หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 231

บทที่231 รองเท้า98ล้าน!

ได้ยินหวังลี่พูดไม่น่าฟังขนาดนี้ การแสดงออกบนใบหน้าของเย่สวนก็ยิ่งดูแย่ขึ้นเรื่อยๆ ท้ายที่สุดก็หน้าเขียวแน่น

แน่นอนว่าเธออยากจะสวนกลับไป แต่จะทำอย่างไรได้ ที่หวังลี่พูดก็เป็นความจริง ลู่เสี้ยงหยางไม่มีความสามารถอะไรจริงๆ นอกจากต่อยตีได้ ในสายตาคนอื่นนั่นคือสิ่งที่ไร้ประโยชน์

แล้วความสามารถในการต่อยตีนี้ แน่นอนว่าไม่อาจพูดออกไปได้ ถึงอย่างไรในสายตาของคนชั้นสูงพวกนี้ การต่อยตีมีแต่พวกอันธพาลที่ทำได้ พูดออกไปก็เป็นเรื่องน่าอับอาย

เห็นเย่สวนสีหน้าอึดอัด ท่าทางพูดอะไรไม่ออก หวังลี่ก็ยิ่งรู้สึกมีชัย

อันที่จริงเย่สวน หวังลี่และหยางไข่ตอนที่พวกเขาอยู่มหาวิทยาลัย ล้วนแต่เป็นเพื่อนร่วมชั้น

ตอนที่อยู่มหาวิทยาลัย ข้างกายเย่สวนต่างรอบล้อมไปด้วยคนตามจีบที่ยอดเยี่ยมอย่างมาก ตั้งแต่ตอนนั้น หวังลี่ก็อิจฉาริษยาเย่สวนมาก

คิดมาตลอดว่าสักวัน จะต้องเหนือกว่าเย่สวน จนกระทั่งหลังจากได้ยินว่าเย่สวนแต่งงานกับไอ้ไร้ประโยชน์คนหนึ่ง เธอก็รู้สึกว่าเป้าหมายของตนเป็นจริงแล้ว

ตอนนี้ได้เจอเย่สวนอีกครั้ง แล้วยังสามีไร้ประโยชน์ผู้มีชื่อเสียงเลื่องลือของเธอคนนี้ เธอจะปล่อยโอกาสที่จะโจมตีเยาะเย้ยไปได้ยังไง

หยางไข่ที่อยู่อีกด้าน ก็ยิ้มเย็นชาอยู่เหมือนกัน แม่ง ตอนนั้นเขาเลียใบหน้าเพื่อตามจีบเย่สวน ที่ทำให้เขาจำฝังใจก็คือ จดหมายรักที่เขาส่งไป ยังถูกเย่สวนฉีกทิ้งในที่สาธารณะ

เรื่องนี้ยิ่งทำให้เขาเป็นที่หัวเราะเยาะของคนทั้งมหาวิทยาลัย กดความนับถือตัวเองของเขาให้ต่ำลง

ฮ่าฮ่า แต่ตอนนี้ดูเหมือน จิตใจของเขาจะสมดุลแล้ว

นังเย่สวนตัวดีคนนี้เห็นได้ชัดว่ามองหาผู้ชายไม่เก่ง ท้ายที่สุดเลือกไปเลือกมา ก็เลือกเขยแต่งเข้าที่เป็นขยะไร้ประโยชน์

แม่ง วันนี้ตัวเขาจะต้องสมน้ำหน้าไอ้หมาผู้เมียคู่นี้แรงๆ เสียหน่อย ถึงจะคลายความเกลียดชังในใจได้

คิดมาถึงตรงนี้ ใบหน้าของหยางไข่ก็แขวนรอยยิ้มที่โหดร้าย มองไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วเอ่ยถาม “ไอ้หนู ทำไมไม่พูดอะไรล่ะ รองเท้าส้นสูงคู่นี้แกซื้อไหวไหม? ”

ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างสงบนิ่ง “ฉันมีเงิน รองเท้าคู่เดียวก็ซื้อไหว”

“ฮ่าฮ่าฮ่า” เมื่อเขาพูดคำนี้ออกมา หยางไข่ก็ระเบิดเสียงหัวเราะ ขำจนน้ำตาแทบจะไหลออกมา

แม่มึง!

ไอ้ขยะ แกยังขี้โม้ได้นะ แกรู้ไหมว่ารักแห่งคริสตัลคู่ละเท่าไหร่? แกซื้อไหว? ขอล่ะ แกเอาความมั่นใจมาจากไหน? เลิกล้อเล่นได้ไหม เชี่ย ไอ้ตัวตลกโง่เง่า

หวังลี่เองก็หัวเราะจนตัวสั่น มองไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดว่า “แน่นอนว่าแกค่อนข้างมีเงิน แกเป็นลูกเขยแต่งเข้าตระกูลเย่ เงินที่ใช้อยู่ทุกวันก็ซัก100หยวนหรือเปล่า เก็บไว้หนึ่งเดือนก็ได้3000หยวน หลายปีขนาดนี้แล้ว แกคงจะมีซัก4,5หมื่นหยวน”

พูดถึงตรงนี้ เธอก็ส่งเสียงหึมาจากจมูก พูดขำๆ “เพียงแต่เงินแค่นี้ของแก ไม่ใช่เงินที่ฉันใช้ในหนึ่งเดือน แล้วยังไม่พอสำหรับรักแห่งคริสตัล ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันขำจะแย่ ดูท่าแกคงไม่ใช่แค่ไอ้ขยะ แต่ยังเป็นตัวตลก อุ้ยตาย เชี่ย ฉันล่ะนับถือสายตาของเย่สวนจริงๆ หาคนที่ประหลาดขนาดนี้มาได้”

เซลล์สาวงามสวมถุงน่องที่อยู่ด้านหนึ่ง ได้ฟังคำนี้ ก็มองไปที่ลู่เสี้ยงหยางด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความดูถูก

แม่งเอ้ย คิดไม่ถึงเลย ไอ้เด็กท่าทางเหมือนหมาคนนี้ จะเป็นพวกเกาะผู้หญิงกิน

คุณพี่ เกาะผู้หญิงกินก็เกาะผู้หญิงกิน ยังจะพูดจาอะไรใหญ่โต ว่าซื้อรักแห่งคริสตัลไหว

ไอ้ตัวตลกโง่เง่านี่ ถ้าซื้อรองเท้าที่แพงขนาดนี้ได้ เธอจะล้างเนื้อตัวให้สะอาดทันที แล้วปล่อยให้ลู่เสี้ยงหยางเล่นไปเรื่อยเลย!

ปอดของเย่สวนแทบจะระเบิดออกมาแล้ว ไม่อยากหัวเสียพูดกับหวังลี่,หยางไข่อีกต่อไป ดึงแขนของลู่เสี้ยงหยางอยากจะออกไป

แม่ง!

แมลงวันที่น่าขยะแขยง สู้ไม่ได้ ยังซ่อนไม่ได้อีกหรอ?