หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 244

บทที่ 244 จุดจบของคนที่มีเรื่องกับคุณหาน

ด้านในโรงงานผลิตของหยูเม่ยหยินกรุ๊ป

เย่สวนเพิ่งเดินเข้ามาก็เห็นพนักงานทุกคนในโรงงานผลิตของหยูเม่ยหยินกรุ๊ปยืนอยู่ตรงหน้า และเห็นซุนเซียงเซียงที่กำลังยืนพูดให้กำลังใจกับพนักงานเหล่านี้

แต่สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจมากกว่านั้นคือ เธอกลับเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ซุนเซียงเซียงคือลู่เสี้ยงหยาง

เย่สวนไม่เข้าใจจริงๆ คนนอกอย่างลู่เสี้ยงหยางจะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?

ทันใดนั้น เธอก็นึกถึงความเป็นไปได้อันน่าตกใจเรื่องหนึ่ง ลู่เสี้ยงหยางก็คือประธานที่อยู่เบื้องหลังของบริษัทหยูเม่ยหยินกรุ๊ปคนนั้น

เพราะทุกคนในปินเหอต่างก็รู้ดีว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังของหยูเม่ยหยินกรุ๊ปคือตระกูลลู่ในเมืองหลวง อีกอย่างลู่เสี้ยงหยางก็มีนามสกุลลู่พอดี เขาต้องเป็นคนของตระกูลลู่แน่เลย

ตูม!

เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้ในเรื่องนี้ก็เกิดคลื่นฟ้าร้องดังขึ้นในจิตใจของเย่สวน

แต่มีเรื่องหนึ่งที่เธอไม่เข้าใจเลย ถ้าลู่เสี้ยงหยางเป็นคนของตระกูลลี่จากเมืองหลวงจริงๆ แล้วทำไมเขาถึงยอมลดตัวมาเป็นลูกเขยที่แต่งงานเข้าบ้านตระกูลเย่ของเธอ และยอมถูกผู้คนดูถูกเหยียดหยามด้วย

ในขณะที่เย่สวนงงงวยอยู่ ลู่เสี้ยงหยางก็เดินเข้ามาแล้วยิ้มพูดกับเธอ “สวนเอ๋อ คุณมาอยู่ที่นี่ได้ไง?”

เย่สวนตอบเขา “สำหรับหยูเม่ยหยินกรุ๊ปแล้ว ฉันรู้สึกขอบคุณมาตลอด และในวันนี้พวกเขากำลังประสบกับปัญหาฉันก็ต้องเข้ามาให้กำลังใจด้วยสิ”

เมื่อพูดจบเธอก็ถามกลับลู่เสี้ยงหยางด้วยความสงสัย “แล้วคุณล่ะ มาอยู่ที่นี่ได้ไง?”

ลู่เสี้ยงหยางหาคำโกหกแล้วตอบเธอว่า “ผมรู้จักท่านประธานของหยูเม่ยหยินกรุ๊ป วันนี้แกอยู่เมืองหลวง ไม่สะดวกเข้ามาที่นี่ แกจึงฝากข้อความให้ผมมาบอกกับซุนเซียงเซียงหน่อย”

เมื่อได้ยินเช่นนี้เย่สวนก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เธอหวังให้ลู่เสี้ยงหยางจะบอกกับเธอว่าเขาก็คือประธานของหยูเม่ยหยินกรุ๊ปที่อยู่เบื้องหลังคนนั้น และเขายังเป็นคุณชายตระกูลลู่จากเมืองหลวงด้วย

ณ ขณะนี้ มีเสียงความวุ่นวายดังขึ้นจากนอกประตูโรงงาน ลู่เสี้ยงหยางและคนอื่นๆ หันมองไปก็เห็นหานปิงหานและเศรษฐีคนอื่นๆ กำลังเดินเข้ามา

จากนั้นไม่นานคนเหล่านี้ก็ได้มาถึงหน้าประตูโรงงาน

หานปิงหานมองมาที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วยิ้มพูดด้วยสีหน้าอันสดใส “เราเจอกันอีกแล้วนะ”

เธอยังจำได้ดี หลายวันที่ผ่านมา เธอถูกลู่เสี้ยงหยางกระทำจนทำให้เธอต้องอับอายขายหน้า และวันนี้เธอจะเอาคืนให้สาสมใจ

ลู่เสี้ยงหยางสีหน้าเฉยเมย จากนั้นพูดเบาๆ “คุณหานว่างจริงๆ เลยนะครับ ชิงเหอกรุ๊ปก็ใกล้จะล้มละลายแล้ว คุณยังมีเวลามาเยี่ยมชมโรงงานของหยูเม่ยหยินกรุ๊ปอีกด้วย”

เมื่อได้ยินคำนี้ หานปิงหานก็ยิ้มหน้าบานกว่าเดิม

จางเทาที่ยืนอยู่ข้างเธอหัวเราะเยาะและแสดงสีหน้าประชดประชัน จากนั้นมองหน้าลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดว่า “นายรู้ไหมว่าทำไมไอ้โรงงานเน่าๆ ของหยูเม่ยหยินกรุ๊ปยังอยู่ถึงตอนนี้ได้? ถ้าตามกำหนดการของเรา ไอ้โรงงานเน่าๆ นี้จะต้องถูกทำลายตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”

ลู่เสี้ยงหยางยังคงอยู่เงียบๆ และรอให้เขาพูดจนจบ

จากนั้นจางเทาก็พูดต่ออย่างที่คิดเอาไว้ “นายรู้ไหมว่าทำไมพวกเราถึงเลื่อนวันรื้อถอนมาวันนี้?”

ลู่เสี้ยงหยางมองเขาด้วยสายตาอันเย็นชาอย่างเงียบๆ

จางเทายิ่งพูดยิ่งสะใจ “ฮ่าๆ เราจะให้ทุกคนในหยูเม่ยหยินกรุ๊ปได้เห็นด้วยตาของตัวเองว่าพวกเราพังโรงงานนี้อย่างไร! อีกอย่างเราก็จะประกาศให้คนทั่วปินเหอได้รู้ว่าคนที่กล้ามีเรื่องกับคุณหานของเราจะต้องพบกับจุดอย่างอย่างไร”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่สวนและพนักงานคนอื่นๆ ในหยูเม่ยหยินกรุ๊ปต่างก็พากันใจหาย พวกเขาไม่คิดเลยว่าพวกหานปิงหานจะโหดร้ายขนาดนี้

ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดกับจางเทา “ฟังจากน้ำเสียงของคุณแล้ว กรมโยธาธิการและผังเมืองคงต้องฟังคำสั่งของคุณอย่างเดียวสินะ”

จางเทาพูดอย่างได้ใจอีกครั้ง “คุณเข้าใจตรงกันแล้ว”