หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 235

บทที่235 ความลับในมือถือของหวังเสว่

ลู่เสี้ยงหยางขี้เกียจข้องเกี่ยวพัวพันกับหวังลี่,หยางไข่แบบนี้ต่อไป จึงพูดกับหวังเสว่ “คดีในวันนี้ เจ้าหน้าที่ตำรวจหวังเธอจัดการได้เลย สรุปคือ ฉันไม่เห็นด้วยที่พวกเขาจะถอนแจ้งความ”

หวังเสว่พยักหน้า ในเมื่อลู่เสี้ยงหยางไม่เห็นด้วย งั้นคดีนี้ก็ต้องถือว่าหวังลี่แจ้งความเท็จ ต้องดำเนินการรับผิดทางกฎหมายที่เกี่ยวข้อง

ผู้จัดการร้านหัวเราะ รับคำไปพูดต่อ “คุณชายลู่ ฉันสามารถใช้อำนาจดำเนินการแทนสำหรับที่หล่อนใส่ร้ายคุณได้”

“ก็ดี” ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า เรื่องที่เล็กจิ๋วเท่าเม็ดงาถั่วเขียวแค่นี้ แน่นอนว่าเขาขี้เกียจจัดการเอง

ได้ฟังคำพวกนี้ หวังลี่กับหยางไข่ก็อยากจะตายแล้ว โดยเฉพาะหยางไข่ ถลึงตาใส่หวังลี่ไปหลายที แม่งเอ้ย เพราะนังตัวดีนี่ ทำให้ตนกับลู่เสี้ยงหยางบาดหมางกัน เอาล่ะทีนี้ ถ้ามีคำฟ้องร้องติดตัว ธุรกิจของเขาจะได้รับผลกระทบอย่างมาก

“ฉิบหาย มึงทำให้กูเดือดร้อนแล้ว ยังไม่รีบกล่าวขอโทษคุณชายลู่อีก” หยางไข่จ้องเขม็งไปที่หวังลี่อย่างดุร้าย

หวังลี่น้ำตาไหลออกตาออกจมูกมาตั้งนานแล้ว กอดขาของลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดขึ้น “ขอร้องคุณยกโทษให้ฉันเถอะ เรื่องนี้ ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรตีกรอบคุณ ฉันมันไม่ดีเอง ฉันปากพล่อย”

ใบหน้าลู่เสี้ยงหยางเต็มไปด้วยความรังเกียจ ยื่นเท้าเตะหวังลี่ออกแล้วกล่าว “อย่าทำให้เท้าฉันสกปรก ไสหัวไป”

เพี๊ยะเพี๊ยะ!

หวังลี่เห็นลู่เสี้ยงหยางไม่ยอมยกโทษให้ตน โดยไม่มีความลังเลใดๆ ยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองไปสองสามที ร้องไห้ต่อพร้อมพูดขึ้น “ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ ”

ลู่เสี้ยงหยางขี้เกียจสนใจเธอ

เย่สวนตื่นเต้นอย่างอธิบายไม่ได้ ร่างเพรียวสั่นสะท้านขึ้นมา ก่อนหน้านี้หวังลี่คนนี้เย่อหยิ่งแค่ไหน ยโสโอหัง ตอนนี้กลับน่าอายแบบนี้ คุกเข่าขอโทษขอโพย

นาทีต่อมา หวังลี่ดูออกแล้วว่าจิตใจของลู่เสี้ยงหยางแข็งดั่งเหล็ก จึงรีบเข้าไปหาเย่สวน คุกเข่าลง กอดขาของเธอแล้วพูด “เย่สวน เห็นแก่ความเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน เธอก็ไม่ต้องข้องเกี่ยวกับฉันแล้ว เธอทำเหมือนพวกเราเป็นลมตด”

“....” คนรอบด้านหน้าดำมืด เชี่ย เพื่อที่จะได้รับการให้อภัยจากเย่สวนกับลู่เสี้ยงหยาง หวังลี่คนนี้ลดตัวพอสมควร

เย่สวนไม่พูดอะไร เหลือบมองไปที่หยางไข่

หยางไข่ใบหน้าไม่ปกติทันที รีบฝืนยิ้มพูดขึ้น “ลี่ลี่พูดถูก เธอทำเหมือนพวกเราเป็นลมตดไปแล้ว”

เย่สวนถอนหายใจในใจ ถึงอย่างไรลึกๆ แล้วเธอก็เป็นคนดี แล้วอีกอย่างพวกเขาก็เป็นเพื่อนร่วมชั้น ขี้เกียจจะข้องเกี่ยวกับพวกเขา จึงพูดกับลู่เสี้ยงหยาง “พอแล้ว พวกเราไปกันเถอะ”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า มองไปที่หวังเสว่กับผู้จัดการร้าน “เรื่องนี้ก็จบลงแค่นี้แหละ”

หวังเสว่และผู้จัดการร้านพยักหน้า

ก่อนที่จะไป ลู่เสี้ยงหยางเอียงศีรษะ พูดกับหวังลี่หนึ่งประโยค “จริงสิ จะบอกเธออีกเรื่องหนึ่ง สร้อยที่ห้อยอยู่ที่คอเธอ จูบแห่งเทพธิดาเป็นของปลอม จูบแห่งเทพธิดาของแท้ ทั้งโลกนี้มีแค่สองเส้น บนนั้นมีรหัส อันนี้ไม่มีใครกล้าปลอม”

ได้ยินคำนี้ หวังลี่ก็รีบหยิบจูบแห่งเทพธิดาของตัวเองออกมา ดูอย่างจริงจังว่ามีรหัสหรือไม่

ผลลัพธ์คือ เป็นอย่างที่ลู่เสี้ยงหยางพูด บนสร้อยไม่มีรหัส

เย่สวนเองก็หยิบจูบแห่งเทพธิดาของตนออกมาดูโดยไม่รู้ตัว ดูแล้ว ก็พูดขึ้น “รหัสบนนี้ของฉันคือ MS1313520”

ผู้จัดการร้านพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “คุณหนู คุณไม่ต้องดู จูบแห่งเทพธิดาของคุณเส้นนี้เป็นของแท้”

หยางไข่ที่อยู่อีกด้านใบหน้ามีความผิด ตอนนั้นที่เขามอบสร้อยเส้นนี้ให้หวังลี่ เคยรับประกันไว้ ว่าจูบแห่งเทพธิดาเส้นนี้เป็นของแท้ และเพราะเหตุนี้ หวังลี่ถึงตกลงแต่งงานกับเขา

คิดไม่ถึงว่า วันนี้เรื่องนี้จะถูกเปิดโปง นี่จะให้เขาเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?

“ไอ้ชั่ว นายมันคนหลอกลวง ตอนนั้นนายบอกกับฉันว่ายังไง? ” หวังลี่หันไปถามหยางไข่อย่างไม่ลดละทันที

หยางไข่กระอักกระอ่วนมาก พูดคอตก “สร้อยคอเส้นนี้เป็นของปลอมก็จริง แต่ว่า เป็นของก็อปเกรดเอ ฉันใช้เงินหนึ่งล้านซื้อมา”