจางและตระกูลเหอหรอกครับ ผมแค่ต้องการการตอบแทนจากคุณหนูหานคนเดียวเท่านั้น”

สำหรับการประสบความสำเร็จของหานปิงหานตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ เธอหนีไม่พ้นเรื่องเหล่านี้เลย ยิ่งเป็นผู้ชายที่มีอำนาจหลายๆ คนในเมืองไห่ตงต่างก็เคยมีประวัติความสัมพันธ์ที่อธิบายยากกับเธอไม่มากก็น้อยเช่นกัน

ไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่าเธอมีประสบการณ์โชกโชนในเรื่องนี้ ดังนั้นในตอนนี้เธอได้ข้อมูลหลายอย่างจากสายตาของสวีปิน

และความต้องการของสวีปินในตอนนี้ก็ตรงกับความต้องการของเธอเช่นกัน เธอต้องทำให้สวีปินสนใจในตัวเธอเท่านั้น เธอถึงจะมัดใจเขาได้และให้เขายอมทำตามในสิ่งที่เธอขอทุกอย่าง

หานปิงหานยิ้มเบาๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม “ขอบคุณนะคะหัวหน้าสวี เรื่องนั้นมันแน่นอนอยู่แล้ว” เธอพูดไปด้วยแล้วจัดระเบียบชายเสื้อของเธอไปด้วย

นี่มันเป็นการกระทำที่จงใจทำให้สวีปินอยากมากขึ้น

กรึบ!

สวีปินกลืนน้ำลายแล้วเดินเข้าไปหาหานปิงหาน จากนั้นฝ่ามือของเขาวางลงที่เอวของหานปิงหานอย่างเป็นธรรมชาติ

แม้จะมีเสื้อบางๆ กั้นอยู่ แต่เขาก็สามารถสัมผัสถึงความอบอุ่นและความนุ่มนวลของผิวกายเธอได้อย่างชัดเจน

สวีปินหายใจเร็วขึ้นเรื่อยๆ เขาแทบทนไม่ไหวที่จะเลื่อนมือลงไปตำแหน่งอื่น