หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 220

บทที่ 220 กลเม็ดของพี่เตา

โชคดีที่พี่เตาเป็นคนหูตาไว เขาหลบแก้วที่หลิ่วหรูยู่เหวี่ยงมาได้

พี่เตารู้สึกว่าแค่ผู้หญิงคนเดียวยังจัดการไม่ได้ เขาคงต้องอับอายขายหน้าอย่างแน่นอน จากนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็หายไป “นางตัวแสบ อุตส่าห์ให้เกียรติเธอแล้วนะ อย่าหาว่าไม่เกรงใจก็แล้วกัน”

เขาดีดนิ้วแล้วมีชายสองคนเดินเข้ามาจับแขนของหลิ่วหรูยู่ไว้จากด้านหลัง

หลิ่วหรูยู่พยายามดิ้นรนแต่ไร้ประโยชน์

พี่เตาพูดอย่างเคร่งขรึม “ตอนนี้เธอยังมีโอกาสตัดสินใจ เธอจะยอมนอนกับพี่หรือว่าจะสัมผัสกับกลเม็ดของพี่”

“ถุ๊ย!” หลิ่วหรูยู่ถ่มน้ำลายใส่หน้าพี่เตาแล้วพูดอย่างแดกดันว่า “สภาพหมาไม่แดกอย่างมึง ยังคิดจะให้กูนอนกับมึงเหรอ? ฝันไปเถอะ”

รูม่านตาของพี่เตาหดเล็กลง เขาเช็ดน้ำลายของหลิ่วหรูยู่ออกจากใบหน้า จากนั้นตบไปที่ใบหน้าของเธอด้วยความโมโห

“แมร่ง พูดกันดีๆ ไม่ชอบ ในเมื่อขนาดนี้แล้ว กูก็จะไม่เกรงใจแล้วเหมือนกัน”

หลิ่วหรูยู่ถูกตบจนมีเลือดไหลออกมาที่มุมปาก รอยฝ่ามือของเขายังติดอยู่ที่แก้มอันขาวเนียนของเธอ แต่ถึงอย่างนั้นเธอยังคงมองพี่เตาด้วยสายตาประชดประชัน

“มีคนเคยบอกคุณไหมว่าคุณมันเหมือนตัวตลกคนหนึ่ง คิดว่าใส่ชุดแบรนด์เนมแล้วจะปกปิดความสกปรกข้างในของคุณได้เหรอ? คุณมันก็แค่ไอ้หน้าตัวเมียดีๆ คนหนึ่งแค่นั้นเอง” หลิ่วหรูยู่พูดตะคอกใส่เขา

พั๊วะ!

หลังพูดจบเธอก็ถูกตบเข้าที่หน้าอย่างจังอีกครั้ง

“นางตัวแสบ กูเหมือนตัวตลกแล้วไง? คอยดูนะว่าคืนนี้กูจะเอามึงต่อหน้าพี่น้องของกูยังไง!”

พี่เตาพูดอย่างเหี้ยมโหดแล้วยื่นมือออกไปกระชากเสื้อของหลิ่วหรูยู่จนทำให้เห็นผิวอันขาวเนียนและเสื้อผ้ารัดรูปด้านในของเธอ

กรึ๊บ!

พี่เตาถึงขั้นกลืนน้ำลาย แล้วดวงตาก็สว่างขึ้น

สายตาลูกน้องของเขาต่างก็มองมาที่หลิ่วหรูยู่แล้วพากันกลืนน้ำลาย

พี่เตาหัวเราะดังๆ แล้วพูดว่า “พี่น้อง รอข้าเสพสุขกับมันให้เสร็จก่อน แล้วพวกเองก็ต่อแถวกันมาเลย”

เมื่อนึกถึงภาพแห่งความสุขที่จะได้ลิ้มรสหลิ่วหรูยู่กำเดาของลูกสมุนหลายคนก็แทบพุ่ง

พี่เตายังคงยื่นมือออกไปดึงเสื้อของหลิ่วหรูยู่แล้วพยายามเข้าไปจูบปากเธอ

หลิ่วหรูยู่หลั่งน้ำตาด้วยความเสียใจแล้วตะโกนขอความช่วยเหลืออย่างไม่หยุด

พี่เตายิ้มอย่างบ้าคลั่ง จากนั้นฉีกเสื้อของหลิ่วหรูยู่มาดม “ฮ่าๆ ๆ รีบร้องขอความช่วยเหลือเลย ร้องดังๆ ยิ่งดังยิ่งทำให้พี่รู้สึกตื่นเต้น”

ปั้ง!

ขณะนี้ประตูห้องวีถูกถีบจนพัง จากลู่เสี้ยงหยางก็เดินเข้ามา

ลู่เสี้ยงหยางกวาดสายตามองไปทั่วห้องจากนั้นสีหน้าก็เคร่งขรึมทันที

“ช่างกล้า พวกนายจะต้องตายกันหมด!” การสังหารที่น่าสยดสยองที่สุดได้ปะทุออกมาจากร่างของลู่เสี้ยงหยาง

สึบ!

ทั้งห้องมีกลิ่นอายความตายขึ้นมาทันที!

เนื่องจากความเจตนาฆ่าที่ปะทุออกมาจากร่างของลู่เสี้ยงหยางทำให้อุณหภูมิทั้งห้องลดลงจนเหมือนเข้าสู่ฤดูหนาวทันที

พี่เตาและลูกน้องต่างก็สะดุ้งตกใจ

ลู่เสี้ยงหยางนั้นเย็นเยือกอย่างที่สุด เขาพูดกับคนเหล่านั้น “พวกขยะสังคมคิดแล้วยังว่าจะตายท่าไหน?”

“หือ? ไอ้หนู นายก็คือไอ้หน้าจืดที่คอยเกาะหลิ่วหรูยู่กินใช่ไหม? ใจใหญ่เหมือนกันนะเรา!” พี่เตาพูดอย่างเย้ยหยัน

“พวกขยะเหลือขอ วันนี้ข้าจะทำให้พวกเองเสียชาติเกิดเอง” ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างเย็นชาด้วยสีหน้าไร้ซึ่งอารมณ์

“จริงเหรอ? ทำให้กูดูหน่อยว่ามึงเอาความมั่นใจนี้มาจากไหน ไอ้กระจอกเหลือขอ” พี่เตาตะคอกแล้วส่งสายตาให้กับลูกน้อง

คนเหล่านั้นกระโจนเข้าไปหาลู่เสี้ยงหยางเหมือนหมาป่าที่หิวโหย