หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 292

บทที่ 292 มาไม่ถูกเวลา

68 ล้านไม่ใช่จำนวนเล็กน้อยเลย ดังนั้นหลายคนจึงไม่เต็มใจที่จะออกหน้าจ่ายเงินในตอนนี้

ถ้าจ่ายเงินไปแล้ว คนที่จะได้หน้าก็คือฉินหยุนเฟย ส่วนตัวเองก็จะกลายเป็นแพะรับบาปไป

จูหยู่เจินครูประจำชั้นรู้สึกลำบากใจ ในบัตรของเธอก็ไม่มีเงินมากพอเธอจึงแนะนำว่า “ฉันแนะนำให้ทุกคนช่วยกันจ่ายเงินในคืนนี้ก็แล้วกัน”

แม้ว่าจะไม่ค่อยพอใจ แต่ครูพูดออกมาแล้ว ทุกคนก็ต้องยอมรับ

หากนำจำนวน 68 ล้านออกมาเฉลี่ย แต่ละคนจะต้องจ่ายถึงหนึ่งล้านกว่า

เมื่อเห็นใบหน้านิ่วคิ้วขมวดของทุกคนลู่เสี้ยงหยางก็ยืนขึ้นพลางกล่าวว่า “เอาล่ะ อาหารมื้อนี้ให้ผมเลี้ยงแล้วกัน”

ในฐานะมาดามใหญ่แห่งตระกูลเก่าแก่ที่มีชื่อเสียงของเมืองหลวง 68 ล้านเป็นแค่เศษเงินเท่านั้น

เมื่อได้ยินแบบนี้หลายคนก็แอบยินดีอยู่ในใจ ฮ่าๆ พระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยแล้ว

ฉินหยุนเฟยที่แกล้งทำเป็นเมาก็ตื่นเต้นจนแทบจะกระโดด เจ้าหวังเจี้ยนนี่ฉลาดจริงๆ เรื่องราวต่างๆ เป็นไปตามแผนการของเขา

คืนนี้ลู่เสี้ยงหยางได้จ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้เธอค่อยจ่ายเงินคืนให้ลู่เสี้ยงหยางและถือโอกาสแอด WeChat ของเธอ ฮ่าๆ บางทีเขาอาจจะได้หอบสาวสวยคนนี้กลับบ้านด้วย

ในเวลานี้ลู่เสี้ยงหยางได้เดินมาถึงเคาน์เตอร์พลางหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาจากกระเป๋า แต่ทันใดนั้นเขาก็พบว่ากระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์มือถือได้หายไปแล้ว

ทันใดนั้นลู่เสี้ยงหยางก็พูดด้วยสีหน้าที่เย็นชา “กระเป๋าสตางค์และของผมถูกขโมยไป”

อะไรนะ?

ให้ตายเถอะ! กระเป๋าสตางค์และมือถือถูกขโมยไป?!

ฉินหยุนเฟยแทบจะกระอักเลือดออกมา พูดแบบนี้แสดงว่าเขาต้องหาทางจ่ายค่าอาหารในคืนนี้ด้วยตัวเอง

ในอีกด้านหนึ่งลู่เสี้ยงหยางแทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่ เมื่อครู่เขาเพิ่งให้พนักงานบริการเอากระเป๋าสตางค์และมือถือของกงหยู่หนิงออกไปไม่ให้เธอจ่ายเงินเพื่อให้ฉินหยุนเฟยขายหน้า

ใครบางคนในกลุ่มถอนหายใจแล้วพูดขึ้นว่า “ดูท่าคงจะต้องใช้วิธีที่ครูบอก พวกเรามาช่วยกันจ่ายเถอะ”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มเยาะ “น่าขันจริงๆ ก่อนมาที่นี่ฉินหยุนเฟยคุยโม้ว่าจะเลี้ยงข้าวพวกเรา แต่สุดท้ายก็ต้องให้พวกเราออกเงิน เขาไม่มีความจริงใจเลยแม้แต่นิดเดียว”

ถ้าเป็นเมื่อก่อนการที่ลู่เสี้ยงหยางกล้าพูดแบบนี้เขาจะต้องตกเป็นเป้าให้คนทั่วไปโจมตีอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้ไม่มีใครพูดอะไรเลย แสดงว่าพวกเขายอมรับในคำพูดของลู่เสี้ยงหยางแล้ว

ก็ใช่น่ะสิ เจ้าโง่ฉินหยุนเฟยนั้นไม่มีความน่าเชื่อถือเลย รับปากดิบดีว่าจะเลี้ยงข้าวทุกคน แต่ตอนนี้ดันมาเมาได้เสียนี่ ไม่รู้ว่าเมาจริงหรือเสแสร้ง

หวังเจี้ยนต้องการเหน็บแนมลู่เสี้ยงหยาง แต่เมื่อเห็นทุกคนไม่พูดอะไรเขาก็ไม่กล้าเอ่ยปาก

เย็ดแม่ง

เมื่อฉินหยุนเฟยได้ยินคำพูดของลู่เสี้ยงหยางก็รู้สึกอยากตายขึ้นมา ดูเหมือนว่าเขาจะเสแสร้งต่อไปไม่ได้แล้ว ไม่เช่นนั้นตนเองจะกลายเป็นศัตรูของคนทั้งชั้นเรียน

เขาสะบัดมือหวังเจี้ยนออกแล้ววิ่งไปแกล้งอาเจียนในถังขยะที่อยู่ด้านนอกก่อนจะเดินกลับเข้ามา

เขาแสร้งถามด้วยความแปลกใจ “เอ๊ะ? ทำไมทุกคนมาอยู่ที่นี่กันหมดล่ะ กินเสร็จแล้วเหรอ?”

ฮ่าๆ ลู่เสี้ยงหยางแอบหัวเราะในใจ ฝีมือการแสดงของเจ้าหมอคนนี้ดีจริงๆ

จูหยู่เจินพยักหน้าพลางกล่าวว่า “ฉินหยุนเฟย ทุกคนกินใกล้เสร็จเกือบหมดแล้ว พวกเราต้องไปแล้ว”

ฉินหยุนเฟยเกาหัวอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออกพร้อมกับพูดว่า “โอเค งั้นผมไปจ่ายเงินแล้วกัน”

เขาจำใจเดินไปที่เคาน์เตอร์แล้วถามราคาทั้งๆ ที่รู้คำตอบอยู่แล้ว