หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 264

บทที่ 264 เทียนเหมิน

ลู่เสี้ยงหยางเพิ่งออกไปจากห้างสรรพสินค้าไป สีหน้าของหลี่ฉี่หมิงเปลี่ยนทันที จ้องไปที่หม่าจิงจิงกล่าวอย่างน่ากลัวว่า “แม่งเอ๊ย นังตัวดีอย่างแกนี่วันๆเอาแต่สร้างเรื่อง จากนี้ไปห้างเหนียนหัวไม่ต้อนรับแกอีก หากกล้าก้าวเข้ามาเองก้าวเดียว ก็เจอหนึ่งครั้งตีหนึ่งครั้ง ”

หม่าจิงจิงได้พยักหน้าแบบร่างไร้วิญญาณ

หลินอ้าวเสว่ได้มองไปทิศทางที่ลู่เสี้ยงหยางจากไป รู้สึกภายในใจว่างเปล่า หวังตลอดว่า คนที่เดินเคียงข้างลู่เสี้ยงหยางน่าจะเป็นเธอเอง

แต่นี่ก็ได้แค่คิดไปเองเท่านั้น ต่อมา ตบไปที่ไหล่ของหลี่ฉี่หมิง กล่าวว่า：“ทำดีดีล่ะ ”

“ครับครับครับ ผู้อาวุโสหลิน คุณวางใจได้ เพื่อห้างสรรพสินค้าแล้ว ผมจะทำให้ดีที่สุดแม้ต้องตายก็ตาม แต่ว่ายังหวังให้ผู้อาวุโสหลินพูดอะไรดีดีแทนผมต่อหน้าท่านประธานด้วย หนี้บุญคุณนี้ ผมจะไม่ลืมผู้อาวุโสหลินเลย ”หลี่ฉี่หมิงรีบแสดงถึงความภักดี

หลังจากที่ลู่เสี้ยงหยางกับจ้าวหรูเย็นออกจากห้างเหนียนหัวไป แล้วไปเดินเล่นกันต่อที่ตลาดคนเดิน

จ้าวหรูเย็นได้ซื้อแบบกระโปรงที่ชอบทั้งหมดมาอีกรอบ

หลังซื้อของเสร็จ ลู่เสี้ยงหยางได้พาจ้าวหรูเย็นไปตากลมเล่นที่ปินเหอ

กินมื้อเย็นในตอนกลางคืน ก็เกือบจะสี่ทุ่มแล้ว เวลาที่จะจากกับลู่เสี้ยงหยางใกล้เข้ามาทุกที

แม้ว่าจ้าวหรูเย็นฝืนตัวเองให้ยิ้มตลอด แต่ภายในใจกลับเต็มไปด้วยความโศกเศร้า

ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจ แล้วพูดกับจ้าวหรูเย็นว่า “ที่จริงเรื่องนี้ผมก็รู้สึกผิด โทษผมที่ความสามารถไม่เพียงพอ ห้ามเธอไม่ไปเทียนเหมินไม่ได้ คุณวางใจได้นะ หลังคุณไป ผมจะหาคนไปดูแลคุณลุงเอง รับรองว่าชาตินี้มีกินมีใช้แน่นอน ”

จ้าวหรูเย็นพยักหน้า พูดอย่างติดอ่าง “ขอบคุณนะ ”

“ไม่ต้องเกรงใจ พวกเราเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด มันต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้ว ”ลู่เสี้ยงหยางตอบกลับ

จ้าวหรูเย็นเงียบไปสักพัก พูดว่า：“ฉันว่านี่มันก็ดึกมากแล้ว คุณส่งฉันกลับบ้านได้ไหม จากไปพรุ่งนี้ คุณไม่ต้องไปส่งฉันละ ”

เธอกลัวว่าลู่เสี้ยงหยางไปส่งเธอพรุ่งนี้ ใจเธอจะไม่เด็ดพอที่จะตามท่านยายนั้นไป พอถึงเวลานั้นท่านยายโกรธขึ้นมาล่ะก็ อาจทำเรื่องร้ายๆกับคุณพ่อของเธอและลู่เสี้ยงหยางได้ และนี่เป็นสิ่งที่เธอไม่อยากให้เห็น

ลู่เสี้ยงหยางเข้าใจถึงความกังวลของจ้าวหรูเย็น พยักหน้า พาจ้าวหรูเย็นนั่งรถไฟแล้วส่งเธอกลับไปที่คลินิก

ยี่สิบนาทีหลังจากนี้ ลู่เสี้ยงหยางได้จอดรถอยู่ที่หน้าบ้านทางเข้าคลินิกของจ้าวหรูเย็น

จ้าวหรูเย็นหัวเราะกับตัวเอง แล้วพูดว่า：“ทำไมถึงเร็วจัง ”

ลู่เสี้ยงหยางได้เงียบไปไม่พูดไม่จา เอาความจริง เขาไม่รู้ว่าต้องพูดยังไง

รู้ว่าพรุ่งนี้จ้าวหรูเย็นต้องไปจากปินเหอแล้ว ต่อไปก็ไม่สามารถเจอกันอีกแล้ว ในใจเขารู้สึกหดหู่

จ้าวหรูเย็นถอนหายใจ ยื่นมือไปเปิดประตูรถออก เตรียมจะลงจากรถ แต่ในเวลานี้ เธอได้รวบรวมความกล้า ถามสิ่งที่ใจอยากถามมานาน

“ลู่เสี้ยงหยาง คุณ เคยชอบฉันบ้างหรือเปล่า？”

ลู่เสี้ยงหยางตอบตรงๆว่า “เคยชอบ แต่ว่าฉันมีเย่สวนอยู่ทั้งคนแล้ว ดังนั้น……”

“พอได้ละ ฉันรู้แล้ว คำพูดหลังจากนี้คุณไม่ต้องพูดแล้ว ”จ้าวหรูเย็นได้ขัดการพูดของลู่เสี้ยงหยาง “ฉันแค่รู้ว่าคุณชอบฉัน ก็เพียงพอแล้ว ”

เมื่อเสียงพูดสิ้นสุดลง ใบหน้าของจ้าวหรูเย็นได้ยิ้มออกอย่างพอใจ หันกลับมาอีกรอบ ประกบริมฝีปากของเธอ แล้วจูบไปที่ปากของลู่เสี้ยงหยางทีหนึ่ง

การกระทำนี้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและก็จบอย่างรวดเร็ว ราวกับแมลงปอแตะโดนน้ำอย่างนั้น จบลงอย่างเร็ว

จ้าวหรูเย็นไม่กล้าที่จะคิดถึงลู่เสี้ยงหยางมากนัก ไม่งั้นเธอคงห้ามใจไม่ไหว ที่จะไปจากที่นี่กับท่านยาย

“ไปแล้ว ฉันจ้าวหรูเย็นชาตินี้ขอรักผู้ชายอย่างลู่เสี้ยงหยางเพียงคนเดียว ได้พบเจอคุณในชาตินี้ ฉันก็พอใจแล้ว ”จ้าวหรูเย็นพูดไปยิ้มไป แต่พอยิ้มไปยิ้มไปก็ร้องไห้ออกมา ในขณะเดียวกันเธอได้กระโดดลงจากรถไปแล้ว เข้าไปในคลินิกอย่างเร่งรีบ ปั้งได้ปิดประตูคลินิกลง

ยังสามารถได้ยินความโศกเศร้าเสียใจมากอย่างแผ่วเบาได้ และเสียงร้องไห้จากใจที่แตกสลาย

ลู่เสี้ยงหยางเกิดอาการหนักใจ อยากเข้าไปเช็ดน้ำตาที่หางตาของจ้าวหรูเย็น แต่ด้วยเหตุผลที่ได้เตือนสติเขา ไม่สามารถทำอย่างนั้นได้