หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 280

บทที่ 280 นางผู้นี้นิสัยหยิ่งยโสโอหัง

บนรถ เมื่อหลิวต้าจู้ได้สติ ตกใจจนหน้าซีดเผือด กลัวจนตัวสั่น

หากมีคนเสียชีวิต เรื่องนี้จะจัดการยังไงดี?

หลิวห้าวรีบหันหน้าไปมองหลิวต้าจู้ แล้วพูดว่า “พ่อ ผมชนคนแล้ว ทำยังไงดี?”

จางกุ้ยจู๋พูดปลอบใจไปว่า “ลูกไม่ต้องกลัว มีพ่อกับแม่อยู่ที่นี่ด้วย ต่อให้ฟ้าถล่มลงมา ก็จะช่วยลูกแบกไว้”

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกขบขันในใจ ครอบครัวนี้ช่างไร้เดียงสา คิดว่าตัวเองเป็นใคร ที่กล้าพูดว่าฟ้าถล่มลงมา ก็จะแบกรับแทนได้?

เมื่อจางกุ้ยจู๋พูดจบ ก็ยื่นมือออกไปผลักหลิวต้าจู้แล้วพูดว่า “คุณลงไปดูสิ คนที่ถูกชนเจ็บหนักไหม”

หลิวต้าจู้รีบเปิดประตูแล้วลงจากรถ แล้วเดินไปดูที่บริเวณด้านหน้ารถ

ดูเสร็จก็กลับเข้ามานั่งบนรถ เขาตกใจจนเหงื่อผุดขึ้นที่หน้าผาก พูดแบบไม่มีสติว่า “จบกัน คนที่หลิวห้าวชนคือหญิงชรา ตอนนี้เธอนอนแนบนิ่งอยู่บนพื้น ผมเดาว่าอาจจะตายแล้วมั้ง”

อะไรน่ะ?

เมื่อได้ยินเช่นนี้หลิวห้าวตกใจจนเกือบจะฉี่ราด รีบคว้าแขนของจางกุ้ยจู๋แล้วพูดว่า “แม่ รีบคิดวิธีช่วยผมหน่อย ผมไม่อยากติดคุก”

ร่างกายของจางกุ้ยจู๋ก็รู้สึกเหมือนควบคุมร่างกายไม่ได้ รู้สึกหนาวสะท้านถึงกระดูก เขามีลูกชายคนนี้เพียงแค่คนเดียว ถ้าหากว่าลูกต้องติดคุก แล้วชีวิตหลังจากนี้ของเธอจะพึ่งพาใคร?

จางกุ้ยจู๋เป็นคนที่ค่อนข้างหน้าด้าน แค่พริบตาเดียว เมื่อคิดได้ก็พูดไปว่า “แกกลัวทำไม? รถคันนี้ไม่ใช่ของแกสักหน่อย ถึงชนคนตาย แกก็ไม่ใช่คนที่ต้องชดใช้ ”

เชียะ มันก็ใช่ รถคันนี้มันเป็นของหลิวจิ้ง ถึงชนคนตาย ก็ให้เธอเป็นแพะ(รับผิดชอบความผิดตามกฎหมายแทนคนอื่น)

หลิวห้าวกับหลิวต้าจู้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ฮาๆ เมียคนนี้ฉลาดจริง ๆ

ลู่เสี้ยงหยางหน้านิ่วคิ้วขมวด (หมายถึงไม่มีวิธี จำใจ อึดอัด) เพิ่งเคยพบเห็นคนที่ไร้ยางอายที่สุดในโลกก็คราวนี้แหละ

และในเวลานี้ คนที่อยู่รอบ ๆ ตัวรถยิ่งอยู่ยิ่งมากขึ้น ชี้มือว่าไปต่าง ๆ นานา

“แม่งฉิบหาย ชนคนแล้ว ยังไม่รีบลงมาจากรถ พาคนเจ็บไปส่งโรงพยาบาลอีก”

“โอ้ ช่างแล้งน้ำใจสิ้นดี ชนคนแล้วยังทำเพิกเฉย”

“แม่ง คนมีเงินสมัยนี้ไม่มีคุณสมบัติผู้ดีสักนิด คิดว่าขับรถหรูแล้วเที่ยวชนคนได้เหรอ”

เมื่อดูท่าทีคนพวกนี้แล้ว ครอบครัวของหลิวต้าจู้ไม่กล้าส่งเสียงเลย

แต่ถึงอย่างไรก็ต้องมีคนลงไปเคลียร์เรื่องนี้ จางกุ้ยจู๋ก็พูดกับลู่เสี้ยงหยางว่า “แกไอ้คนไร้ค่าจะนั่งอยู่บนรถทำไม รีบลงไปเคลียร์เรื่องนี้ให้จบเสีย”

ลู่เสี้ยงหยางพูดด้วยเสียงเยือกเย็นว่า “คนที่ขับรถชนคนไม่ใช่ผมสักหน่อย ลูกชายของคุณเก่งไม่ใช่เหรอ? ให้เขาไปเคลียร์เรื่องนี้ด้วยตัวเองสิ”

“แก” จางกุ้ยจู๋พูดได้แค่ประโยคนี้ก็โกรธจนหน้าเขียว

อึ่ม หลิวต้าจู้พูดเสียงผ่านลำคอ “ไอ้คนไร้ค่า ถ้าแกไม่ลงจากรถ ฉันจะได้โทรหาหลิวจิ้ง ให้เขาเป็นคนมาเคลียร์เรื่องนี้ด้วยตัวเอง”

แม่ง อย่าพูดไร้ยางอายแบบนี้ได้ไหม

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัวอย่างเซ็งๆ หลิวจิ้งเพิ่งเจอเรื่องทุกข์ใจที่บริษัทต้องปิดลง เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ไม่ให้เธอรับรู้จะดีกว่า

ผลักประตูแล้วลงไปจากรถ

รีบเดินไปที่หน้ารถ ม่านตาของลู่เสี้ยงหยางหดลงทันที แม่งฉิบหาย นี่มันทางม้าลาย

หลิวห้าวชนคนบนทางม้าลาย จะมีเหตุผลอะไรก็ไม่สามารถมาหักล้างได้

ในตอนนี้เขาได้แต่ภาวนาให้ยายแก่คนนี้ ไม่มีอันตรายถึงชีวิต

เขารีบนั่งลง ตรวจดูอาการบาดเจ็บของยายแก่

นับว่ายังโชคดีที่ไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต เพียงแค่ขาขวาถูกชนจนกระดูกหัก

ลู่เสี้ยงหยางรีบโบกรถโดยสาร ส่งยายแก่คนนี้ไปโรงพยาบาล